Артура Тасканіні
Артура Тасканіні (італ.: Toscanini, Arturo 25 сакавіка 1867-16 студзеня 1957) — адзін з найвялікшых італьянскіх дырыжораў, упершыню прадэманстраваў свае здольнасці падчас пастаноўкі «Аіды», Джузэпэ Вердзі, калі яму было 19 год. Яго дакладнасць і слушнасць кампазітарам, зрабілі яго стандартам сучаснага дырыжырвання.
| Артура Тасканіні | |
|---|---|
| Arturo Toscanini | |
 | |
| Асноўная інфармацыя | |
| Дата нараджэння | 25 сакавіка 1867 |
| Месца нараджэння | Парма, Італія |
| Дата смерці | 16 студзеня 1957 (89 гадоў) |
| Месца смерці | Рывердэйл, Бронкс, Нью-Ёрк, ЗША |
| Месца пахавання | |
| Краіна | |
| Бацька | Claudio Toscanini[d] |
| Жонка | Carla Toscanini De Martini[d][1] |
| Дзеці | Wally Toscanini Castelbarco[d], Walter Toscanini[d] і Wanda Toscanini Horowitz[d] |
| Альма-матар | |
| Музычная дзейнасць | |
| Прафесіі | дырыжор |
| Інструменты | віяланчэль |
| Жанры | класічная музыка |
| Узнагароды | |
| toscaninionline.com | |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
 Цытаты ў Вікіцытатніку | |
.svg){kind=small}
_crowned.svg){kind=small}
Біяграфія правіць
Пасля заканчэння з адзнакай у 1885 кансерваторыі ў яго роднай Парме, ён працаваў як віяланчэліст і ўдзельнічаў у адной з оперных груп у Бразіліі. Калі ў Рыа-дэ-Жанэйра, дырыжор яго трупы выйшоў з яе, Тасканінні застаўся весці «Аіду» Вердзі, без усялякай падрыхтоўцы і без партытуры (1886). Пазней у жыцці ён пераадольваў блізарукасць сваёй велізарнай памяццю. Па вяртанні ў Італію, ён быў ў аркестры для першай прэзентацыі «Атэла» Джузэпэ Вердзі (1887) і вёў прэм’еры кампазітара Леаванчала «Pagliacci» (1892) і Пучыні «La Boheme» (1896). У 1898 ён стаў галоўным дырыжорам ў Ла Скала, Мілан. Кар’ера ў ЗША пачалася ў 1908 г., калі ён апынуўся на 7 год у Метраполітэн Опера. Пасля ён стаў галоўным дырыжорам у Нью-Ёркскай Філармоніі (1928—1936) а ў 1937 ён стварыў у ЗША сваю NBC — сімфонію, якая была распушчана па яго адстаўцы ў 1954. Яго віталі ў Лондане і Баерскім і Зальцбургскім фестывалі, дзе пазней, пратэстуючы супраць нацызму, ён адмаўляўся з’яўляцца.
Тасканіні збіраў вялізныя аўдыторыі на сваі канцэрты. Паколькі ён быў цалкам адданы інтэрпрытацы твораў кампазітараў, таго што яны самі напісалі, некаторыя слухачы шукалі аўтарытэтнасці ў яго імпрэзах. Сёння, калі дакладная інтэрпрытацыя з’яўляецца натуральнай і заўсёды чакаемай, праца Тасканіні паказвае яго пэўную цвёрдасць у гэтай справе. Пацвярджэннем яго генія з’яўляецца тое, што мноства запісаў яго імпрэзаў пакідаюць далёка пасля запісы іншых дырыжораў.
Бібліяграфія правіць
Haggin, B. H., Conversations with Toscanini, 2d ed. (1980), and the Musician I Knew (1980); Horowitz, J., Understanding Toscanini (1987); Sachs, Harvey, Toscanini (1978; repr. 1988); Marek, George R., Toscanini (1975); Sachs, Harvey, Toscanini (1978); Taubman, H. H., The Maestro: The Life of Arturo Toscanini (1951; repr. 1977).
Дыскаграфія правіць
Beethoven, L. van, Symphonies 1-9, Fidelio, Missa Solemnis; Brahms, J., Symphonies 1-4, Variations on a Theme by Haydn; Debussy, C., La Mer, Images: Iberia; Mendelssohn, F., Incidental Music to «A Midsummer Night’s Dream»; Puccini, G., La Boheme; Schubert, F., Symphonies 8, 9; Schumann, R., Symphony no. 3; Strauss, R., Don Juan, Don Quixote, Till Eulenspiegel; Tchaikovsky, P., Manfred Symphony, Symphony no. 6; Verdi, G., Aida, Falstaff, A Masked Ball, Otello, Requiem, Te Deum, La Traviata.
Зноскі
- ↑ FamilySearch — 1999. Праверана 25 жніўня 2023.
Літаратура правіць
- Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т.15: Следавікі — Трыо / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн, 2002. — Т. 15. — 552 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0251-2 (Т. 15).
Спасылкі правіць
На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Артура Тасканіні
