Вікіпедыя

Сігнэ Хаса

Сігнэ Элеанора Сесілія Хаса, народжаная Ларсан (швед. Signe Eleonora Cecilia Hasso; 15 жніўня 1915 — 7 чэрвеня 2002) — шведская актрыса, пісьменніца і кампазітар.

Сігнэ Хаса
Дата нараджэння 15 жніўня 1915(1915-08-15)[1]
Месца нараджэння
Дата смерці 7 чэрвеня 2002(2002-06-07)[1] (86 гадоў)
Месца смерці
Месца пахавання
Грамадзянства
Муж Гары Хаса[d][1]
Прафесія тэатральная актрыса, тэлеактрыса, кінаактрыса
Узнагароды
IMDb ID 0368516
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія правіць

 
Сігнэ Хаса ў Дзіўным трохкутнікe (1946)

Хаса нарадзілася ў парафіі Кунгсхольмен у Стакгольме, Швецыя, у 1915 годзе.[4] Яе бацька і дзед памерлі, калі ёй было чатыры гады, і яна падзяляла адзіны пакой з маці, бабуляй, двумя братамі і сёстрамі.[5] Яе маці, у мінулым пачатковая акторка, працавала кухаркай вафель.

Яе акцёрская кар’ера пачалася выпадкова. Калі адна маладая актрыса захварэла, яе маці спыталі, ці ведае яна якую-небудзь маленькую дзяўчынку, якая можа яе замяніць. Пазней Сігнэ Хаса ўспамінала: «Тады мне было 12 гадоў, і я не хацела ехаць, як і мая сястра, таму мая маці падкінула манетку. Я прайграла».[6] Яе праслухоўванне ў спектаклі Мальера прайшло паспяхова, і яна пачала зарабляць грошы як актрыса.[7] Яна выступала ў пастаноўках Каралеўскага драматычнага тэатра, пачынаючы з 1927 года ва ўзросце 12 гадоў,[8] а ў 16 гадоў была ўключана ў лік самых маладых студэнтаў акцёрскага майстэрства ў гісторыі тэатра.[9]

Яна выступала на сцэне і ў кіно ў Швецыі.[10] У 1933 годзе яна знялася ў сваім першым фільме «Tystnadens Hus» з нямецкім кінарэжысёрам-аператарам Гары Хаса, за якога ў той жа год выйшла замуж. Калі ёй было 19 гадоў у іх нарадзіўся сын. Яны развяліся ў 1941 годзе.

У 1940 годзе яна пераехала ў Злучаныя Штаты, дзе падпісала кантракт з RKO Pictures, які прасоўваў яе як «наступную Гарба». Паколькі было мала роляў у RKO, яна звярнулася да сцэны, каб зарабіць на жыццё. Паводле Інтэрнэт-базы дадзеных Брадвея, яна знялася ў пяці брадвейскіх пастаноўвах, пачынаючы з «Залатых крылаў» (1941). [11] У сярэдзіне 1940-х яна падпісала кантракт з Metro-Goldwyn-Mayer. Яе першая роля адзначалася ў фільме «Неба можа пачакаць» (1943). На працягу 1940-х яна з’явілася ў «Сёмым крыжы» (1944), «Джоні Анёле» (1945), «Доме на 92-й вуліцы» (1945), «Скандале ў Парыжы» (1946) і «Двайным жыцці» (1947). Яе любімая роля — былая жонка ашалелага акцёра, якога сыграў Рональд Колман у «Двайным жыцці». Да 1950-х гадоў яе галівудская кар’ера спынілася.

