Карл X Густаў
Карл X Густаў (шведск.: Karl X Gustav, 8 лістапада 1622, Нючэпінг — 13 лютага 1660, Гётэбарг) — кароль Швецыі з Пфальц-Цвайбрукенской дынастыі, які кіраваў з 1654 па 1660 год.
| Карл X Густаў Karl X Gustaf | |||
 | |||
| Карл X Густаў. Маст. С. Бурдон. | |||
| |||
|---|---|---|---|
| 6 чэрвеня 1654 — 13 лютага 1660 | |||
| Папярэднік | Крысціна | ||
| Пераемнік | Карл XI | ||
| Адукацыя | |||
| Дзейнасць | манарх | ||
| Член у | |||
| Веравызнанне | лютэранства | ||
| Нараджэнне | 8 лістапада 1622[2][3][4] | ||
| Смерць | 13 лютага 1660[2][3] (37 гадоў) | ||
| Пахаванне | |||
| Дынастыя | Род Вітэльсбахаў | ||
| Бацька | Іаган-Казімір Пфальц-Цвайбрукенскі[d] | ||
| Маці | Катарына Шведская[d] | ||
| Жонка | Хедвіга Элеанора Гольштэйн-Готарпская[d] | ||
| Дзеці | Карл XI | ||
| Ваенная служба | |||
| Званне | Генералісімус | ||
| Аўтограф | 
| ||
БіяграфіяПравіць
Карл X Густаў быў сынам клебургскага пфальцграфа Іагана Казіміра і яго жонкі Катарыны, дачкі караля Карла IX.
Рос у Стэгенбаргскім замку, куды часта завітвала будучая каралева Крысціна, якая даводзілася яму кузінай. Ён атрымаў добрую адукацыю, валодаў нямецкай, французскай і лацінскай мовамі. Некаторы час вучыўся ва Упсальскім універсітэце. У 1638 годзе распачаў навучальную паездку за мяжу, з якой вярнуўся ўвосень 1640 года.
У 1642 годзе Карл Густаў прыбыў да шведскай арміі ў Германію, якой камандаваў Ленарт Торстэнсан, і адразу ж нядрэнна выявіў сябе ў бітве пры Брайтэнфельдзе. Праз год быў узведзены ў паручнікі.
Аднак да канца 1643 года ён ужо палкоўнік Курляндскага кавалерыйскага палка. У 1645 годзе ўдзельнічаў у бітве пры Янкаве. 17 лютага 1647 года па патрабаванні каралевы Крысціны прызначаны галоўнакамандуючым шведскай арміяй у Германіі.
Увесну 1649 года Карл Густаў быў абвешчаны спадчыннікам прастола. 6 чэрвеня 1654 года каралева Крысціна адраклася ад прастола, і ў той жа дзень Карл Густаў быў каранаваны ў якасці новага караля.
Яго першай задачай стала паляпшэнне дзяржаўных фінансаў, падарваных папярэднім кіраваннем. У сувязі з гэтым ён правёў так званую чацвяртную рэдукцыю, па якой дваранства павінна было вярнуць казне чвэрць усіх дарэнняў, атрыманых ім пасля смерці Густава II Адольфа.
У 1655 годзе, імкнучыся да ўсталявання на Балтыцы шведскага панавання, кароль пачаў вайну з Рэччу Паспалітай. Вайна развівалася з пераменным поспехам, да таго ж сітуацыя ўскладнілася з уступленнем у яе ўлетку 1656 года Расіі. У першай палове 1657 года шведы былі вымушаны ачысціць Рэч Паспалітую ад сваіх войскаў і засяродзіцца ў яе паўночнай частцы. Улетку яны сутыкнуліся з цэлай кааліцыяй дзяржаў — Рэчы Паспалітай, Аўстрыі, Брандэнбурга і Даніі.
