Мікалай Рыгоравіч Пінчук
Мікалай Рыгоравіч Пінчу́к (4 лютага 1921 — 12 студзеня 1978) — камандзір 1-й эскадрыллі 18-га гвардзейскага знішчальнага авіяцыйнага палка, гвардыі капітан, Заслужаны ваенны лётчык-выпрабавальнік СССР[1].
| Мікалай Рыгоравіч Пінчук | |||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| руск.: Николай Григорьевич Пинчук | |||||||||||||||||||
| Дата нараджэння | 4 лютага 1921 | ||||||||||||||||||
| Месца нараджэння | Бабруйскі раён, Магілёўская вобласць | ||||||||||||||||||
| Дата смерці | 12 студзеня 1978 (56 гадоў) | ||||||||||||||||||
| Месца смерці | Мінск | ||||||||||||||||||
| Месца пахавання | |||||||||||||||||||
| Альма-матар | |||||||||||||||||||
| Грамадзянства | |||||||||||||||||||
| Прыналежнасць |
 СССР |
||||||||||||||||||
| Род войскаў | Ваенна-паветраныя сілы | ||||||||||||||||||
| Гады службы | 1940—1975 | ||||||||||||||||||
| Званне |
 |
||||||||||||||||||
| Часць | 18-ы гвардзейскі Віцебскі двойчы Чырванасцяжны ордэна Суворава II ступени знішчальны авіяцыйны полк | ||||||||||||||||||
| Бітвы/войны | Вялікая Айчынная вайна | ||||||||||||||||||
| Узнагароды і званні |
|
||||||||||||||||||
Біяграфія правіць
Нарадзіўся 4 лютага 1921 года ў вёсцы Будзёнаўка (Ізюмава[1], цяпер Бабруйскага раёна Магілёўскай вобласці Беларусі) ў сялянскай сям’і. Беларус. З 1938 года — у ВЛКСМ.
У 1940 годзе скончыў 10 класаў школы і Бабруйскі аэраклуб. У тым жа годзе добраахвотнікам пайшоў служыць у Чырвоную Армію. У 1940 годзе скончыў 8-ю Адэскую, у 1941 годзе — Канатопскую, у 1942 годзе — Армавірскую ваенныя авіяцыйныя школы пілотаў.
На франтах Вялікай Айчыннай вайны са жніўня 1942 года ў 32-м знішчальным авіяцыйным палку[2]. У кастрычніку 1942 года прыбыў у 18-ы гвардзейскі знішчальны авіяцыйны полк. 30 жніўня 1943 года паблізу горада Ельні М. Р. Пінчук быў паранены пасля тарана варожага пікіроўшчыка Ju-87. Быў адпраўлены ў шпіталь на лячэнне. 2 верасня ўсіх параненых на аўтамашынах павезлі да чыгуначнай станцыі для эвакуацыі ў тыл. Па дарозе М. Р. Пінчук збег у свой полк і праз месяц быў ужо зноў у баявым страі. Увесну 1944 года быў прызначаны намеснікам камандзіра, а ў студзені 1945 года — камандзірам 1-й эскадрыллі.
Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 19 красавіка 1945 года за 226 баявых вылетаў, 46 паветраных баёў, 18 збітых самалётаў праціўніка і праяўленыя пры гэтым мужнасць і высокае лётнае майстэрства, гвардыі капітану Пінчуку Мікалаю Рыгоравічу прысвоена званне Героя Савецкага Саюза з уручэннем ордэна Леніна і медалі «Залатая Зорка».[3][4]
Член ВКП/КПСС з 1945 года.
Усяго ў гады вайны ён здзейсніў 307 баявых вылетаў, удзельнічаў ў 68 паветраных баях, збіў 24 варожых самалёты — 22 асабіста і 2 у групе.
Пасля вайны працягваў службу ў ВПС. У 1954 годзе з адзнакай скончыў Ваенна-паветраную акадэмію. З 1975 года[5] палкоўнік Н. Г. Пінчук у запасе.
Жыў у Мінску.
Памёр 12 студзеня 1978 года. Пахаваны ў Мінску на Усходніх могілках.
