Рэчыцка-Сожская нізіна
Рэчыцка-Сожская нізіна, Рэчыцкая нізіна — фізіка-геаграфічны і геамарфалагічны раён, частка Гомельскага Палесся.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f0/%D0%A0%D1%8D%D1%87%D1%8B%D1%86%D0%BA%D0%B0-%D0%A1%D0%BE%D0%B6%D1%81%D0%BA%D0%B0%D1%8F_%D0%BD%D1%96%D0%B7%D1%96%D0%BD%D0%B0_%282001%29.svg/220px-%D0%A0%D1%8D%D1%87%D1%8B%D1%86%D0%BA%D0%B0-%D0%A1%D0%BE%D0%B6%D1%81%D0%BA%D0%B0%D1%8F_%D0%BD%D1%96%D0%B7%D1%96%D0%BD%D0%B0_%282001%29.svg.png)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/57/%D0%A0%D0%B5%D1%87%D0%B8%D1%86%D0%B0_%D0%B2_2006_%D0%B3%D0%BE%D0%B4%D1%83_25.jpg/220px-%D0%A0%D0%B5%D1%87%D0%B8%D1%86%D0%B0_%D0%B2_2006_%D0%B3%D0%BE%D0%B4%D1%83_25.jpg)
Знаходзіцца на паўднёвым усходзе Беларусі ў Гомельскай вобласці. Мяжуе з Васілевіцкай нізінай на захадзе, Алаўскай раўнінай на поўначы, выходзіць да мяжы з Расіяй і Украінай на ўсходзе і поўдні.
Геалогія
правіцьУ тэктанічных адносінах тэрыторыя прымеркавана да сучлянення Прыпяцкага прагіна, Варонежскай антэклізы і Брагінска-Лоеўскай седлавіны. Пароды крышталічнага фундамента залягаюць на глыбіні ад 250—750 м (на ўсходзе і паўночным усходзе) да 4000-5000 м (на паўднёвым захадзе і захадзе). Магутнасць антрапагенавых адкладаў 25-40 м, на ўсходзе 15-20 м.
Рэльеф
правіцьАбсалютная вышыня зямной паверхні ў асноўным 120—140 м, на ўсходзе 150—160 м. Адносныя вышыні ў межах 3-5 м. Гушчыня расчлянення невялікая. Асноўную тэрыторыю займае плоскахвалістая алювіяльная нізіна, усходняя частка — спадзістахвалістая водна-ледавіковая раўніна. Пашыраны эолавыя формы рэльефу ў выглядзе адзінкавых утварэнняў і масіваў, невысокіх град, узгоркаў, бугроў, палёў перавяванага пяску і невялікіх дэфляцыйных катлавін. Сустракаюцца катлавіны выдзімання, забалочаныя тэрмакарставыя западзіны, сетка дробных затарфаваных лагчын сцёку.
Клімат
правіць
|
Сярэдняя тэмпература студзеня −7 °C, ліпеня з сярэдняй тэмпературай +18,5 °C.
Ападкаў выпадае 630—640 мм за год.
Гідраграфія
правіцьТэрыторыя дрэнуецца рэкамі Дняпро з Бярэзінай (нізоўі), Сож і іх прытокамі (найбольш значныя Іпуць, Вуць, Церуха, Уза).
Глебы і расліннасць
правіцьПераважаюць дзярнова-падзолістыя і дзярнова-падзолістыя забалочаныя глебы, сустракаюцца тарфяна-балотныя, дзярновыя і дзярнова-карбанатныя забалочаныя, радзей поймавыя (алювіяльныя) і дзярнова-карбанатныя глебы.
Лясы пераважна хваёвыя, пашыраны шыракаліста-хваёвыя і дубовыя, бярозавыя, на нізінных балотах і забалочаных паніжэннях — чорнаальховыя лясы.
Найбольш пашыраны алювіяльныя тэрасаваныя, поймавыя і водна-ледавіковыя ландшафты, радзей сустракаюцца марэнна-зандравыя і азёрна-алювіяльныя. Створаны ландшафтныя заказнікі Смычок, Выдрыца.
Літаратура
правіць- Бакараов В. А. Речицко-Сожская низина // Природа Беларуси. Энциклопедия. В 3 томах. Том 1. Земля и недра. — Минск: Беларуская энцыклапедыя, 2010. — 464 с. — ISBN 978-985-11-0472-3 (руск.)