Вуліца Ліейіклас

Ліейіклас
Вільня
Ліейіклас; Вільня
	літ.: Liejyklos gatvė
Агульная інфармацыя
Краіна	Літва;
Горад	Вільня;
Раён	Сянюнія Сянаміесціс
Працягласць	350 м м
Ранейшыя назвы	Баніфрацкі завулак, Палацавы завулак, Праабражэнская вуліца
Назва ў гонар	metal casting[d]
Паштовы індэкс	LT-01120
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Вуліца Ліейі́клас^[1](традыцыйная беларуская назва — Людвіса́рская ву́ліца^[2]; літ.: Liejyklos gatvė) — вуліца ў цэнтральнай частцы Вільнюса, у Старым Горадзе. Звязвае вуліцу Віленскую з Універсітэцкай і гістарычным Палацавай плошчай (цяпер пляц Даўкантаса). Працягваецца вуліцай Скопа.

Архітэктурная дамінанта вуліцы — палац Радзівілаў і комплекс кляштару баніфратаў з касцёл Святога Крыжа, помнікі архітэктуры XVII—XVIII стагоддзяў.

Гісторыя

Назва вуліцы ўтварылася ад людвісарні, якая знаходзілася тут з канца XVIII ст.

У XIX ст. з мэтай русіфікацыі земляў колішняга Вялікага Княства Літоўскага ўлады Расійскай імперыі перайменавалі вуліцу ў Праабражэнскую (руск.: Преображенская улица). Па адыходзе расійскіх войскаў з Вільні ў 1915 годзе вуліцы вярнулі традыцыйную гістарычную назву.

Агульныя звесткі

Даўжыня вуліцы каля 350 м. Мае брукаваную праезную частку. Нумарацыя дамоў пачынаецца ад скрыжавання з Віленскай вуліцай. З правага паўднёва-ўсходняга боку вуліцы дамы з няцотнымі нумарамі, з левага паўночна-заходняга боку — цотная нумарацыя.

Перасякаецца вуліцай Татарскай. З правага боку адыходзіць вуліца Святога Ігната, з левага — гістарычны Баніфрацкі завулак (цяпер вуліца Лаўрына Гуцэвіча). Усярэдзіне вуліцы перад касцёлам размяшчаецца сквер імя Лаўрына Гуцэвіча, далей — Прэзідэнцкі сквер.

Будынкі

Палац Радзівілаў

Няцотны бок

№ 1 — былы дом беларускіх хрысціянскіх дэмакратаў, у якім да 1930 года размяшчалася Беларуская друкарня імя Францішка Скарыны. Пасля перахала ў дом № 6 па вул. Завальнай^[3].
№ 11 (таксама Татарская вуліца, 23) — дом, у якім размяшчаецца атэль «Artis Centrum»

Цотны бок

№ 2 (таксама Гарбарская вуліца, 3 і Віленская вуліца, 22) — палац Радзівілаў, збудаваны ў XVII ст. ваяводам віленскім Янушам Радзівілам паводле праекту архітэктара Яна Ульрыха. У XIX ст. Радзівілы перадалі палац Віленскаму філантрапічнаму таварыству, якое валодала ім да 1940 года. З прычыны войнаў і пажараў на пачатак XX ст. будынак быў практычна разбураным. Па Першай сусветнай вайне ацалела толькі паўночнае крыло палаца. У 1967 годзе пачалася рэканструкцыя палаца, якая не завяршылася да нашага часу. З 1990 года ў будынку размяшчаецца філіял Літоўскага мастацкага музея^[4].