Пётр Іванавіч Ніканчык

Пётр Іванавіч Ніканчык (20 красавіка 1932, Пудзіцкая Слабада, Пухавіцкі раён — 30 студзеня 2018, Жодзіна, Мінская вобласць) — беларускі вучоны ў галіне аграноміі, член-карэспандэнт акадэміі аграрных навук Беларусі (1992), доктар сельскагаспадарчых навук (1987). Прафесар (2005).

Пётр Іванавіч Ніканчык
Дата нараджэння 20 красавіка 1932(1932-04-20)
Месца нараджэння
Дата смерці 30 студзеня 2018(2018-01-30) (85 гадоў)
Месца смерці
Род дзейнасці навуковец
Месца працы
Навуковая ступень доктар сельскагаспадарчых навук
Навуковае званне
Альма-матар
Узнагароды

Біяграфія правіць

У 1952 годзе скончыў на выдатна Мар’інагорскі сельскагаспадарчы тэхнікум і ў 1957 годзе Беларускую сельгасакадэмію. Працаваў аграномам калгаса «Перамога» Рудзенскага раёна Мінскай вобласці[1].

3 1963 года ў Беларускім навукова-даследчым інстытуце земляробства, з 1968 года загадчык лабараторыі земляробства і кармоў у гэтым інстытуце. З 1988 года — загадчык аддзела. З 1990 года — загадчык лабараторыі. З 2003 года — галоўны навуковы супрацоўнік.

Навуковая дзейнасць правіць

Навуковыя працы ў галіне земляробства. Распрацаваў і рэалізаваў на практыцы эканамічна і экалагічна абгрунтаваныя сістэмы выкарыстання зямлі ў дачыненні да спецыялізаванага земляробства на аснове прынцыпаў біялагізацыі, адаптыўнай інтэнсіфікацыі і рэсурсаэнергазберажэння, удасканалення і рацыянальнага спалучэння глебава-экалагічных севазваротаў, структуры пасяўных плошчаў з сістэмамі угнаенняў і абароны раслін. Абгрунтаваў і ўкараніў у вытворчасць адаптыўныя контурна-экалагічныя севазвароты для гаспадарак рознай спецыялізацыі на прынцыпах ландшафтнага землекарыстання. Эксперыментальна даследаваў біялагічны кругазварот пажыўных рэчываў, баланс арганічнага рэчыва і элементаў харчавання ў розных відах севазваротаў і распрацаваў на іх базе тэарэтычныя асновы ўдасканалення структуры пасяўных плошчаў, сістэмы севазваротаў, угнаенняў у іх, узнаўлення ўрадлівасці глебы. Распрацаваў сістэмы землекарыстання і спецыялізаваных севазваротаў, якія забяспечваюць высокую прадуктыўнасць раллі (70-85 ц/га к. адз.), пашыранае ўзнаўленне ўрадлівасці глебы, паляпшэнне фітасанітарнага стану пасеваў, ахову навакольнага асяроддзя.

Аўтар больш за 160 навуковых прац, у тым ліку 6 манаграфій і кніг[2].

Асноўныя працы правіць

  • Продуктивность и химический состав полевых культур БССР. Мн., 1974 (в соавт.).
  • Интенсивное использование пашни. Мн., 1995.
  • Адаптивные системы земледелия в Беларуси. Мн., 2001 (в соавт.).

Узнагароды правіць

Зноскі

Спасылкі правіць