Іосіф Майсеевіч Эпштэйн

Іосіф Майсеевіч Эпштэйн (руск.: Иосиф Моисеевич Эпштейн; 1895, Ляхавічы, Брэсцкая вобласць — 1980, Масква) — савецкі ўролаг. Доктар медыцынскіх навук (1939), прафесар (1949).

Іосіф Майсеевіч Эпштэйн
Дата нараджэння	18 (30) студзеня 1895
Месца нараджэння	Ляхавічы, Слуцкі павет, Мінская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці	26 кастрычніка 1980(1980-10-26) (85 гадоў)
Месца смерці	Масква, РСФСР, СССР
Грамадзянства	Расійская імперыя  СССР
Род дзейнасці	навуковец, урач
Месца працы	Першы маскоўскі дзяржаўны медыцынскі ўніверсітэт імя І. М. Сечанава[d]
Навуковая ступень	доктар медыцынскіх навук (1939)
Навуковае званне	прафесар
Альма-матар	МДУ
Навуковы кіраўнік	Рыхард Міхайлавіч Франштэйн[d]

Біяграфія

У 1922 годзе скончыў медыцынскі факультэт Маскоўскага ўніверсітэта (цяпер 1-й ММІ). У 1922—1924 гадах працаваў ва ўралагічнай клініцы Вышэйшай медыцынскай школы (Галоўны клінічны ваенны шпіталь). З 1924 года яго навуковая і ўрачэбная дзейнасць была звязана з уралагічнай клінікай і кафедрай медыцынскага факультэта Маскоўскага ўніверсітэта, а затым 1-га ММІ. Ён паслядоўна займаў пасады экстэрна (1924—1926), ардынатара (1926—1930), асістэнта (1930—1940 і 1941—1948), дацэнта (1948—1949), загадчыка кафедры (1949—1968), прафесара — кансультанта (1968—1969). У 1940—1941 гадах кіраўнік уралагічнага аддзялення Гарадской дзіцячай клінічнай бальніцы № 2 імя І. В. Русакова. У гады Вялікай Айчыннай вайны кансультаваў у шэрагу шпіталяў. Доктарскую дысертацыю на тэму «Туберкулёз ныркі» абараніў у 1939 годзе; прафесар (1949).

Быў членам праўлення Усесаюзнага і старшынёй (1963—1968) Маскоўскага навуковых медыцынскіх таварыстваў уролагаў, рэдактарам рэдакцыйнага аддзела «Уралогія» 2-га выдання Вялікай медыцынскай энцыклапедыі, членам рэдакцыйнай калегіі і адказным сакратаром (1930—1941) часопіса «Уралогія».

Аўтар 120 навуковых прац, у тым ліку 8 ​​манаграфій і падручнікаў, прысвечаных туберкулёзе ныркі, фізіялогіі і паталогіі мачавылучэння, раненні нырак і мачаточнікаў, нетрымання мачы, а таксама захворванняў мачавой бурбалкі, нырачна-каменнай хваробы і анамаліям мачавых шляхоў. Адзін з піянераў укаранення ва ўралагічную практыку шэрагу рэнтгенарадыелагічных метадаў даследавання (тамаграфія нырак, інфузійная ўраграфія, радыеізатопная рэнаграфія, сканіраванне нырак).