Вышыня ствала дрэва 10-15 м, кара цёмна-шэрая, часам амаль чорная. Крона густая і шырокая.
Верхні бок лісця глянцавіты, цёмна-зялёны, ніжні матавы і светлы, восенню лісце становіцца барвова-чырвоным.
Кветкі белыя, буйныя, дыяметрам 3-4 см, з моцным пахам[2].
Плады круглыя, падоўжаныя, пладаножкі кароткія, даўжыня 1,5-6,7 см Плады спеюць у канцы жніўня — пачатку верасня[3][1].
Карані ўсурыйскай грушы распаўсюджваюцца, як правіла, у паверхневых слаях глебы, у глыбіню пранікаюць на 0,7-1,1 метра. Дзейныя вільгацеўсмоктвальныя карані размяшчаюцца на глыбіні 10-50 см, а па распаўсюджанні ў гарызантальным кірунку супадаюць з памерамі кроны або выходзяць за яе межы не больш, чым на 1 метр (Казьмін, 1985).
Зноскі
- Коротких Ф.Н. Плодово-ягодный сад в Приамурье / Ф.Н.Коротких. – Благовещенск: Амурское кн. изд-во, 1954. – 112 с.
- Седов Е.Н. Приоритетные направления селекции яблони и груши во Всероссийском НИИ Селекции плодовых культур / Е.Н. Седов, В.В.Жданов, Е.А. Долматов, Н.Г. Красова, З.М. Серова // Сельскохозяйственная биология. Серия биол. Раст. – 2000. - №5. – С.3-12.
- Чуйко А.В. Оценка межсортовых гибридов груши Хабаровской селекции по хозяйственно- ценным признакам / А.В. Чуйко // доклады ВАСХНИЛ, 1990, №10. – с. 28-31.
- Казьмин Г.Т. Производственно-биологическое изучение подвоев яблони, груши, сливы и абрикоса на Дальнем Востоке / Г.Т. Казьмин // Селекция плодово-ягодных культур в Приамурье. – Новосибирск, 1985. – С. 3-17.
