Салакі

мястэчка ў Літве
(Пасля перасылкі з Салокі)

Салакі[1] або Салокі[2], таксама Са́лакас[3] (літ.: Salakas) — мястэчка ў Літве, на возеры Лодзі. Цэнтр сянюніі Езяроскага раёна Уцянскага павета.

Мястэчка
Салакі
літ.: Salakas
Герб
Герб
Агульны выгляд
Агульны выгляд
Краіна
Павет
Раён
Сянюнія
Каардынаты
Ранейшыя назвы
Салокі
Насельніцтва
  • 499 чал. (2011)
Часавы пояс
Салакі на карце Літвы
Салакі (Літва)
Салакі

Тапонім Салакі ўтварыўся ад колішняга возера Салакі[4].

Варыянты назвы ў гістарычных крыніцах: Solok (18 сакавіка 1496 года, 2 лістапада 1497 года[5] і 1512 год[6]); в Солоку (1553 год)[7].

Гісторыя

правіць

Вялікае Княства Літоўскае

правіць

Першы пісьмовы ўспамін пра Салакі датуецца 1387 годам, калі вялікі князь Ягайла перадаў гэту мясцовасць Віленскаму біскупству.

Пад 1552 годам Салакі ўпамінаюцца як мястэчка. Згодна з адміністрацыйна-тэрытарыяльнай рэформай 1565—1566 гадоў яны ўвайшлі ў склад Браслаўскага павета Віленскага ваяводства.

Пад уладай Расійскай імперыі

правіць

У выніку трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай у 1795 годзе Салакі апынуліся ў складзе Расійскай імперыі, у Новааляксандраўскім павеце Ковенскай губерні.

Каля 1890 года ў Салаках быў 81 будынак.

Найноўшы час

правіць

З 1 студзеня 1919 года ў адпаведнасці з пастановай І з’езда КП(б) Беларусі ўвайшлі ў склад Савецкай Беларусі, з другой паловы снежня 1918 года тэрыторыя была занята Чырвонай Арміяй[8], з 27 лютага 1919 года — у ЛітБел ССР. Пасля польска-літоўскіх баёў і падпісання пагаднення паміж Польшчай і Літвой у 1919 годзе Салакі апынуліся ў складзе Літвы. З 1940 года ў Літоўскай ССР. У часы Другой сусветнай вайны з чэрвеня 1941 да 1944 года мястэчка было пад акупацыяй Германіі.

З 1990 года ў складзе адноўленай незалежнай Літвы.

Насельніцтва

правіць

Дэмаграфія

правіць
  • XIX стагоддзе: ~1890 год — 1083 чал.[9]
  • XXI стагоддзе: 2011 год — 519 чал.

Славутасці

правіць
  • Капліца Святога Яна Непамука (1930)
  • Касцёл Найсвяцейшай Дзевы Марыі (1911)
  • Могілкі татарскія

Галерэя

правіць

Крыніцы

правіць
  1. Вялікі гістарычны атлас Беларусі : у 4 т. / Дзяржаўны камітэт па маёмасці Рэспублікі Беларусь, Рэспубліканскае унітарнае прадпрыемства «Белкартаграфія»; рэдкалегія: В. Л. Насевіч (галоўны рэдактар) [і інш.]. — Мінск: Белкартаграфія. — Т. 2 / [складзены і падрыхтаваны да друку ў 2012 г. ; спецыяльны змест распрацавалі: Я. К. Анішчанка і інш.]. — 1 атлас (347, [4] с.) : каляр., карты, тэкст, іл., паказальнік с. — ISBN 978-985-508-245-4. С. 74.
  2. ЭнцВКЛ 2005, с. 28.
  3. Напісанне ў адпаведнасці з ТКП 187-2009 (03150) «Спосабы і правілы перадачы геаграфічных назваў і тэрмінаў Літоўскай Рэспублікі на беларускую мову»
  4. Vanagas A. Lietuvių hidronimų etimologinis žodynas. — Vilnius: Mokslas, 1981. P. 287.
  5. Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 2: 1468—1501. — Kraków, 1939. S. 511, 521.
  6. Rowell S. C. Acta primae visitationis diocesis vilnensis anno domini 1522 peractae. Vilniaus Kapitulos Archyvo Liber IIb atkūrimas. — Vilnius, 2015. P. 216.
  7. Rowell S. C. Acta primae visitationis diocesis vilnensis anno domini 1522 peractae. Vilniaus Kapitulos Archyvo Liber IIb atkūrimas. — Vilnius, 2015. P. 167.
  8. Вялікі гістарычны атлас Беларусі : у 4 т. / Дзяржаўны камітэт па маёмасці Рэспублікі Беларусь, Рэспубліканскае унітарнае прадпрыемства «Белкартаграфія»; рэдкалегія: В. Л. Насевіч (галоўны рэдактар) [і інш.]. — Мінск: Белкартаграфія. — Т. 4 / [рэд. В.Л. Насевіч]. — 270 с., іл. с. — ISBN 978-985-508-476-2. С. 20.
  9. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom XI: Sochaczew — Szlubowska Wola (польск.). — Warszawa, 1890. S. 59.

Літаратура

правіць

Спасылкі

правіць