Ілья Апанасавіч Папа-Афанасопула
Ілья́ Апана́савіч Па́па-Афанасо́пула (руск.: Илья Афанасьевич Папа-Афанасопуло; 1863 — пасля 1917) — рускі грамадскі дзеяч і палітык, член IV Дзяржаўнай думы ад Мінскай губерні, буйны землеўладальнік Заходняга края.
Ілья Апанасавіч Папа-Афанасопула | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
|
|||||||
|
|||||||
Нараджэнне | 13 ліпеня 1863 | ||||||
Смерць | не раней за 1917 | ||||||
Адукацыя | |||||||
Узнагароды | |||||||
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Біяграфія
правіцьПраваслаўны. З спадчынных дваран Палтаўскай губерні. Землеўладальнік Ровенскага павета Валынскай губерні (4499 дзесяцін), Мінскага павета Мінскай губерні (1600 дзесяцін) і Брэсцкага павета Гродзенскай губерні (5600 дзесяцін).
Скончыў Палтаўскі кадэцкі корпус і Цвярское кавалерыйскае вучылішча (1883), адкуль выпушчаны быў карнетам у 4-ы драгунскі Екацярынаслаўскі полк. У 1887 годзе залічыўся ў запас армейскай кавалерыі, а ў 1895 годзе выйшаў у адстаўку ў чыне паручніка.
У тым жа 1895 годзе быў выбраны ганаровым міравым суддзёй па Харольскім павеце Палтаўскай губерні, на гэтай пасадзе знаходзіўся да канца 1901 года, прычым на апошняе трохгоддзе быў выбраны аднагалосна. У 1895 г. стаў членам Мінскага таварыства сельскай гаспадаркі[1]. У 1901—1907 гадах быў земскім начальнікам 5-га ўчастку Пінскага павета Мінскай губерні, а ў 1907 годзе прызначаны быў пінскім павятовым маршалкам дваранства. У 1911 годзе быў узведзены ў камер-юнкеры, а ў 1913 годзе пакінуў пасаду маршалка дваранства і прылічыўся да МУС. У 1908 годзе быў выбраны ганаровым міравым суддзёй па Пінскім павеце, а з увядзеннем у Мінскай губерні выбарнага земства ў 1911 годзе — павятовым і губернскім гласным. У 1915 годзе быў выбраны старшынёй Пінскай павятовай земскай управы, а затым Валынскім губернскім маршалкам дваранства. Даслужыўся да чыну сапраўднага стацкага саветніка (1916), меў прыдворнае званне камергера.
Акрамя таго, быў ганаровым папячыцелем Мінскага жаночага духоўнага вучылішча, даглядальнікам Каладнянскага і Нечатаўскага народных вучылішчаў і папячыцелем Пінскай саборнай царкоўна-прыхадской школы. У 1900 годзе за заслугі, аказаныя царкоўна-прыхадскім школам, быў выбраны членам Пінскага павятовага аддзялення епархіяльнага вучылішчнага савета, а ў 1902 годзе Найсвяцейшым Сінодам быў узнагароджаны Бібліяй. За асаблівыя заслугі Найсвяцейшым Сінодам быў зацверджаны ў званні ганаровага папячыцеля ўсіх царкоўна-прыхадскіх школ Пінскага павета. У 1908 годзе быў удастоены падзякі імператрыцы Марыі Фёдараўны за дзейнасць па пасадзе папячыцеля Мінскага жаночага духоўнага вучылішча. Неаднаразова ганараваўся падазякамі ад папячыцеля Віленскай навучальнай акругі і Мінскага губернскага епархіяльнага вучылішчнага савета, прычым у 1911 годзе той жа савет пастанавіў змясціць партрэт Ільі Апанасавіча ва ўсіх царкоўна-прыхадскіх школах Пінскага павета.
На выбарах у IV Дзяржаўную думу быў выбаршчыкам па Пінскім павеце ад з’езду землеўладальнікаў. 17 студзеня 1913 года на дадатковых выбарах быў выбраны замест У. А. Кадыгробава. Уваходзіў у фракцыю рускіх нацыяналістаў і ўмерана-правых (ФНУП), пасля яе расколу ў жніўні 1915 года — у групу прыхільнікаў П. М. Балашова. Быў членам камісій: па выкананні дзяржаўнага роспісу даходаў і расходаў, па гандлі і прамысловасці, аб народным здароўі, па рабочым пытанні.
У жніўні 1917 года ўдзельнічаў у Дзяржаўнай нарадзе ў Маскве. Далейшы лёс невядомы.
Сям’я
правіцьУ шлюбе з Наталляй Віктараўнай Радзянка, дачкой харольскага павятовага маршалка дваранства Віктара Уладзіміравіча Радзянкі (1836—1907)[2]. Іх сын[3]:
- Сяргей, выхаванец Аляксандраўскага ліцэя (1909)[4], пінскі павятовы маршалак дваранства ў 1913—1917 гг., надворны саветнік. У эміграцыі ў Польшчы, памёр пасля 1929 года[5].
Узнагароды
правіць- Ордэн Святога Уладзіміра 4-й ст.
- Найвышэйшая ласка (1912).
- медаль «У памяць валадарання імператара Аляксандра III»
- медаль «У памяць 25-годдзя царкоўных школ»
- медаль «У памяць 100-годдзя Айчыннай вайны 1812 г.»
- медаль «У памяць 300-годдзя валадарання дому Раманавых»
- знак узнагароды «за работы па землеўпарадкаванні»
Зноскі
- ↑ Адреса членов Минского общества сельского хозяйства. ― Минск : Паровая типолит. Х. Дворжец, [1889―1897?]. ― 34 с.
- ↑ В. Л. Модзалевский Малороссийский родословник. Т. 4. — Киев, 1914. — С. 318.
- ↑ Список дворян, внесенных в дворянскую родословную книгу Полтавской губернии. — Полтава, 1898. — С. 560.
- ↑ Памятная книжка лицеистов. — СПб., 1911. — С. 183.
- ↑ Памятная книжка лицеистов за рубежом, 1811—1929. — Париж, 1929. — С. 95.
Літаратура
правіць- Адреса членов Минского общества сельского хозяйства. ― Минск : Паровая типолит. Х. Дворжец, [1889―1897?]. ― 34 с.
- Памятные книжки Минской губернии на 1911—1917 годы. — Минск, 1910—1916.
- 4-й созыв Государственной думы: Художественный фототип. альбом с портретами и биографиями. — Санкт-Петербург: издание Н. Н. Ольшанского, 1913.
- Государственная дума Российской империи: 1906—1917. — М.: РОССПЭН, 2008.