Фунань
Фунань (магчымая саманазва: វ្នំ; кіт.: 扶南; кхмер.: ហ៊្វូណន; тайск.: ฟูนัน; в’етн.: Phù Nam) — старажытная дзяржава ў Паўднёва-Усходняй Азіі (I — VII стст.).
| Гістарычная дзяржава | |
| Фунань | |
|---|---|
| វ្នំ | |
 |
|
|
|
|
| Сталіца | В’ядхапура |
| Рэлігія | індуізм, будызм |
| Грашовая адзінка | жэмчуг |
| Форма кіравання | манархія |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Назва дзяржавы Фунань мае кітайскае паходжанне. Першыя звесткі пра яе былі пакінуты кітайскімі дыпламатамі ў III ст. Мяркуецца, што мясцовыя жыхары называлі сваю краіну វ្នំ («гара»), гэта адпавядала тытулу кіраўніка «валадар гары». У той час і значна пазней у перыяд Кхмерскай імперыі ўзыходжанне манарха суправаджалася асаблівым рытуалам на свяшчэнным пагорку. Згодна кітайскім крыніцам, заснавальнікам дзяржавы быў іншаземец Хунцян, які асеў у дэльце Меконга і ажаніўся з мясцовай князёўнай.
Этнічны склад насельніцтва быў вельмі стракатым. У Фунані жылі продкі сучасных кхмераў, чамаў, монаў. У апошнія дзесяцігоддзі даследчыкі схіляюцца да думкі, што Фунань у большай ступені мела кхмерскі характар. Яна магла ўяўляць сабою канфедэрацыю з гарадоў-дзяржаў з дамінаваннем першаснага цэнтра, які цягнуўся ад дэльты Меконга да возера Танлесап. Пазней у яе складзе вылучылася Чэнла, якая ў выніку паглынула Фунань, але не раней за другую траціну VII ст. Росквіт Фунані прыйшоўся на V ст.
Важнай падзеяй, звязанай з існаваннем Фунані была індыянізацыя Паўднёва-Усходняй Азіі. Выхадцы з Індыі былі гандлярамі і брахманамі і не маглі складаць значную частку насельніцтва. Працэс паглынання і адаптацыі індыйскай культуры адбываўся праз вонкавыя сувязі і прыняцце індуізму ў якасці асноўнай рэлігіі. Індыянізацыя вышэйшых колаў завяршылася да V ст. Прыдворныя цырымоніі і структура палітычных інстытутаў засноўваліся на індыйскіх узорах. Шырока выкарыстоўваўся санскрыт і індыйская сістэма пісьма, дзейнічалі законы Ману.