Яўген Паўлавіч Плужнік

Яўген Паўлавіч Плужнік (укр.: Євген Павлович Плужник; 14 (26) снежня 1898, Канцяміраўка, Варонежская губерня, Расійская імперыя — 2 лютага 1936, Салаўкі, РСФСР, СССР) — украінскі паэт, драматург, перакладчык. Ахвяра сталінскага тэрору.

Яўген Паўлавіч Плужнік
Асабістыя звесткі
Псеўданімы	Kantemyrjanyn
Дата нараджэння	14 (26) снежня 1898
Месца нараджэння	Канцяміраўка, Багучарскі павет[d], Варонежская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці	31 студзеня 1936(1936-01-31) (37 гадоў) ці 2 лютага 1936(1936-02-02) (37 гадоў)
Месца смерці	Салавецкія астравы, Q60849951?, Архангельская вобласць
Пахаванне	Байкавыя могілкі
Грамадзянства	СССР
Альма-матар	Кіеўскі нацыянальны ўніверсітэт тэатра, кіно і тэлебачання імя І. К. Карпенкі-Карага
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	пісьменнік, паэт, перакладчык
Гады творчасці	з 1920
Мова твораў	украінская мова
Подпіс
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Нарадзіўся ў слабадзе Канцяміраўка Багучарскага павета Варонежскай губерні (Усходняя Слабажаншчына). Ягоны бацька — выхадзец з Палтавы.

Некаторы час вучыўся ў Варонежскай гімназіі (выключаны за ўдзел у нелегальных гуртках), пазней — у Растове-на-Доне, Баброве (Варонежчына). У 1918 годзе сям’я пераязджае ў Палтаўскую губерню, дзе Яўген Плужнік працуе настаўнікам мовы і літаратуры.

З 1920 году вучыўся ў Кіеўскім заатэхнічным інстытуце, дзе працаваў сястрын муж; навучанне пакінуў, каб стаць акцёрам. З 1921 году паэт навучаўся ў Кіеўскім музычна-драматычным інстытуце імя Мікалая Лысенкі, дзе вучыўся ў вядомага тады прафесара Уладзіміра Сладкапеўцава разам з В. Страявым і В. Асеевай. Не зважаючы на ​​поспехі ў інстытуце, ён вымушаны кінуць вучобу праз сухоты. З 1924 года становіцца актыўным удзельнікам арганізацыі «Ланка».

У 1926 году хвароба абвастрылася, аднак паэт выжыў («Ты ведаеш, калі вельмі захацець, можна і не памерці …»). Лячэнне праходзіў у Ворзеле, пасля лячыўся двойчы на год у Крыму або на Каўказе. З 1923 года Яўген працаваў у рэдакцыях перакладчыкам, а вечарамі працягваў самаадукацыю і пісаў вершы.

4 снежня 1934 арыштаваны НКВД. Абвінавачаны ў прыналежнасці да нацыяналістычнай тэрарыстычнай арганізацыі. У 1935 годзе выязной Ваеннай калегіяй Вярхоўнага суда разам з Г. Эпікам, М. Кулішом, В. Падмагільным, А. Кавінькам ды іншымі прысуджаны да расстрэлу. Пазней прысуд змянілі на доўгае лагернае заключэнне на Салаўках, дзе ён памёр ад сухот. Яго апошнімі словамі была фраза «Я ўмыюся, успомню Дняпро і памру». Пахаваны на лагерным могілках. Магіла не захавалася.

Рэабілітаваны ў жніўні 1956 года. Умоўная магіла — на Байкавых могілках у Кіеве, 9 ўчастак.