Фердынанд VII

Фердынанд VII (ісп.: Fernando VII; 14 кастрычніка 1784, Мадрыд — 29 верасня 1833, Мадрыд) — кароль Іспаніі ў сакавіку — маі 1808 года і з 1813 года.

Фердынанд VII
ісп.: Fernando VII
кароль Іспаніі 19 сакавіка 1808 — 6 мая 1808
Папярэднік	Карл IV
Пераемнік	Жазеф Банапарт
кароль Іспаніі 4 мая 1814 — 29 верасня 1833
Папярэднік	Жазеф Банапарт
Пераемнік	Ізабела II
кіраўнік іспанскай дзяржавы[d] 19 сакавіка 1808 — 6 мая 1808
кіраўнік іспанскай дзяржавы[d] 4 мая 1814 — 29 верасня 1833
Нараджэнне	14 кастрычніка 1784(1784-10-14)[…] Эскарыял, Іспанія
Смерць	29 верасня 1833(1833-09-29)[…] (48 гадоў) Мадрыд, Іспанія
Месца пахавання	Каралеўская крыпта ў Эскарыяле[d] Эскарыял
Род	Іспанскія Бурбоны
Бацька	Карл IV
Маці	Марыя-Луіза Пармская
Жонка	Марыя Антонія Бурбон-Сіцылійская[d], Марыя Ізабела Партугальская[d], Maria Josepha Amalia of Saxony[d] і Марыя Крысціна Бурбон-Сіцылійская
Дзеці	Ізабела II, Луіза Фернанда Іспанская[d], Infanta María Luisa Isabel of Spain[d] і unnamed daughter de Borbón[d]
Веравызнанне	Каталіцкая Царква
Дзейнасць	кіраўнік
Аўтограф
Манаграма
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Фердынанд нарадзіўся 14 кастрычніка 1784 года ў сталіцы Іспаніі горадзе Мадрыдзе ў сям’і іспанскага караля Карла IV.

Ён нярэдка канфліктаваў з бацькам і меў рэпутацыю правадыра нацыянальнай партыі, якая апануе Напалеону I, паслухмянай прыладай якога быў Карл (у рэчаіснасці Фердынанд вёў уласныя перамовы з Напалеонам). Пасля інтэрвенцыі французскай арміі, народнага паўстання ў падтрымку прынца і адрачэння бацькі ў 1808 годзе абвешчаны каралём. Неўзабаве сын і бацька былі фактычна арыштаваны Напалеонам у Баёне, пад ціскам адракліся ад правоў на прастол, пасля чаго Банапарт пасадзіў на іспанскі прастол свайго старэйшага брата Жазефа. Антыфранцузскае супраціўленне ў Іспаніі прызнавала Фердынанда законным каралём, у той час як ён сам ніяк не ўдзельнічаў у гэтай барацьбе.

У 1813 годзе французы былі выцеснены з Іспаніі, і Фердынанд ізноў стаў каралём (Карл IV яшчэ жыў у Рыме, але ў Іспанію не вярнуўся).

Палітыка Фердынанда VII была цвёрда антыліберальнай і контррэвалюцыйнай, з яго дзейнасцю звязаны тэрор супраць рознага роду вызваленчых рухаў. Асоба караля, які першапачаткова быў сімвалам нацыянальнай барацьбы, стала вельмі непапулярнай.

У 1820—1823 гадах у Іспаніі успыхнула грамадзянская вайна, падчас якой ваенныя на чале з Рыега патрабавалі ад караля выканання канстытуцыі 1812 года. Паўстанне было падушана па рашэнні Свяшчэннага саюза з дапамогай французскай арміі, а Рыега павешаны, нягледзячы на раней абвешчаную каралём усеагульную амністыю.

Пры Фердынандзе Іспанія пазбавілася лацінаамерыканскіх уладанняў: у 1810—20-я гады віцэ-каралеўствы Амерыкі падчас рэвалюцый на чале з Сімонам Баліварам і іншымі сталі незалежнымі рэспублікамі.

Жанаты чатыры разы, кароль меў дзяцей толькі ад апошняга шлюбу; старэйшую дачку Ізабелу ён абвясціў у 1830 годзе спадчынніцай, адмяніўшы салічны закон. Членам рэгенцкагасавета ён паставіў генерала Ахуманада, які раней прыклаў нямала сіл для вяртання Фердынанда на прастол (пазней, за адданасць дынастыі, Ізабела даруе генералу тытул герцага). Смерць Фердынанда ў 1833 годзе прывяла да грамадзянскай вайны паміж прыхільнікамі малалетней Ізабелы II і прыхільнікамі малодшага брата Фердынанда дона Карласа, так званымі карлістамі.

Фердынанд VII раптоўна сканаў 29 верасня 1833 года ў родным горадзе.

Літаратура

Baumgarten. Geschichte Spaniens vom Ausbruch der französischen Revolution. Leipzig 1865-71, 3 Bde.

Спасылкі

• Фердинанд VII // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.
• Фердынанд VII у Энцыклапедыі Кальера