Узнагароды правіць
Заслужаны ваенны лётчык СССР. Узнагароджаны ордэнам Леніна, 4 ордэнамі Чырвонага Сцяга[6][7][8], ордэн Айчыннай вайны 1-й ступені[9], 2 ордэнамі Чырвонай Зоркі, ордэнам «За службу Радзіме ва Узброеных Сілах СССР» 3-й ступені, медалямі.
Зноскі
- ↑ а б Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 12: Палікрат — Праметэй / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2001. — Т. 12. — С. 376.
- ↑ М. Ю. Быков. Все Асы Сталина 1936—1953 гг.. — Научно-популярное издание. — М.: ООО «Яуза-пресс», 2014. — С. 938. — 1392 с. — (Элитная энциклопедия ВВС). — 1 500 экз. — ISBN 978-5-9955-0712-3.
- ↑ Память народа :: Документ о награде :: Пинчук Николай Григорьевич, Герой Советского Союза (Орден Ленина и медаль «Золотая звезда»). pamyat-naroda.ru. Праверана 29 ліпеня 2016.
- ↑ Память народа :: Документ о награде :: Пинчук Николай Григорьевич, Герой Советского Союза (Орден Ленина и медаль «Золотая звезда»). pamyat-naroda.ru. Праверана 29 ліпеня 2016.
- ↑ Коллектив авторов. История командного факультета Военно-Воздушной академии имени Ю. А. Гагарина / В. Е. Зеньков. — Москва: ЗАО СП «Контакт РЛ», 2007. — С. 255, 338. — 368 с. — ISBN 5-902908-02-7.
- ↑ Память народа :: Документ о награде :: пинчук Николай Григорьевич, Орден Красного Знамени(недаступная спасылка). pamyat-naroda.ru. Архівавана з першакрыніцы 17 жніўня 2016. Праверана 4 чэрвеня 2017.
- ↑ Память народа :: Документ о награде :: Пинчук Николай Григорьевич, Орден Красного Знамени. pamyat-naroda.ru.
- ↑ Память народа :: Документ о награде :: Пинчук николай Григорьевич, Орден Красного Знамени. podvig-naroda.ru.(недаступная спасылка)
- ↑ Память народа :: документ о награде :: Пинчук Николай Григорьевич, Орден Отечественной войны. pamyat-naroda.ru.
Мемуары правіць
- Пінчук Н. Г. В воздухе — «які». — Мінск: «Беларусь», 1977.
Літаратура правіць
- Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 12: Палікрат — Праметэй / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2001. — Т. 12. — 576 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0198-2 (т. 12). — С. 376.
- Барсуков В. Н. Крылом к крылу. М.: ДОСААФ, 1981.
- Бессмертные подвиги. М.: Воениздат, 1980.
- Воробьёв В. П., Ефимов Н. В. Герои Советского Союза. Справочник СПб., 2010.
- Гнездилов Ф. С. На высотах мужества. Минск: Беларусь, 1987.
- Дриго С. В. За подвигом подвиг. Калининградское кн. изд., 1984.
- Захаров Г. Н. Я истребитель. М.: воениздат, 1976.
- Лукашин В. И. Против общего врага. М.: Воениздат, 1976.
- На грани возможного. 2-е изд., испр. и доп. М.: Лимб, 1993.
- Наливайко Б. М. Орлиная юность героев. Минск: Беларусь, 1985.
- Коллектив авторов. История командного факультета Военно-воздушной академии имени Ю. А. Гагарина / В. Е. Зенков. — Москва: ЗАО СП «Контакт РЛ», 2007. — С. 255, 338. — 368 с. — ISBN 5-902908-02-7.
- М. Ю. Быков. Все Асы Сталина 1936—1953 гг.. — Научно-популярное издание. — М.: ООО «Яуза-пресс», 2014. — С. 702. — 1392 с. — (Элиттная энциклопедия ВВС). — 1 500 экз. — ISBN =978-5-59955-0-712-3.
Спасылкі правіць
Николай Григорьевич Пинчук на сайце «Героі краіны»