Празрыстасць

Празры́стасць — уласцівасць рэчываў прапускаць святло.

У оптыцы

Накіраванае (не дыфузнае) распаўсюджванне святла характарызуецца прапускання каэфіцыентам. Залежыць ад адбіцця, паглынання і рассейвання святла ў рэчыве. Празрыстасць адрозніваюць ад прапускання святла (асяроддзе можа быць непразрыстым і прапускаць рассеянае святло, напр., тонкі ліст паперы). Кожнае рэчыва празрыстае толькі для прамянёў пэўнай часткі аптычнага спектра, напр., звычайнае шкло — для бачнага святла, кварц — для бачнага і ультрафіялетавага.

Празрыстасць атмасферы

Празрыстасць атмасферы — здольнасць атмасферы прапускаць сонечную радыяцыю.

Залежыць ад масы паветра, праз якую праходзяць прамяні, ад утрымання ў паветры вадзяной пары і прадуктаў яе кандэнсацыі (кропель і крышталёў), а таксама аэразольных дамешкаў (пылу, дыму і інш.), якія значна памяншаюць празрыстасць атмасферы.

Найбольш празрыстае паветра ў палярных раёнах, найменш — у гарадах, асабліва летам, у выніку тэхнагеннага забруджвання.

Літаратура

• Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш.. — Мн.: БелЭн, 2001. — Т. 12: Палікрат — Праметэй. — 576 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0198-2 (т. 12), ISBN 985-11-0035-8.