Эблаіцкая мова
Эблаі́цкая мова — мёртвая семіцкая мова, якая ўжывалася ў 3 тыс. да н.э. у г. Эбла, цяпер гарадзішча Тэль-Мардых (تل مرديخ) паміж Халебам і Хамай на захадзе сучаснай Сірыі. Адна з найстаражытных пісьмовых семіцкіх моў (пасля акадскай).
| Эблаіцкая мова | |
|---|---|
| Краіны | Эбла |
| Рэгіёны | Сірыя |
| Вымерла | да пачатку II тысячагоддзі да н.э. |
| Класіфікацыя | |
| Катэгорыя | Мовы Еўразіі |
| Моўныя коды | |
| ISO 639-1 | — |
| ISO 639-2 | — |
| ISO 639-3 | xeb |
| IETF | xeb |
| Glottolog | ebla1238 |
Мова вядомая дзякуючы архіву з каля 5000 гліняных таблічак, запісаных клінапісам, якія былі выяўлены ў 1974—1976 гг. падчас раскопак Эблы. Першым таблічкі змог перакласці Джавані Пеціната.
Эблаіцкая мова, як і акадская, адносіцца да ўсходнесеміцкіх моў, і магчыма, з'яўляецца дыялектам акадскай мовы дасарганаўскага перыяду.
Для паляпшэння артыкула пажадана |
Літаратура
правіць- A. Archi. 1987. "Ebla and Eblaite, " Eblaitica 1. Ed. C.H. Gordon. Winona Lake, Indiana: Eisenbrauns. Pages 7-17.
- Cyrus H. Gordon. 1990. "Eblaite and Northwest Semitic, " Eblaitica 2. Ed. C.H. Gordon. Winona Lake, Indiana: Eisenbrauns. Pages 127—139.
- Cyrus H. Gordon. 1997. "Amorite and Eblaite, " The Semitic Languages. Ed. Robert Hetzron. New York: Routledge. Pages 100—113.