Кублічы

Кублічы
Краіна	Беларусь
Вобласць	Віцебская
Раён	Ушацкі
Сельсавет	Кубліцкі
Каардынаты	55°09′37″ пн. ш. 28°20′21″ у. д.HGЯO
Насельніцтва	412 чалавек (2000)
Часавы пояс	UTC+3
Тэлефонны код	+375 2158
Паштовыя індэксы	211487
Аўтамабільны код	2
СААТА	2249828056
	Кублічы на Вікісховішчы

Ку́блічы^[2] (трансліт.: Kubličy, руск.: Кубличи) — аграгарадок ва Ушацкім раёне Віцебскай вобласці. Уваходзіць у склад Кубліцкага сельсавета. Насельніцтва 412 чал. (2000). Знаходзяцца за 20 км ад Ушачаў.

Гісторыя правіць

Упершыню Кублічы згадваюцца ў XV стагоддзі. Мясцовасць уваходзіла ў склад Полацкага ваяводства. У 1511 годзе вялікі князь Жыгімонт Стары падараваў 2 службы «людзей путных у Кублічах» полацкім баярам М. і І. Невяльскім. У 1552 годзе маёнтак і двор Кублічы — уладанне Ф. Кубліцкага: «3 дымы к тому двору ему конем служат. 14 дымоў вольных людзей дают яму всякого збожжа четвертую долю». У 1593 годзе Кублічы сталі цэнтрам воласці. У пачатку XVII стагоддзя мясцовасць перайшла ў валоданне Сяляваў. У 1622 годзе архімандрыт Нікан Сялява з братамі прадаў маёнтак ротмістру І. Палозчыку.

20 мая 1642 года полацкі стольнік Юзаф Кляноўскі фундаваў у Кублічах касцёл Дабравешчання Дзевы Марыі. З 1667 года маёнтак знаходзіўся ва ўладанні полацкага гараднічага І. Кубліцкага, з 1719 — Гушчаў. У 1783 годзе замест спарахнелага драўлянага ўзвялі новы мураваны касцёл.

У выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай (1793) Кублічы апынуліся ў складзе Расійскай імперыі, у Лепельскім павеце Віцебскай губерні. Паводле інвентару, на 1846 год у двары Кублічы было 20 двароў, аднайменны маёнтак складаўся з 15 вёсак і належаў П. Сяляву (2241 дзесяціна зямлі). У 1846 годзе ў мястэчку адкрылася народнае вучылішча, пры якім збудавалі інтэрнат на 44 вучні. Мелася царкоўна-прыходская школа. Па здушэнні нацыянальна-вызваленчага паўстання (1863—1864) 22 лістапада 1867 года расійскія ўлады гвалтоўна перабілі касцёл у царкву Маскоўскага патрыярхату. Станам на 1880 год у Кублічах існавала валасная ўправа, 2 праваслаўныя царквы, 3 яўрэйскія школы, бровар, 2 гарбарныя заводы, заезны двор, 17 крам, праходзілі 3 кірмашы (2 лютага, 29 чэрвеня, 1 кастрычніка) і штотыднёвы торг у сераду. У пачатку XX стагоддзя — 128 двароў.

Падчас польскай акупацыі, з 9 лютага 1920 года Кублічы з’яўляліся часовым адміністрацыйным цэнтрам Лепельскага павета Мінскай акругі Грамадзянскага ўпраўлення Усходніх зямель^[3].

20 жніўня 1924 года Кублічы сталі цэнтрам сельсавета Ушацкага раёна. У 1930-я гады ў мястэчку працавала кузня. У 1938 годзе статус паселішча панізілі да вёскі. Станам на 1941 год у вёсцы быў 141 двор, на 1969 года — 123 двары, на 2000 год — 180 двароў. У 1948 годзе знішчаны колішні касцёл XVIII стагоддзя. У 1954 годзе на брацкай магіле савецкіх воінаў і партызан на плошчы паставілі абеліск.

