Сухапутны, роючы від, які насяляе вільготную мясцовасць[1].
Heosemys depressa маюць згладжаны шчыток светла-карычневага колеру, часам з чорнай мяжой або чорнымі плямістымі палосамі. Шчыток мае бачны кіль і дасягае ў даўжыню да 26 см. Краі адносна плоскага карапакса зубчастыя. Колер карапакса вар’іруецца ад светла-карычневага да арэхава-карычневага з цёмным малюнкам (поласы, трыкутнікі, лініі). Жоўты, з цёмна-карычневымі або чорнымі плямамі на кожным шчыце, пластрон з’яўляецца зубчастым ззаду. Прысутнічаюць і падпахавыя, і пахвінныя шчыты. Перамычка звычайна доўгая, цёмна-карычневага або чорнага колеру[1][2].
Аклюзійная паверхня сківіцы вузкая, рагавое пакрыццё сківіцы (дзюбы) зубчастае[3].
Галава шэра-карычневага ці шэрага колеру, умеранага памеру, выцягнутая. Раёк карычневы. Шыя, канечнасці і хвост — жоўта-карычневыя. Пярэднія канечнасці маюць вялікія, квадратныя шчыткі, часткова перапончатыя ногі і цяжкія кіпцюры. Перапонкі паміж пальцамі не развітыя[1][2][3].
Самца можна адрозніць ад самкі па ўвагнутым пластроне і вялікім тоўстым хвасце[1].
З’яўляецца эндэмікам Араканскіх гор. Насяляе вечназялёныя і бамбукавыя лясы, часам засяляюць ліставыя лясы і сельскагаспадарчыя ўгоддзі ў дадзеным раёне[2].
У няволі ўсяедныя, елі бананы, клубніцы, салату латук, земляных чарвякоў, нованароджаных мышэй[2].
Ахова і развядзенне ў няволі
правіць
Гэта адзін з самых знікаючых відаў чарапах ацэнцы МСОП 2003 года[4].
Ахоўваецца законам М’янмы, вываз чарапах з месцаў іх пасялення лічыцца браканьерствам і кантрабандай.
Араканскія чарапахі лічыліся вымерлымі (апошні раз бачылі ў 1908 годзе), але ў 1994 годзе былі зноў адкрыты, калі некалькі асобін апынуліся на азіяцкіх харчовых рынках. Як і большасць азіяцкіх чарапах, яна збіраецца штогод у якасці крыніцы ежы або для «медыцынскага лячэння».
«Дадзеных чарапах цяжка разводзіць у няволі», — сказаў Пітэр Пол ван Дайк, дырэктар праграмы чарапах для Conservation International. У дадзены момант абмежаваная колькасць асобін віду змяшчаецца ў асацыяцыі заапаркаў і акварыўмаў (англ.) (бел..
У маі 2007 года Заапарк Атланты (англ.) (бел., адно з нешматлікіх месцаў у свеце, дзе Heosemys depressa размнажаюцца ў няволі, абвясціў аб паспяховым вылупленні іх чацвёртага дзіцяня, які нарадзіўся там за апошнія шэсць гадоў. Heosemys depressa спарваюцца толькі раз у год, а яйку патрабуецца 100 дзён да вылуплення. Другім заапаркам, дзе гэты від разводзяць ў няволі, з’яўляецца Мюнстэрскі заапарк (ням.) (бел.[5].
У 2009 годзе навукоўцы ўпершыню выявілі дзікіх Heosemys depressa у слановым гадавальніку ў М'янме.
Зноскі
