Фрыдрых Бергіус
Фрыдрых Бергіус (ням.: Friedrich Bergius; 11 кастрычніка 1884, пад Брэслау — 31 сакавіка 1949, Буэнас-Айрэс) — нямецкі хімік-тэхнолаг.
Фрыдрых Бергіус | |
---|---|
ням.: Friedrich Bergius | |
Дата нараджэння | 11 кастрычніка 1884[1][2][…] |
Месца нараджэння | |
Дата смерці | 30 сакавіка 1949[1] (64 гады) |
Месца смерці | |
Месца пахавання | |
Грамадзянства | |
Род дзейнасці | хімік, выкладчык універсітэта |
Навуковая сфера | хімія |
Месца працы | |
Навуковая ступень | доктарская ступень[d][4] |
Альма-матар | |
Навуковы кіраўнік | Richard Abegg[d] |
Партыя | |
Член у |
|
Узнагароды | |
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Працы
правіцьУ 1913 годзе распрацаваў спосаб атрымання маторнага вадкага паліва шляхам насычэння вадародам сумесі, якая складаецца са здробненага вугалю і смолападобных адходаў вытворчасці коксу і генератарнага газу пад ціскам вышэй за 20 Мн/м² (200 кгс/см³) і пры тэмпературы каля 500 °C. Патэнт быў набыты ў Бергіуса канцэрнам «І. Г. Фарбэніндустры» і ўжываўся з выкарыстаннем каталізатараў. Гэтым спосабам нацысцкая Германія падчас 2-й сусветнай вайны атрымлівала значную колькасць бензіну. Вывучаў магчымасць атрымання кармавога цукру гідролізам драўніны.
Зноскі
- ↑ а б Friedrich Bergius // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.
- ↑ Friedrich Bergius // Brockhaus Enzyklopädie
- ↑ Deutsche Nationalbibliothek Record #118509500 // Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 30 снежня 2014.
- ↑ Deutsche Nationalbibliothek Record #118509500 // Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 2 красавіка 2015.