Мандаліна (італ.: mandolino) — струнны шчыпковы музычны інструмент невялікіх памераў, падобны да лютні, але з карацейшай шыйкай і з меншай колькасцю струнаў. Струны перабіраюць не пальцамі, а медыятарам або плектрам, у тэхніцы трэмала. З прычыны таго, што металічныя струны мандаліны выдаюць кароткі гук, то працяжныя ноты дасягаюцца хуткім паўторам аднаго і таго ж гуку.

Мандаліна
выява
Мандаліна - пікала
Класіфікацыя Струнны шчыпковы інструмент, Хардафон
Дыяпазон
Мандаліна з 18 ладамі
Роднасныя інструменты Гітара, Лютня, Бандурыя
Лагатып Вікісховішча Мандаліна на вікісховішчы

Гісторыя мандаліны

правіць

Прататыпам для мандаліны стала італьянская лютня ўзору канца XVII, пачала XVIII стагоддзяў. Моцна выгнуты варыянт мандаліны, які выраблялі толькі ў Неапалі, стаў ўзорам для мандаліны ўжо ў XIX стагоддзі. Гісторыя мандаліны пачалася з мандоры, разнавіднасці лютні, якая з'явілася ў XIV стагоддзі. Калі інструмент атрымаў сваё распаўсюджванне ў Еўропе, яму было прыдумана мноства розных назваў і яго структурныя характарыстыкі мяняліся ў залежнасці ад краіны.

Першае згадванне сучаснага варыянту мандаліны са сталёвымі струнамі прыпадае на працы вядомых італьянскіх музыкантаў, якія вандравалі па ўсёй Еўропе. Найбольш значная згадка належыць Гервазіё, які падарожнічаў з сярэдзіны XVIII да пачатку XIX стагоддзя. Гэтыя згадкі і запісы неапалітанскіх музыкаў сям'і Віначыя прымушаюць некаторых гісторыкаў сцвярджаць, што сучасную мандаліну вынайшлі менавіта ў Неапалі прадстаўнікі сям'і Віначыя. Больш позьні варыянт мандаліны быў сканструяваны Антоніа Віначыя ў 1772 годзе. Зараз гэты асобнік знаходзіцца ў Лондане, у Музеі Вікторыі і Альберта. Іншы асобнік мандаліны належаў Джузэпэ Віначыя і быў сканструяваны ў 1763 годзе, а цяпер знаходзіцца ў Музеі Музычных Інструментаў ў Клермонце, штат Каліфорнія. Самая ранняя з цяпер існуючых мандалін была зроблена ў 1744 годзе, яе можна знайсці ў Каралеўскай Музычнай Кансерваторыі ў Бруселі.

Літаратура

правіць

Спасылкі

правіць