У 1957 годзе ў аўтамабільнай аварыі загінуў яе сын і адзінае дзіця. З гэтага часу яна падзяліла свой час на здымкі фільмаў у Швецыі і гульню на сцэне ў Нью-Ёрку, пакуль не вярнулася ў Галівуд у 1960-х. Яна таксама выступала на тэлебачанні, пабываўшы ў гасцях у некалькіх папулярных серыялах, у тым ліку «Шлях 66», «Бананза», «Знешняя мяжа», «Зялёны Шэршань», «Гармата», «Старскі і Хатч», «Вуліцы Сан-Францыска», «Квінсі, М. Э.», «Магнум, П. І.», «Трапер Джон, М. Д.», і «Харт да Харта».

У наступныя гады Хаса працавала аўтарам песень і пісьменніцай і перакладала шведскія народныя песні на англійскую мову. У яе дэбютным рамане «Momo» (1977) адлюстравана яе дзяцінства ў міжваенным Стакгольме. Другі альбом Хаса «Where the Sun Meets the Moon» (1979) складаецца з уласных версій шведскіх народных мелодый. У 1995 годзе ў інтэрв’ю яна заявіла, што хоча, каб яе запомнілі пісьменніцкай працай, а не акцёрскім майстэрствам.[12] Яна працягвала здымацца да позняга перыяду жыцця, апошні яе фільм — «Адзін пякельны хлопец» (1998)[13]. 

Смерць правіць

Яна памерла ў Седарс-Сінайскім медыцынскім цэнтры, Лос-Анджэлес, штат Каліфорнія, у 2002 годзе, ва ўзросце 86 гадоў, ад пнеўманіі і рака.[14][15] Хаса прытрымлівалася лютэранства.[16]

Узнагароды правіць

У 1935 годзе яна атрымала стыпендыю Дэ Валя ў Тэатральнай лізе, а ў 1939 годзе — першай нардычнай скандынаўскай прэміяй Гесты Экмана. У 1972 годзе кароль Швецыі Густаў VI Адольф назваў яе членам 1-га класа Каралеўскага ордэна Вазы.[10] У 1989 годзе Ордэн Амерыкі Вазы прызнаў яе шведкай-амерыканкай года. Хаса мае зорку на Галівудскай алеі славы за яе ўклад у кінафільмы на Галівудскім бульвары 7080.

Выбраная бібліяграфія правіць

  • Momo (1977)
  • Kom slott (1978)
  • Inte än (1988)
  • Om igen (1989)
  • Tidens vän (1990)

Фільмаграфія правіць

  • Дом маўчання (1933) — Сюзана Браун
  • Вечарыная ноч «Ведзьміна ноч» (1937) — Майкен Цэльсінг
  • Кар’ера (1938) — Моніка Хол
  • Грошы падаюць з неба (1938) — Ханелор
  • Грошы з неба (1938) — Мужчына
  • Мы ўдваіх (1939)[17] — Крысціна — жонка
  • Эмілі Хёгкіст (1939) — Эмілі Хёгкіст
  • Сволач (1940) — Айтанга, намадэпік
  • Сталь (1940) — Маргіт
  • У чарговы раз Геста Экман (1940) — Біргіт Стын
  • Вялікія абдымкі (1940) — Ева Рычэрт
  • Мы ўтрох (1940) — Крысціна, яго жонка
  • Светлая будучыня (1941) — Біргіт Норэн
  • Прызначэнне ў Брэтані (1943) — Эліза
  • Нябёсы могуць пачакаць (1943) — мадэмуазель
  • Гісторыя доктара Васэл (1944) — Беціна
  • Сёмы крыж (1944) — Тоні
  • Небяспечныя партнёры (1945) — Карала Балістэр
  • Дом на 92-й вуліцы (1945) — Эльза Гебхардт
  • Джоні Анёл (1945) — Палет Жырар
  • Дзіўны трохкутнік (1946) — Франсін Хубер
  • Скандал у Парыжы (1946) — Тэрэза дэ П’ермонт
  • Там, дзе жыццё (1947) — ген. Катрына Грымовіч
  • Двайное жыццё (1947) — Брыта Каўрын
  • Да канца Зямлі (1948) — Эн Грант
  • За сцяной (1950) — Селія Бентнер
  • Крызіс (1950) — Сеньёра Ізабэла Фараго
  • Тут гэтага не можа адбыцца (1950) — Вера Ірмелін
  • Казкі Ганса Крысціяна Андэрсена (кароткаметражны 1952)
  • Сонца св. Морыц (1954) — Герці Селле
  • Таксі 13 (1954) — Агнета
  • Цудоўная хлусня (1955) — Жазефіна дэ Мерэ
  • Малюнак «Мёртвая матуля» (1966) — сястра Рэнэ
  • Кодавае імя: Геракліт (тэлефільм 1967) — Лідзія Канстанцін
  • Адлюстраванне страху (1972) — Джулія
  • Гульня «Шкарлупіна» (тэлефільм 1975) — графіня
  • Чорная птушка (1975) — доктар Крыпэн
  • Шэрлак Холмс у Нью-Ёрку (тэлефільм 1976) — Фройляйн Райхенбах
  • Я ніколі не абяцаў табе ружовы сад (1977) — Хелен
  • Пераможца атрымлівае ўсё (1977, тэлефільм)
  • Эвіта Перон (тэлефільм 1981) — Федора
  • Тата памёр (тэлефільм 1982) — Соня Бенгтсан
  • Люстэркі (тэлефільм 1985) — Мадам Яўгенія
  • Адзін пякельны хлопец (1998) — цётка Вівіан

