Прыдзвінне (Віцебскі раён)

Прыдзвінне
Краіна	Беларусь
Вобласць	Віцебская
Раён	Віцебскі
Сельсавет	Лятчанскі
Каардынаты	55°09′56″ пн. ш. 29°56′42″ у. д.HGЯO
Ранейшыя назвы	Дарагакупава
Насельніцтва	▼6 чал. (2009);
Часавы пояс	UTC+3
Тэлефонны код	+375 212
Паштовыя індэксы	211823
Аўтамабільны код	2

Прыдзві́нне^[1] (трансліт.: Prydzvinnie, руск.: Придвинье) (да 30 ліпеня 1964 года Дарагаку́пава^[2]) — вёска ў Віцебскім раёне Віцебскай вобласці. Уваходзіць у склад Лятчанскага сельсавета. За 11 км на захад ад Віцебска, 5 км ад чыгуначнай станцыі Княжыца на лініі Віцебск — Полацк.

Гісторыя правіць

У 18 стагоддзі вёска Дарагакупава ў Віцебскім ваяводстве ВКЛ. У 1770 годзе ў складзе маёнтка Княжыцы ва ўладанні графа Міхаіла Казіміравіча Пацея. Пасля 1-га Падзелу Рэчы Паспалітай у 1772 годзе ў Расійскай імперыі, у Віцебскім павеце Пскоўскай, з 1776 года Полацкай губерняў. У 1785 годзе вёска. З 1796 года ў Беларускай, з 1802 года ў Віцебскай губернях. Паводле інвентара 1846 года вёска, маёмасць памешчыка Ігната Косава. У пачатку 20 стагоддзя, 81 дзесяціна зямлі, пры рацэ Дзвіна, у Мішкаўскай воласці Віцебскага павета Віцебскай губерні, адносілася да Княжыцкай сельскай грамады. У сакавіку 1924 года вернута ў склад БССР. З 20 жніўня 1924 года ў Лятчанскім сельсавеце Лосвідскага, з 29 кастрычніка 1924 года Кузняцоўскага, з 26 сакавіка 1927 года Віцебскага раёнаў Віцебскай акругі (да 26 ліпеня 1930 года). У 1929 годзе ў вёсцы створаны калгас «Заходняя Дзвіна», працавала кузня. З 20 ліпеня 1938 года ў Віцебскай вобласці. У Другую сусветную вайну акупіравана з сярэдзіны ліпеня 1941 года да канца чэрвеня 1944 года гітлераўскімі войскамі, якія спалілі 2 двары і забілі 2 жыхары, 1 жыхара забралі ў германскую няволю, 2 вяскоўцы загінулі ў баях супраць нацысцкіх захопнікаў на франтах вайны, 1 — у партызанскай барацьбе. Пасля вайны вёска адбудавалася. Да 10 мая 1958 года вёска ўваходзіла ў склад Старасельскага сельсавета^[3], да 22 снежня 1960 года — у склад Біцялёўскага сельсавета. У 2003 годзе ў складзе КСУП імя У. П. Краева (цэнтр вёска Старое Сяло).

Насельніцтва правіць

7 двароў, 65 жыхароў (1785)
3 двары, 21 жыхар (1846)
11 двароў, 78 жыхароў (1905)
13 двароў, 44 жыхары (1941)
14 двароў, 34 жыхары (1969)
20 гаспадарак, 33 жыхары (2000)
9 гаспадарак, 9 жыхароў (2018)

Зноскі

↑ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Віцебская вобласць: нарматыўны даведнік / У. М. Генкін, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2009. — 668 с. ISBN 978-985-458-192-7 (DJVU).
↑ Указ Прэзідыума Вярхоўнага Савета Беларускай ССР Аб перайменаванні некаторых населеных пунктаў Беларускай ССР ад 30 ліпеня 1964 г. // Збор законаў, указаў Прэзідыума Вярхоўнага Савета Беларускай ССР, пастаноў і распараджэнняў Савета Міністраў Беларускай ССР. — 1964, № 23 (1063).
↑ Рашэнне выканкома Віцебскага абласнога Савета дэпутатаў працоўных ад 10 мая 1958 г. // Збор законаў, указаў Прэзідыума Вярхоўнага Савета Беларускай ССР, пастаноў і распараджэнняў Савета Міністраў Беларускай ССР. — 1958, № 5.

Літаратура правіць

Гарады і вёскі Беларусі: Энцыклапедыя. Т. 10: Віцебская вобласць, кн. 2 / рэдкал.: У. У. Андрыевіч (гал. рэд.) і інш. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя імя Петруся Броўкі, 2019. — 728 с.: іл. — 1 000 экз. — ISBN 978-985-11-1126-4.

Спасылкі правіць

На Вікісховішчы пакуль няма медыяфайлаў па тэме, але Вы можаце загрузіць іх

[1] Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Віцебская вобласць: нарматыўны даведнік / У. М. Генкін, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2009. — 668 с. ISBN 978-985-458-192-7 (DJVU).

[2] Указ Прэзідыума Вярхоўнага Савета Беларускай ССР Аб перайменаванні некаторых населеных пунктаў Беларускай ССР ад 30 ліпеня 1964 г. // Збор законаў, указаў Прэзідыума Вярхоўнага Савета Беларускай ССР, пастаноў і распараджэнняў Савета Міністраў Беларускай ССР. — 1964, № 23 (1063).

[3] Рашэнне выканкома Віцебскага абласнога Савета дэпутатаў працоўных ад 10 мая 1958 г. // Збор законаў, указаў Прэзідыума Вярхоўнага Савета Беларускай ССР, пастаноў і распараджэнняў Савета Міністраў Беларускай ССР. — 1958, № 5.

[1]

[2]

[3]