Селькупская мова
Сельку́пская мова (саманазвы: шӧльӄумыт әты, чумыль ӄумыт әты, сӱccӱ ӄумыт әты, шӧш ӄумыт әты, тӱй ӄумыт әты) — самадыйская мова. Родная мова селькупаў. Да канца XIX ст. была шырока прадстаўлена ў Заходняй Сібіры як мова зносінаў паміж рознымі мясцовымі народамі. У наш час колькасць носьбітаў (2010 г.) - 1023 чал.[1]
| Селькупская мова | |
|---|---|
| Саманазва | шöль қумыт әты |
| Краіны | Расія |
| Рэгіёны | Заходняя Сібір |
| Агульная колькасць носьбітаў | 1023 |
| Класіфікацыя | |
| Катэгорыя | Мовы Еўразіі |
|
|
| Пісьменнасць | кірыліца |
| Моўныя коды | |
| ДАСТ 7.75–97 | сел 590 |
| ISO 639-1 | — |
| ISO 639-2 | sel |
| ISO 639-3 | sel |
| WALS | skp |
| Ethnologue | sel |
| ELCat | 8555 |
| IETF | sel |
| Glottolog | selk1253 |
Фаналогія правіць
Мае 25 галосных і 16 зычных гукаў. Характэрная пазіцыйная мадыфікацыя фанем.
Дыялекты правіць
Гутарковая селькупская мова падзяляецца на 5 асноўных дыялектаў:
- Паўночны
- Тымскі
- Нарымскі
- Обскі
- Кецкі
Паўночны дыялект у сваю чаргу мае некалькі мясцовых гаворак. Яшчэ ў XIX ст. існаваў шосты паўднёвы дыялект (у нашы дні вымер).
Пісьмо правіць
Першы варыянт селькупскага алфавіта на аснове кірыліцы быў створаны праваслаўнымі місіянерамі ў 1879 г. Да 1917 г. было апублікавана некалькі кніг на обскім дыялекце. У 1930-ыя гг. савецкімі мовазнаўцамі складзена пісьмовасць на аснове лацінкі. Літаратурная мова сфарміравана на аснове паўночнага дыялекта. У 1937 г. лацінка зноў заменена на кірыліцу.
Селькупская мова выкарыстоўваецца ў Расіі для школьнага навучання селькупаў (часткова — кетаў у Краснаярскім краі).
Зноскі
Спасылкі правіць
