Уладзіслаў Міцкевіч

Уладзіслаў Міцкевіч
Уладзіслаў Міцкевіч
	польск.: Władysław Mickiewicz
Асабістыя звесткі
Імя пры нараджэнні	польск.: Władysław Józef Mickiewicz
Дата нараджэння	23 чэрвеня 1838
Месца нараджэння	Парыж, Парыж[d], рэгіён Іль-дэ-Франс, Метраполія Францыі, Францыя;
Дата смерці	9 чэрвеня 1926 (87 гадоў)
Месца смерці	Парыж, Парыж[d], рэгіён Іль-дэ-Франс, Метраполія Францыі, Францыя;
Грамадзянства	Францыя; Польшча;
Бацька	Адам Міцкевіч
Маці	Цэліна Шыманоўская[d]
Жонка	Марыя з Малеўскіх[d]
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	пісьменнік, аўтар дзённіка, публіцыст, гандляр кнігамі, бібліятэкар
Мова твораў	французская
Узнагароды
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Уладзіслаў Юзаф Міцкевіч (польск.: Władysław Józef Mickiewicz; 23 чэрвеня 1838, Парыж — 9 чэрвеня 1926, Парыж) — польскі кнігар, бібліятэкар, публіцыст і дзеяч эміграцыі.

Біяграфія

Старэйшы сын і другое дзіця Адама Міцкевіча і Цэліны, народжанай Шыманоўская. У яго былі дзве сястры Марыя і Гелена і тры браты: Юзаф, Аляксандр і Ян. У 1862 годзе ажаніўся са сваёй стрыечнай сястрой Марыяй, народжанай Малеўскай^[4] (іх маці былі роднымі сёстрамі), дачкой Францішка Малеўскага^[5].

У 1863 годзе падчас паўстання 1863—1864 гадоў удзельнічаў у экспедыцыі ў Жамойцію^[6].

У эміграцыі заснаваў часопіс «L’Espérance», які павінен быў абараняць справу народаў, якія знаходзіліся ў няволі. Публікаваў пераклады польскай літаратуры, у тым ліку: Кнігі польскага пілігрымства (польск.) (бел. яго бацькі, Улана (польск.) (бел. Юзафа Ігнацы Крашэўскага, фрагменты «Мемарыялы старога шляхціца літоўскага» Генрыка Жэвускага, «Гісторыя Вацлава» Стэфана Гарчынскага і інш. Распаўсюджваў свой часопіс на тэрыторыі былой Рэчы Паспалітай і ў іншых месцах.

У 1864 годзе заснаваў знакамітую ў той час Кнігарню Люксембурга, якая мела на мэце прапаганду польскіх твораў і польскіх твораў на французскай і польскай мовах. Яе галоўным пачынаннем было стварэнне Польскай народнай бібліятэкі, якая стала ўзорам для пазнейшых выдавецтваў польскіх эмігрантаў.

У 1903 годзе заснаваў Музей Адама Міцкевіча ў Парыжы, размешчаны ў будынку Польскай бібліятэкі на востраве Сент-Луі.

Падчас Першай сусветнай вайны жыў у Швейцарыі, дзе ўдзельнічаў (у тым ліку з Генрыкам Сянкевічам і Ігнацыем Масціцкім) у працы Швейцарскага галоўнага камітэта дапамогі ахвярам вайны ў Польшчы.

19 кастрычніка 1924 года ў Парыжы ўзнагароджаны ганаровай граматай Польскага корпуса ветэранаў і патройным Крыжам Мужнасці^[7].