Трафічная стадыя прадстаўлена дробнымі амёбападобнымі клеткамі з адным або некалькімі ядрамі. У некаторых форм развіваецца шматядзерны сеткаваты плазмодый. У адрозненнне ад міксаміцэтаў, у плазмодыях протастэлідаў адсутнічае рытмічны ток цытаплазмы. Многія віды здольны ўтвараць жгуцікі.
Жывяцца протастэліды пераважна бактэрыяльнымі арганізмамі, акрамя таго многія здольны фагацытаваць клеткі дражджэй і споры розных грыбоў. У некаторых выпадках адзначаецца канібалізм.
У плазмаідальных відаў утварэнню пладовых цел папярэднічае сегментацыя плазмодыяў. На паверхні клеткі з’яўляецца тонкая ахоўная абалонка. У той жа час дыферэнцуецца ўчастак цытаплазмы, які ўтварае трубчастую ножку. Па меры росту пратапласт з ядром падымаецца на паверхню субстрата. Калі ножка дасягае канчатковай даўжыні, ён акружаецца шчыльнай абалонкай і становіцца спорай. Звычайна спаракарпы нясуць толькі адну спору, некаторыя віды маюць 2, 4 і нават больш спор. Увесь працэс спорагенезу звычайна займае 30—60 мінут.
Амёбападобныя і плазмаідальныя асобіны протастэлідаў могуць утвараць цысты.
Зноскі
- Протисты: Руководство по зоологии / под ред. академика РАН А. Ф. Алимова. — СПб.: Наука, 2000. — Т. 1. — 679 с. ISBN 5-02-025864-4
Ceratiomyxa sp.
Ceratiomyxa sp.
Амёбападобныя клеткі Protostelium sp.
Пладовыя целы Protostelium sp.
.jpg)
