Уільям Піт Малодшы

Уільям Піт (малодшы) (28 мая 1759 — 23 студзеня 1806) — 16-ы, 18-ы прэм’ер-міністр Вялікабрытаніі, быў брытанскім палітыкам у канцы 18 і пачатку 19 стагоддзяў. Належаў да партыі Торы.

Уільям Піт Малодшы William Pitt the Younger
16-ы прэм'ер-міністр Вялікабрытаніі
19 снежня 1783 — 14 сакавіка 1801
Манарх	Георг III
Папярэднік	Уільям Кавендыш-Бентынк
Пераемнік	Генры Эдзінгтан
18-ы прэм'ер-міністр Вялікабрытаніі
10 мая 1804 — 23 студзеня 1806
Манарх	Георг III
Папярэднік	Генры Эдзінгтан
Пераемнік	Уільям Уіндам Грэнвіль
Партыя	Торы
Адукацыя	Пембрак-каледж[d]
Дзейнасць	палітык, адвакат
Член у	1st United Kingdom Parliament[d] 2nd United Kingdom Parliament[d] 16th Parliament of Great Britain[d] 17th Parliament of Great Britain[d] 18th Parliament of Great Britain[d] 15th Parliament of Great Britain[d]
Веравызнанне	англіканства
Нараджэнне	28 мая 1759(1759-05-28) Кент, Англія, Каралеўства Вялікабрытанія
Смерць	23 студзеня 1806(1806-01-23) (46 гадоў) Лондан, Англія, Злучанае каралеўства Вялікабрытаніі і Ірландыі
Пахаванне	Вэстмінстэрскае абацтва
Бацька	Уільям Піт (старэйшы)
Маці	Хестэр Грэнвіл
Жонка
Аўтограф

Стаў самым маладым прэм’ер-міністрам у 1783 ва ўзросце 24 гадоў. Пакінуў свой ​​пост у 1801, але зноў стаў прэм’ер-міністрам у 1804 да сваёй смерці ў 1806. Ён таксама быў канцлерам казначэйства на працягу свайго прэм’ерства. Ён вядомы як «малодшы», каб адрозніць яго ад свайго бацькі, Уільям Піт-старэйшага, які таксама займаў пасаду прэм’ер-міністра Вялікабрытаніі. У 1766 стаў графам, калі яго бацька атрымаў гэты тытул.

Першы тэрмін па пасадзе прем’ер-міністра Піта прыпаў на час праўлення Георга III, калі ў Еўропе адбываліся буйныя падзеі, такія як Французская рэвалюцыя і напалеонаўскія войны. Піт, хоць часта згадваецца як торы, або «новым торы», называў сябе «незалежным вігам» і наогул быў супраць развіцця строгай партыйнай палітычнай сістэмы.

Піт найбольш вядомы як лідар Брытаніі ў вялікіх войнах з Францыяй і Напалеонам. Піт быў выдатным адміністратарам, які працаваў на эфектыўнасць і рэформы, у выніку чаго паўстала новае пакаленне выбітных адміністратараў. Ён падняў падаткі, каб заплаціць за вялікія вайны супраць Францыі, і расправіўся з радыкалізмам. Для прадухілення пагрозы з боку ірландскіх сепаратыстаў у падтрымку Францыі, ён распрацаваў акты аб Уніі 1800 і беспаспяхова спрабаваў у рамках Саюза надаць каталікам роўныя правы з пратэстантамі. Піт стварыў «новых Торы», што дазволіла адрадзіць партыю торы і дазволіў ім застацца ва ўладзе на бліжэйшыя чвэрць стагоддзя. Лічыцца, што здзякуючы Піту Брытанія ўступіла ў новы час без гваўтоўных пераменаў.

Літаратура

• «Correspondance between P. and Charles duke of Rutland» (Л., 1840);
• Gifford «A history of the political life of W. P.» (Лонд., 1809);
• Tomline, «Memoirs of the life of P.» (Лонд., 1821);
• Lord Stanhope, «Life and times of W. P.» (4 изд., 1879);
• Trauttwein v. Belle, «W. P. der jungere» (Б., 1870);
• Walford, «Biography of W. P.» (Л. 1890);
• Lord Roseberry, «P.» (Л., 1892).

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Уільям Піт Малодшы