Шведская мова

Шведская мова
Шведская мова
Саманазва	svenska
Краіны	Швецыя, Фінляндыя
Рэгіёны	Паўночная Еўропа
Афіцыйны статус	Швецыя; Фінляндыя; Аландскія астравы; Еўрапейскі Саюз;
Арганізацыя, якая рэгулюе	Шведскі моўны савет у Швецыі (напаўафіцыйны статус) і Шведскае моўнае бюро для шведскамоўных у Фінляндыі
Агульная колькасць носьбітаў	~ 9 млн.
Рэйтынг	89
Класіфікацыя
Катэгорыя	Мовы Еўразіі
	Індаеўрапейская сям'я Германская галіна Скандынаўская група Кантынентальная падгрупа
Пісьменнасць	лацініца
Моўныя коды
ДАСТ 7.75–97	шве 805
ISO 639-1	sv
ISO 639-2	swe
ISO 639-3	swe
WALS	swe
Ethnologue	swe
ABS ASCL	1504
IETF	sv
Glottolog	swed1254
	Вікіпедыя на гэтай мове

Шве́дская мо́ва (швед. svenska [svɛnska]) — мова ўсходняй падгрупы скандынаўскай групы, на якой размаўляюць ў Швецыі, частцы Фінляндыі і на аўтаномных Аландскіх астравах. Самая распаўсюджаная мова Скандынавіі з колькасцю носьбітаў больш дзевяці міліёнаў.

Шведскай мове ўласцівы: у фанетыцы — наяўнасць доўгіх і кароткіх галосных і зычных гукаў, музычны націск; у марфалогіі — 4 тыпы спражэння дзеяслова, захаванне супіна, які выступае ў якасці нязменнай часткі аналітычнай форм дзеяслова, агульны і ніякі род, 2 лікі і 2 склоны ў сістэме назоўніка, катэгорыя азначальнасці ў прыметніку; у сінтаксісе — цвёрды парадак слоў у сказе.

Мае 7 груп дыялектаў: гаворкі свейскія, ёцкія, нарлацдскія, гутнійскія, паўннёвашведскія, усходнешведскія, нарвежска-шведскія. Найстаражытнейшыя пісьмовыя помнікі — рунічныя надпісы 9—12 ст. (каля 2500). Помнікі лацінскім алфавітам з 13 ст. Сучасная літаратурная мова склалася ў 16—17 ст. на аснове свейскіх гаворак.

Гл. таксамаПравіць

ЛітаратураПравіць

Міхневіч А. Шведская мова // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 17: Хвінявічы — Шчытні / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2003. — Т. 17. — 512 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0279-2 (т. 17).
Цвірка В. Кароткая граматыка шведскай мовы / В. У. Цвірка. — Мн.: Радыёла-плюс, 2009. — 88 с. — (Серыя «Беларускія ЕўраГраматыкі»). ISBN 978-985-448-095-4