Антыёх III Вялікі

(Пасля перасылкі з Антыёх III)

Антыёх III Вялікі (241187 да н.э.): цар сірыйскі (223187 да н.э.); сын Селеўка II і Лаодыкі.

Антыёх III
Αντίοχος Γ' ο Μέγας
Мармуровы бюст Антыёха III Луўр, Парыж
Мармуровы бюст Антыёха III
Луўр, Парыж
6-ы цар Імперыі Селеўкідаў
223187 да н.э.
Папярэднік Селеўк III Кераўн
Пераемнік Селеўк IV Філапатар
Нараджэнне каля 242 да н.э.[1][2]
Смерць 187 да н.э.[1]
Род Селеўкіды[d]
Бацька Селеўк II Калінік[3]
Маці Лаадыка II
Жонка Лаадыка III і Euboea of Chalcis[d]
Дзеці Клеапатра I, Селеўк IV Філапатар[4], Антыёх IV Эпіфан[d][5][3][…], Лаадыка IV, Антыёх Малодшы[d], Антыяхіда[d], Ardys[d] і Mithridates[d]
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Прыдомак «Вялікі» атрымаў за паход на ўсход, слядамі Аляксандра Македонскага, у выніку чаго дадаў да сваёй дзяржавы Арменію, Бактрыю, Парфію.

Спроба заваяваць Грэцыю выклікала канфлікт з Рымам, якога Антыёх, відавочна, не здолеў прадбачыць, а ў выніку прывяла да паразы ад Сцыпіёна пад Магнесіяй  (руск.) (190 да н.э.) і заключэння Апамейскага мірнага дагавору  (англ.) (188 да н.э.) згодна з якім Антыёх мусіў саступіць частку тэрыторыі.

Верагодныя выявы — на манетах рознага часу праўлення; таксама — мармуровая галава, што захоўваецца ў Луўры (была знойдзеная ў Італіі Напалеонам III; з'яўляе Антыёха на вяршыні магутнасці)[6].

Зноскі

  1. а б Антиох III Великий // Еврейская энциклопедияСПб.: 1908. — Т. 2. — С. 775–777.
  2. Любкер Ф. Antiochus // Реальный словарь классических древностей по Любкеру / под ред. Ф. Ф. Зелинский, А. И. Георгиевский, М. С. Куторга и др. — СПб.: Общество классической филологии и педагогики, 1885. — С. 98–100.
  3. а б Антіохъ // Энциклопедический лексиконСПб.: 1835. — Т. 2. — С. 373–374.
  4. Никифор (Бажанов) Селевк IV // Иллюстрированная полная популярная библейская энциклопедия в 4-х выпусках. Выпуск IIIМ.: 1892.
  5. Антиох IV Епифан // Еврейская энциклопедияСПб.: 1908. — Т. 2. — С. 777–780.
  6. Хафнер Г. Выдающиеся портреты античности : 337 портретов в слове и образе / Пер. с нем. В. А. Сеферьянц. — М.: Прогресс, 1984. — 311 с. (руск.)

Спасылкі

правіць