Зноскі

  1. ↑ а б в г д Signe Hasso Праверана 22 жніўня 2020.
  2. ↑ http://norrabegravningsplatsen.se/kandisarna/ — Norra begravningsplatsen.se. Праверана 27 сакавіка 2017.
  3. ↑ Hasso, SIGNE ELEONORA CECILIA — Svenskagravar.se. Праверана 27 сакавіка 2017.
  4. ↑ 1915 Birth Record for Kungsholms Parish and its Record of baptisms, p. 91 [1915-års Födelsebok för Kungsholms församling och dess Dopbok, sid. 91]
  5. ↑ Adam Bernstein (10 June 2002). "'40s Actress Signe Hasso Dies".
  6. ↑ "Signe Hasso".
  7. ↑ "'40s Actress Signe Hasso Dies".Adam Bernstein (10 June 2002). «'40s Actress Signe Hasso Dies». The Washington Post.
  8. ↑ "Signe Hasso".
  9. ↑ "Signe Hasso, 91, Screen Actress In Both Hollywood and Sweden".
  10. ↑ а б Adam Bernstein (10 June 2002). "'40s Actress Signe Hasso Dies".Adam Bernstein (10 June 2002). «'40s Actress Signe Hasso Dies». The Washington Post.
  11. ↑ Сігнэ Хаса на сайце «Internet Broadway Database» (англ.)
  12. ↑ . 10 June 2002. {{cite news}}: Адсутнічае або пусты |title= (даведка)Adam Bernstein (10 June 2002). «'40s Actress Signe Hasso Dies». The Washington Post.
  13. ↑ https://www.imdb.com/title/tt0158049/
  14. ↑ Signe Hasso. Variety (11 чэрвеня 2002).
  15. ↑ Signe Hasso, 91; Swede Acted for Leading Movie Directors. Los Angeles Times (9 чэрвеня 2002).
  16. ↑ Morning News, January 10, 1948, Who Was Who in America (Vol. 2)
  17. ↑ "At the 48th Street Theatre". The New York Times. 2 December 1939. Праверана 2012-06-05. From the moment she appears as the gay and youthful wife of a rising young architect (Sture Lagerwall) in Vi två (We Two), a Terrafilm production directed by S. Bauman, until the final touchingly sentimental scene in the maternity hospital, Fröken Hasso is the cynosure of the spectators' sympathetic attention.

 

Спасылкі правіць

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Сігнэ_Хаса&oldid=3874796"