Эміль Маль

Эміль Маль (фр.: Émile Mâle, 2 чэрвеня 1862, Камантры — 6 кастрычніка 1954, Фантэн-Шаалі) — французскі гісторык мастацтва.

Эміль Маль
фр.: Émile Mâle
Дата нараджэння	2 чэрвеня 1862(1862-06-02)[…]
Месца нараджэння	Камантры[d], дэпартамент Алье, рэгіён Авернь, Францыя
Дата смерці	6 кастрычніка 1954(1954-10-06)[…] (92 гады)
Месца смерці	Фантэн-Шаалі[d], дэпартамент Уаза, рэгіён Пікардыя, Францыя
Месца пахавання	Камантры[d]
Грамадзянства	Францыя
Дзеці	П’ер Маль[d] і Жыльбер Эміль-Маль[d]
Род дзейнасці	мастацтвазнавец, пісьменнік, выкладчык універсітэта, гісторык
Месца працы	Парыжскі ўніверсітэт
Альма-матар	Вышэйшая нармальная школа[d] (1886) Ліцэй Людовіка Вялікага[d]
Член у	Французская акадэмія (6 кастрычніка 1954) Акадэмія надпісаў і прыгожай славеснасці[d] (1954) Каралеўская акадэмія навук, літаратуры і прыгожых мастацтваў Бельгіі[d] Брытанская акадэмія Нацыянальная акадэмія дэі Лінчэі Папская Рымская археалагічная акадэмія Польская акадэмія ведаў[d] Венгерская акадэмія навук гісторыка-архітэктурная секцыя Інстытута вывучэння Каталоніі[d] Амерыканская акадэмія медыевістыкі[d]
Прэміі	Broquette-Gonin prize in philosophy[d] (1918)
Узнагароды	prix Gobert[d] (1910) Corresponding Fellow of the Medieval Academy of America[d] (1927)
Цытаты ў Вікіцытатніку
Творы ў Вікікрыніцах
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Скончыў ліцэй у Сент-Эцьене, у 1886 годзе — Вышэйшую нармальную школу. З 1886 па 1889 год выкладаў рыторыку ў ліцэях Сент-Эцьена, Тулузы, Парыжа. У 1889 годзе абараніў дысертацыю па рэлігійным мастацтве Францыі XII стагоддзя; з 1906 года выкладаў у Сарбоне, дзе ўзначаліў, у 1912 годзе, кафедру гісторыі мастацтва.

У 1918 годзе быў абраны членам Акадэміі надпісаў і прыгожага пісьменства. З 1923 па 1937 год быў дырэктарам Французскай школы ў Рыме. У 1927 годзе стаў членам Французскай акадэміі.

Эміль Маль памёр 6 кастрычніка 1954 года, ва ўзросце 92 гадоў.

Навуковая дзейнасць

Асноўнай сферай інтарэсаў Эміля Маля было сярэднявечнае хрысціянскае мастацтва, з’яўляецца аўтарам вялікай колькасці публікацый, у тым ліку шэрагу манаграфій па цэрквах і саборах Францыі (Рэймскі, Шартрскі, сабор Альбі). Частка яго работ прысвечана хрысціянскай архітэктуры Рыма. Асноўная заслуга Маля у тым, што ў эпоху, калі гісторыя мастацтваў яшчэ ўспрымалася як забаўка для адукаваных эстэтаў, ён прыўнёс у яе навуковыя метады і прынцыпы.