Альмахады

Альмаха́ды (араб. الموحدون‎‎ — al-Muwahhidūn, літар. — адзінабожнікі; ісп. almohades) — дынастыя берберскіх эміраў, якая кіравала ў Паўночнай Афрыцы і арабскай Іспаніі ў 1147—1269 гадах.

Гістарычная дзяржава
Дынастыя Альмахадаў
الموَحدون
Сцяг
Дынастыя Альмахадаў у перыяд росквіту (каля 1200)
<  <  <   >  >  >  >  > 1121 — 1269
Сталіца	Маракеш, Севілья
Мова(ы)	берберскія мовы, масарабская
Рэлігія	суніты, рымска-каталіцкая царква, іўдаізм, ібадзіты, суфізм
Грашовая адзінка	Дынар і інш.
Плошча	1,621,393.5 км²
Форма кіравання	Манархія
Гісторыя
• 1121	Заснаванне
• 1269	Распад
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Гісторыя

Заснавана ў выніку дзейнасці ісламскай секты на чале з Ібн Тумартам, які змагаўся супраць рэлігійнай плыні Альмаравідаў. Пасля смерці Ібн Тумарта ў 1128 годзе яго пераемнік Абд аль-Мумін (1133—1163) скінуў у 1147 годзе Альмаравідаў, і дзяржава Альмахадаў распасцерлася на ўсю Паўночна-Заходнюю Афрыку. На працягу XII стагоддзя эміры з Альмахадаў заваявалі арабскую Іспанію, іх дзяржава дасягнула эканамічнага і культурнага росквіту.

Паражэнне ад хрысціянскіх каралёў Кастыліі, Навары і Арагона ў 1212 годзе паклала пачатак выцясненню Альмахадаў з Іспаніі; імкненне да самастойнасці намеснікаў падарвала іх магутнасць у Афрыцы. У 1269 годзе Альмахады былі разгромлены Мерынідамі.

Літаратура

• Альмахады // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 1: А — Аршын / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1996. — Т. 1. — 552 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0036-6 (т. 1).

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Альмахады