У 1658 годзе каралю атрымалася скласці перамір’е з Расіяй. Тым не менш, апынуўшыся перад тварам шматлікіх праціўнікаў, Карл Густаў вырашыў адмовіцца ад планаў падзелу Рэчы Паспалітай і праз Шлезвіг-Гольштэйн напасці на Данію. Скарыстаўшыся тым, што Бельты замерзлі, шведскія войскі на чале з каралём па лёдзе перайшлі пралівы, занялі в. Фюн і з’явіліся ў Зеландыі. Датчане запыталі міру, які быў падпісаны напачатку 1658 года ў Роскіле. Швецыя атрымала Сконэ, Блекінгэ, Халанд, в. Борнхальм і нарвежскую вобласць Тронхейм.
Аднак мір доўжыўся нядоўга. Данія была незадаволена занадта суровымі ўмовамі міру, а Карл Густаў палічыў, што выпусціў магчымасць канчаткова разграміць старога суперніка. Увосень 1658 года ён, парушыўшы мір, напаў на Данію і аблажыў Капенгаген. Жыхары дацкай сталіцы ўсё як адзін паўсталі на абарону горада, а 29 кастрычніка 1658 года галандскі флот, які прыйшоў на дапамогу датчанам, нанёс у Эрэсуне паражэнне шведскаму. Аблогу шведам прыйшлося зняць.
У 1659 і 1660 гадах шведы і датчане актыўных баявых дзеянняў не вялі, а праз англа-французскіх пасрэднікаў высвятлялі ўмовы мірнага пагаднення. Па Капенгагенскаму міру 1660 г. Швецыя была вымушана вярнуць Даніі Борнхальм і Тронхейм. Паводле ж умоў Аліўскага мірнага дагавора, складзенага ў гэтым жа годзе, межы паміж Рэчай Паспалітай і Швецыяй заставаліся ранейшымі, аднак польская галіна дынастыі Васа адмаўлялася ад сваіх дамаганняў на шведскую карону і прызнавала шведскае валадарства над Ліфляндыяй і Эстляндыяй.
11 студзеня 1660 года, прысутнічаючы ў Гётэбаргу на пахаваннях члена рыксрада Бундэ Крыстэра, кароль прастудзіўся. Дактары канстатавалі, што ў яго запаленне лёгкіх, аднак ён працягваў працаваць. Тым часам яго здароўе ўсё пагаршалася. 10 лютага ён паспавядаўся і атрымаў адпушчэнне грахоў. У ноч з 12 на 13 лютага 1660 года Карл X Густаў памёр.
Сям’яПравіць
З 1654 г. быў жанаты на Хедвізе Элеаноры Гольштэйн-Готарпскай. Ад гэтага шлюбу нарадзілася толькі адно дзіця — будучы кароль Карл XI.
ПомнікіПравіць
У Мальмё, цэнтры лена Сконэ, ёсць помнік — конная статуя Карла X Густава, які адваяваў правінцыю ў датчан. Мясцовыя жыхары апавядаюць, што нібы пры ўстаноўцы помніка паўстала пытанне, у які бок ён павінен стаяць тварам. Калі кароль будзе звернуты да Даніі, тое гэта было б занадта ваяўніча, а тварам да Швецыі — нелагічна, таму помнік паставілі бокам да абедзвюх краін.
Зноскі
- ↑ http://www.die-fruchtbringende-gesellschaft.de/files/fg_beacon.txt Праверана 24 лютага 2015.
- ↑ 2,0 2,1 Karl X Gustav — 1917.
- ↑ 3,0 3,1 Charles X Gustav // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.
- ↑ Lundy D. R. Carl X Gustaf von Zweibrücken, King of Sweden // The Peerage Праверана 9 кастрычніка 2017.
- ↑ Olsson M. Riddarholmskyrkan - inventories and graves — 1937. — С. 431. Праверана 3 сакавіка 2019.
ЛітаратураПравіць
- История Швеции. — Москва, 1974.
- Svenskt biografiskt handlexikon. — Stockholm, 1906.
- Isacson C.-G. Karl X Gustavs krig. — Lund, 2004.
СпасылкіПравіць
- Карл Х Шведский // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.) . — СПб., 1890—1907.