Генрых II (герцаг Брабанта)

Генрых II *Вялікадушны*
Генрых II Вялікадушны
	фр.: Henri II le Magnanime ; ням.: Heinrich II ; нідэрл.: Hendrik II de Edelmoedige / de Grootmoedige ; англ.: Henry II the Magnanimous
	; Адрыян ван Барланд, Ян Марэтус, "Хроніка герцагаў Брабанцкіх" (лац.: Ducum Brabantiae chronica), 1600
	1235 — 1248
Папярэднік	Генрых II
Пераемнік	Генрых III
Нараджэнне	1207; Лёвен
Смерць	1 лютага 1248; Лёвен
Месца пахавання	Villers Abbey[d];
Род	Лувенскі дом[d]
Бацька	Генрых I
Маці	Мацільда Булонская
Жонка	1-ы шлюб: Марыя Швабская; 2-і шлюб: Сафія Брабанцкая
Дзеці	ад 1-га шлюбу:; сыны: Генрых і Філіп; дочкі: Мацільда, Беатрыса, Марыя, Маргарыта ; ад 2-га шлюбу:; сын: Генрых; дачка: Лізавета
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Генрых II Вялікадушны (фр.: Henri II le Magnanime; 1207, Лёвен — 1 лютага 1248, Лёвен) — герцаг Брабанта з 1235 года. Сын Генрыха I і Мацільды Булонскай. Двор Генрыха размаўляў пераважна па-французску^[1].

Біяграфія

Св. Хрыстафор, Генрых I, Генрых II, Генрых III з «Monographie de l’Hôtel de ville de Louvain» Адольфа Эверартса (1872)

Працягваў распачатую бацькам палітыку пашырэння герцагства на ўсход, што прыводзіла да канфліктаў з Льежскім біскупствам, з аднаго боку, і да саюза з імператарам Фрыдрыхам II, з іншага. Дзякуючы саюзу Генрыха з імператарам у склад герцагства ўвайшло графства Далем. Вайна паміж біскупам Льежа і Лімбургскім домам, у якую апынуўся ўцягнуты Генрых, скончылася толькі ў 1243 годзе.

Генрых таксама аказаў уплыў на Гелдэрн і Галандыю ў перыяд кіравання непаўналетніх Атона II, графа Гелдэрна, сына сястры Генрыха Маргарыты, і Вільгельма II, графа Галандыі, сына сястры Генрыха Мацільды. У 1247 годзе Генрых адмовіўся на карысць апошняга ад нямецкай кароны^[1].

Пасля смерці першай жонкі Марыі, дачкі Філіпа Швабскага, ён ажаніўся ў 1240 годзе з Сафіяй, дачкой ландграфа Цюрынгіі Людовіка IV. У тым жа годзе разгарэўся канфлікт з кёльнскім біскупам наконт Далема^[2].

У 1247 годзе памёр дзядзька Сафіі Цюрынгскай, антыкароль Генрых Распэ. Пачалася вайна за цюрынгскую спадчыну, па выніках якой сын Генрыха і Сафіі Генрых Дзіцё стаў ландграфам Гесэна, заснаваўшы гесэнскую лінію Брабанцкага дому.

12 студзеня 1248 года, за некалькі дзён са смерці, першым у гісторыі Брабанта Генрых II апублікаваў хартыю (нідэрл.: landsprivilegie), якая гарантавала недатыкальнасць пэўных правоў падданых. У тым ліку Генрых адмовіўся ад права «мёртвай рукі», неадчужальнага права ўласнасці^[3].

Генрых пахаваны разам з Сафіяй Брабанцкай у хоры царквы цыстэрцыянскага абацтва ў Вілер-ла-Віль. Гэтаму абацтву Генрых пачынаючы з 1236 года рабіў значныя дары ў выглядзе сельскагаспадарчых угоддзяў і лесу^[4].

Шлюбы і дзеці

Генрых быў жанаты двойчы. Яго першай жонкай была Марыя Швабская, дачка Філіпа Швабскага і Ірыны Ангеліны, дачкі візантыйскага імператара Ісака II Ангела. У гэтым шлюбе нарадзіліся:

Мацільда, у шлюбе з
1. (1237 год^[2]) графам Робертам I д’Артуа, братам караля Людовіка IX Святога.
2. (не пазней за 31 мая 1254 года) за Гі II дэ Шаціёнам, графам дэ Сен-Поль
Беатрыса (1225 — 11 лістапада, 1288), у шлюбе з:
1. (10 сакавіка 1241 года^[2]) Генрыхам IV Распэ, ландграфам Цюрынгіі;
2. (лістапад 1247 года) Гільёмам III, графам Фландрыі (1224 — 6 чэрвеня 1251 года).
Марыя (1226-1256), у шлюбе з за Людвігам II Баварскім^[2], была абезгалоўлена мужам па падазрэнні ў здрадзе. Пазней Людвіг прызнаў, што яго падазрэнні былі беспадстаўнымі і ў адкупленне граху ён заснаваў цыстэрцыянскі кляштар у Фюрстэнфельдбруку.
Маргарыта (пам. 14 сакавіка 1277 года), абатыса Хертогенталя^[2], кляштара заснаванага яе бацькам у 1230 годзе.
Генрых, герцаг Брабанта
Філіп, памёр у маленстве

У другім шлюбе быў з Сафіяй Брабанцкай^[2] (20 сакавіка 1224 года — 29 мая 1275 года), дачкой ландграфа Цюрынгіі Людовіка IV і Св. Лізаветы Венгерскай. У гэтым шлюбе нарадзіліся:

Лізавета (1243 — 9 кастрычніка 1261), у шлюбе з Альбертам I, герцагам Браўншвайг-Люнебургскім.
Генрых (1244 — 1308), ландграф Гесэна з 1264 года,

Зноскі

↑ ^а ^б Erik Kooper «Medieval Dutch literature in its European context» ISBN 0-521-40222-0, 1994(недаступная спасылка)
↑ ^а ^б ^в ^г ^д ^е J. B. David «Vaderlandsche Historie», Лёвен, 1855, стар. 215—216
↑ Bryce Dale Lyon «Studies of West European medieval institutions» 1978
↑ H.P.H. Camps «De stadsrechten van graaf Willem II van Holland» ISBN 90-6550-219-X, 1989

[kooper-1] а ^б Erik Kooper «Medieval Dutch literature in its European context» ISBN 0-521-40222-0, 1994(недаступная спасылка)

[vaderlandsche-2] а ^б ^в ^г ^д ^е J. B. David «Vaderlandsche Historie», Лёвен, 1855, стар. 215—216

[3] Bryce Dale Lyon «Studies of West European medieval institutions» 1978

[4] H.P.H. Camps «De stadsrechten van graaf Willem II van Holland» ISBN 90-6550-219-X, 1989

[1]

[2]

[3]

[4]