Салавецкі манастыр
Салавецкі манастыр — стаўрапігіяльны мужчынскі манастыр Рускай праваслаўнай царквы, размешчаны на Салавецкіх астравах у Белым моры.
| Манастыр | |
| Салавецкі манастыр | |
|---|---|
 Від на манастыр з боку Белага мора | |
| 65°01′28″ пн. ш. 35°42′38″ у. д.HGЯO | |
| Краіна |
 Расія |
| Вобласць | Архангельская вобласць |
| Канфесія | Праваслаўе |
| Епархія | Архангельская і Халмагорская епархія |
| Тып | Стаўрапігіяльны мужчынскі |
| Дата заснавання | 1420-я — 1430-я |
| Вядомыя насельнікі | Зосіма Салавецкі, Савацій Салавецкі, Іёў Анзерскі, Іёна і Васіян |
| Настаяцель | архімандрыт Парфірый (Шутаў) |
| Статус | аб'ект сусветнай спадчыны ЮНЕСКА |
| Стан | дзеючы |
| Сайт | solovki-monastyr.ru |
 |
|
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Паўстаў у 1420—1430-я гады, адбудаваны ў камені працамі св. Філіпа (Калычова), у дапятроўскі час лічыўся сярод найбуйнейшых землеўладальнікаў дзяржавы. У 1669—1676 гг. абложаны царскімі войскамі як адзін з агменяў супраціву ніканіянскім пераўтварэнням.
Пры савецкай уладзе на тэрыторыі манастыра дзейнічаў першы ў краіне Салавецкі лагер асаблівага прызначэння, будынкі планамерна руйнаваліся. 25 кастрычніка 1990 года Свяшчэнны Сінод пастанавіў вярнуць да жыцця Спаса-Праабражэнскі стаўрапігіяльны мужчынскі манастыр.
У 1992 годзе комплекс помнікаў Салавецкага музея-запаведніка быў унесены ў спіс Сусветнай спадчыны ЮНЕСКА, у 1995 годзе — у Дзяржаўны звод асабліва каштоўных аб’ектаў культурнай спадчыны народаў Расійскай Федэрацыі.
ЛітаратураПравіць
- Салавецкі манастыр // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 14: Рэле — Слаявіна / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2002. — Т. 14. — С. 95. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0238-5 (т. 14).
СпасылкіПравіць
|
Сусветная спадчына ЮНЕСКА, аб'ект № 632 рус. • англ. • фр. |