Сумленне

Сумле́нне — катэгорыя этыкі, здольнасць асобы самастойна фармуляваць уласныя маральныя абавязкі і рэалізаваць маральны самакантроль, патрабаваць ад сябе іх выканання і рабіць ацэнку здзейсненых ёю учынкаў; адно з выяўленняў маральнай самасвядомасці асобы.

Франсуа Шыфляр (1825—1901), Сумленне (паводле Віктора Гюго)

Літаратура

• Сумле́нне // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 15: Следавікі — Трыо / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2002. — Т. 15. — С. 267. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0251-2 (т. 15).
• Сумле́нне // Тлумачальны слоўнік беларускай мовы: У 5-ці т / АН БССР, Інстытут мовазнаўства імя Я. Коласа. — Мн.: Беларус. Сав. Энцыклапедыя імя Петруся Броўкі, 1983. — Т. 5 кн. 1: С — Улагодзіць / [рэдактар М. Р. Суднік]. — С. 376. — 663 с.

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Сумленне