Венедыкт (Бабкоўскі)

Венедыкт (свецкае імя Васіль Бабкоўскі, 28 лютага (13 сакавіка) 1876, г. Завалач, Пскоўская губерня — 21 жніўня 1951, Мюнхен, Германія) — епіскап Рускай праваслаўнай царквы.

Венедыкт
Адукацыя	Пскоўская духоўная семінарыя[d]
Дзейнасць	святар
Нараджэнне	28 лютага (11 сакавіка) 1876 Zawołocze[d], Апочацкі павет[d], Пскоўская губерня, Расійская імперыя
Смерць	3 верасня 1951(1951-09-03) (75 гадоў) Мюнхен, Верхняя Баварыя, Баварыя, ФРГ
Пахаванне	Фельдмохінг[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Скончыў Духоўнае вучылішча ў горадзе Вялікія Лукі. У 1902—1905 гады вучыўся ў Пскоўскай духоўнай семінарыі, праслухаў два курсы ў Юр’еўскім універсітэце. У 1905 пасвечаны ў святары царквы сяла Старасельна ў Мінскай губерні.

У часы Першай сусветнай вайны быў вайсковым святаром. З 1918 года настаяцель кафедральнага сабору ў Навагрудку. У 1937 годзе прыняў манаства і быў прызначаны настаяцелем Жыровіцкага манастыра.

Іерархі Беларускай аўтакефальнай праваслаўнай царквы: Мітрапаліт Панцеляймон (Ражноўскі), архіепіскап Філафей (Нарко), епіскап Афанасій (Мартас), архіепіскап Венедыкт (Бабкоўскі)

З 1941 года епіскап Брэсцкі, вікарый Мінскай епархіі. З красавіка 1942 года — архіепіскап Гродзенскі і Беластоцкі Беларускай праваслаўнай царквы, экзарх Усходняй Прусіі. 21-26 кастрычніка 1943 года сумесна з Грыгорыем (Барышкевічам) удзельнічаў у нарадзе епіскапаў РПЦЗ у Вене, якая не прызнала абранне мітрапаліта Сергія патрыярхам.

З 1944 года ў эміграцыі ў Германіі, дзе далучыўся да РЗПЦ. З 1950 года архіепіскап Берлінскі і Германскі. Увесь жнівень 1951 года цяжка хворы на рак печані архіепіскап Венедыкт правёў у мюнхенскай клініцы Чырвонага Крыжа (Rotkreuzkrankenhaus).

Памёр 3 верасня 1951 года. Пахаваны на могілках Фельдмохінг пад Мюнхенам каля магілы свайго сябра мітрапаліта Панцеляймона.

Літаратура

• Артёмов Н., прот. К 50-летию со дня кончины архиепископа Венедикта (Бобковского) // Вестник Германской епархии РПЦЗ. — 2001. — № 5. — C. 11-19.
• Венедикт (Бобковский) // Православная энциклопедия. — М.: Церковно-научный центр «Православная энциклопедия», 2004. — Т. VII. — С. 577-578. — 752 с. — 39 000 экз. — ISBN 5-89572-010-2.
• Юрэвіч, Л. Шматгалосы эпісталярыум : гісторыя людзей і ідэй на эміграцыі ў ліставанні / Прадм. і рэд. Н. Гардзіенка. — Мінск: Кнігазбор, 2012. — 660 с. — (Бібліятэка Бацькаўшчыны ; кн. 20). — ISBN 978-985-7007-43-1.