Насельніцтва правіць

XIX стагоддзе: 1838 год — 376 чал. (203 муж. і 173 жан.), з іх шляхты 3 муж. і 4 жан., духоўнага саслоўя каталіцкага 2 муж., духоўнага саслоўя праваслаўнага 2 муж. і 3 жан., мяшчан-іўдзеяў 112 муж. і 94 жан., сялян памешчыцкіх 29 муж. і 30 жан., сялян скарбовых 50 муж. і 42 жан., аднадворцаў 3 муж., адстаўных салдат 2 муж.^[4]; 1846 год — 87 чал. у двары Кублічы; 1880 год — 120 чал. у двары Кублічы; 1883 год — 765 чал. у мястэчку Кублічы, у тым ліку 556 іўдзеяў^[5]
XX стагоддзе: 1926 год — 103 чал. у двары Кублічы; 1941 год — 310 чал.; 1969 год — 361 чал.; 2000 год — 412 чал.^[6].

Інфраструктура правіць

У Кублічах працуюць сярэдняя школа, бібліятэка, пошта.

Эканоміка правіць

Лясніцтва, фермерскія гаспадаркі.

Турыстычная інфармацыя правіць

Касцёл пасля мураўёўскай перабудовы

Славутасці правіць

Гарадзішча (IV ст. да н.э. — III ст. н. э.) — Гісторыка-культурная каштоўнасць Беларусі, шыфр 213В000797шыфр 213В000797
Могілкі: старыя; старыя хрысціянскія; яўрэйскія
Брацкая магіла (1941—1944) — Гісторыка-культурная каштоўнасць Беларусі, шыфр 213Д000799шыфр 213Д000799

Страчаная спадчына правіць

Касцёл Звеставання Найсвяцейшай Дзевы Марыі (XVIII ст.; захаваліся падмуркі і рэшткі муроў)
Сядзібна-паркавы комплекс Сяляваў (XVIII ст.)
Царква Святых Кузьмы і Дзям’яна

Выбітныя асобы правіць

Павел Іванавіч Ягужынскі (1683—1736) — рускі дзяржаўны дзеяч і дыпламат, паплечнік Пятра I.
Арцём Ігнатавіч Вярыга-Дарэўскі (1816—1884) — беларускі пісьменнік-дэмакрат. Пераклаў на беларускую мову паэму Адама Міцкевіча «Конрад Валенрод».
Якаў Львовіч Плаўнік (1916—1979) — савецкі паэт^[7].

Крыніцы правіць

↑ https://belpost.by/Uznatpochtovyykod28indek?search=211487
↑ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Віцебская вобласць: нарматыўны даведнік / У. М. Генкін, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2009. — 668 с. ISBN 978-985-458-192-7 (DJVU).
↑ Dz. Urz. ZCZW z 1920 r. Nr 9, poz. 149. (польск.)
↑ Соркіна 2010, с. 415.
↑ SgKP 1883, s. 833.
↑ Памяць. Ушацкі раён 2003.
↑ https://stihi1941-1945.ru/item/plavnik-abram

Літаратура правіць

Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Ушацкага р-на. — Мн.: БЕЛТА, 2003. — 638, [1] c. — ISBN 985-6302-43-9.
Святы Казімір у Паазер’і: 400 гадоў каталіцызма ў Лепельскім краі. — Лепель: Выдавецкая ініцыятыва LEPLE, 2004.
Соркіна I. Мястэчкі Беларусі ў канцы XVIII — першай палове XIX ст. — Вільня: ЕГУ, 2010. — 488 с. ISBN 978-9955-773-33-7.
Kublicze // Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom IV: Kęs — Kutno (польск.). — Warszawa, 1883. — S. 833—834.

Спасылкі правіць

На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Кублічы

[_ad6656b65be6d9ac-1] ttps://belpost.by/Uznatpochtovyykod28indek?search=211487

[2] Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Віцебская вобласць: нарматыўны даведнік / У. М. Генкін, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2009. — 668 с. ISBN 978-985-458-192-7 (DJVU).

[3] Dz. Urz. ZCZW z 1920 r. Nr 9, poz. 149. (польск.)

[FOOTNOTEСоркіна2010415-4] Соркіна 2010, с. 415.

[FOOTNOTESgKP1883833-5] SgKP 1883, s. 833.

[FOOTNOTEПамяць._Ушацкі_раён2003-6] Памяць. Ушацкі раён 2003.

[7] ttps://stihi1941-1945.ru/item/plavnik-abram

[2]

[1]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]