Манфрэд Сіцылійскі

Манфрэд (1232 — 26 лютага 1266, Бенэвента) — кароль Сіцыліі (1258—1266), сын імператара Фрыдрыха II і графіні Біянкі фон Лапцыя. Фрыдрых прызнаў яго сваім законным сынам толькі ў перадсмяротныя хвіліны і пакінуў яму княства Тарэнцкае і кіраванне дзяржавай да прыбыцця яго зводнага брата, Конрада IV. Пасля смерці Конрада (1254) Манфрэд быў абраны рэгентам дзяржавы.

Манфрэд Гогенштаўфен
Manfred
Каранацыя Манфрэда, з Новай хронікі Джавані Вілані
10-ы Кароль Сіцыліі 10 жніўня 1258 — 26 лютага 1266
Папярэднік	Конрадзін
Пераемнік	Карл I Анжуйскі
Нараджэнне	1232 Веноза[d], правінцыя Патэнца, Базіліката, Італія
Смерць	26 лютага 1266[…] Беневента, Каралеўства Сіцылія
Месца пахавання	Беневента
Род	Гогенштаўфены
Бацька	Фрыдрых II, імператар Свяшчэннай Рымскай імперыі
Маці	Біянка Ланчыя[d]
Жонка	Беатрыса Савойская[d][…] і Алена Ангеліна Дукаіна[d]
Дзеці	Канстанцыя Сіцылійская[d] і Беатрыса Сіцылійская[d]
Адукацыя	Балонскі ўніверсітэт Парыжскі ўніверсітэт у Сярэднія вякі[d]
Дзейнасць	пісьменнік, паэт
Бітвы	бітва пры Беневента[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Папа Інакенцій IV адмаўляўся прызнаць за Гогенштаўфенам права на спадчыну, таму Манфрэд збег да сарацынаў ў Люцэру. На чале іх ён перамог папскія войскі, скарыўшы Капую, Неапаль, Аверзу і Брындызі, пераправіўся ў Сіцылію. На падставе фальшывага слыху аб смерці Конрадзіна ён усклаў на сябе каралеўскую карону (1258), але як толькі з’явіліся пасланыя ад Конрадзіна, ён прызнаў яго права на спадчыну. Жывучы ў Палерма, Манфрэд спрыяў паэтам і вучоным.

Не саромеючыя праклёна Папы, ён дапамагаў выгнаным фларэнційскім гібелінам, якія, пры яго садзейнайсці, атрымалі перамогу пры Монтаперці (4 верасня 1260); такім чынам ён набыў ўладу над Фларэнцыя і амаль усёй Тасканай. Выдаўшы (1262) дачку сваю ад першага шлюбу, Канстанцыю, за Педра Арагонскага, ён забяспечыў сабе абарону на Захадзе; ажаніўшыся ж другі раз на Алене, сястры эпірскага дэспата Міхаіла II, ён паказаў, што на Усходзе будзе прытрымлівацца нармана-гогенштаўфенскай палітыцы.

Узмацненне ўлады Манфрэда ўзбудзіла незадавальненне прыхільнікаў Конрадзіна ў Германіі і прымусіла Папу Урбан IV заключыць дамову з Карлам Анжуйскім, які ў 1266 годзе ўварваўся ў паўднёвую Італію. У бітве, якія адбыліся пры Бенэвента (26 лютага 1266 г.), немцы былі разбітыя; Манфрэд шукаў смерці і знайшоў яе. Яго ўдава і дзеці былі захопленыя і выдадзены Карлу Анжуйскаму; яго тры сына ўсё жыццё сваю правялі ў турме; дачка яго Беатрыс пасля 18-гадовага зняволення была выпушчаная з турмы ў абмен на Карла II, сына Карла I.

Літаратура

• Манфред // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.
  • Cesare, «Storia di Manfredi» (Неап., 1837);
  • Munch, «König M.» (Штутг., 1840);
  • Riccio, «Alcuni studii storici intorno a Manfredi e Corradino» (Hean., 1850);
  • Schirrmacher, «Die letzten Hohenstaufen» (т. IV, 5 выд., Лпц., 1878);
  • Capasso, «Historia diplomatica regni Siciliae» (Неап., 1874).

Спасылкі

• Ілюстраваная хроніка Генрыха VII. Прадмова. Імперыя каля 1300 г. (рус.)