Мікалай Пятровіч Румянцаў

Мікалай Пятровіч Румянцаў
Мікалай Пятровіч Румянцаў
	; Партрэт М. П. Румянцава пэндзля Дж. Доу
	14 верасня 1781 — 1793; жнівень 1794 — 1795
Манарх	Кацярына II
Папярэднік	Г. К. фон Кейзерлінг(руск.) бел.
Пераемнік	Іван Вукасавіч
	21 жніўня 1801 — 18 красавіка 1809
Манарх	Аляксандр I
Папярэднік	Рыгор Рыгоравіч Кушалёў(руск.) бел.
Пераемнік	Георгій Пятровіч Альдэнбургскі(руск.) бел.
	1802 — 1808
Манарх	Аляксандр I
	12 лютага 1808 — 1 жніўня 1814
Манарх	Аляксандр I
Папярэднік	Андрэй Якаўлевіч Будберг
Пераемнік	Іаан Кападзістрыя
	1810 — 1812
Манарх	Аляксандр I
Папярэднік	пастаяннага старшыні не было
Пераемнік	Мікалай Іванавіч Салтыкоў(руск.) бел.
Нараджэнне	3 (14) красавіка 1754; Санкт-Пецярбург, Расійская імперыя;
Смерць	3 (15) студзеня 1826 (71 год); Санкт-Пецярбург, Расійская імперыя;
Месца пахавання	Петрапаўлаўскі сабор;
Бацька	Пётр Аляксандравіч Румянцаў-Задунайскі
Маці	Кацярына Міхайлаўна Румянцава[d]
Веравызнанне	праваслаўе
Член у	Баварская акадэмія навук;
Адукацыя	Лейдэнскі ўніверсітэт;
Дзейнасць	дыпламат, палітык
Ваенная служба
Гады службы	1762—1774
Краіна	Расійская імперыя
Род войскаў	армія
Званне	камер-юнкер
	Мікалай Пятровіч Румянцаў на Вікісховішчы

Мікалай Пятровіч Румянцаў (3 (14) красавіка 1754 — 3 (15) студзеня 1826) — расійскі дзяржаўны дзеяч, які ў гады Напалеонаўскіх войнаў займаў пасаду Міністра замежных спраў Расійскай імперыі(руск.) бел..

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Румянцаў.

Вядомы таксама як мецэнат, калекцыянер, заснавальнік Румянцаўскага музея(руск.) бел., заступнік першага рускага кругасветнага плавання(руск.) бел.. Ганаровы член Імператарскай Расійскай акадэміі (1819). Сын военачальніка Пятра Аляксандравіча Румянцава.

БіяграфіяПравіць

1762—1774 — ваенная служба.
1774—1801 — на грамадзянскай службе, у дзяржаўных установах. 24 лістапада 1792 года ўзнагароджаны ордэнам Св. Аляксандра Неўскага.
З 1798 года ўзначаліў Дэпартамент водных камунікацый. Дэпартамент у 1809 годзе быў пашыраны і перайменаваны ва Упраўленне вадзянымі і сухапутнымі зносінамі. Адным з поспехаў Румянцава на гэтай пасадзе лічыцца будаўніцтва Марыінскай воднай сістэмы(руск.) бел. (адкрыта ў 1810) ^[2].
1802—1808 — Міністр хлеба і зямель.
1807—1814 — Міністр замежных спраў. 15 верасня 1812 г. узнагароджаны шведскім Ордэнам Серафімаў.
1808—1810 — Намеснік старшыні Дзяржаўнага савета.
З 1809 — Дзяржаўны канцлер. Перакананы франкафіл, прыхільнік дружалюбных адносін з Напалеонам. Пасля нападу Францыі на Расію яго (у ліпені 1812) разбіў паралюш.
1810—1812 — Старшыня Дзяржаўнага савета.
Пасля 1814 г. у адстаўцы.
18 (30) студзеня 1819 абраны ганаровым членам Імператарскай Расійскай акадэміі.

Памёр у Санкт-Пецярбургу. Пахаваны ў Гомелі, у Петрапаўлаўскім саборы^[3].

У Гомелі ўстаноўлены помнік Мікалаю Румянцаву.

Зноскі

↑ ^1,0 ^1,1 Румянцев Николай Петрович // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969. Праверана 28 верасня 2015.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q5061737"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q17378135"></a>
↑ Марговенко, Алексей «Дороги цароў " (руск.) . " Урал " (журн.). - 2004. - № 10. Архівавана з першакрыніцы 23 жніўня 2011. Праверана 29 студзеня 2008.
↑ Румянцев Николай Петрович (1754-1826). Гомельский дворцово-парковый ансамбль (15 верасня 2009). Архівавана з першакрыніцы 1 чэрвеня 2012. Праверана 8 мая 2012.

[_a61a680d6259054a-1] 1,0 ^1,1 Румянцев Николай Петрович // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969. Праверана 28 верасня 2015.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q5061737"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q17378135"></a>

[2] Марговенко, Алексей «Дороги цароў " (руск.) . " Урал " (журн.). - 2004. - № 10. Архівавана з першакрыніцы 23 жніўня 2011. Праверана 29 студзеня 2008.

[3] Румянцев Николай Петрович (1754-1826). Гомельский дворцово-парковый ансамбль (15 верасня 2009). Архівавана з першакрыніцы 1 чэрвеня 2012. Праверана 8 мая 2012.

[1]

[2]

[3]