Ваўжынец Путкамер (1859—1923)
Ваўжынец Путкамер (польск.: Wawrzyniec Puttkamer, руск.: Лаврентий Станиславович Путткамер; 11 красавіка 1859 — 30 лістапада 1923) — расійскі і польскі палітык.
| Ваўжынец Путкамер | |
|---|---|
.jpg) | |
| Нараджэнне |
11 красавіка 1859 |
| Смерць |
30 лістапада 1923[1] (64 гады) |
| Род | Путкамеры[d] |
| Бацька | Станіслаў Ян Путкамер[d] |
| Маці | Феліцыя з Кеневічаў[d] |
| Жонка | Соф’я з Кеневічаў[d] |
| Дзеці | Яніна з Путкамераў Жалтоўская[d] |
| Партыя | |
| Член у | |
| Адукацыя | |
| Дзейнасць | палітык |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Біяграфія правіць
Паходзіў са шляхецкага роду Путкамераў. Калежскі асэсар. Скончыў Віленскае рэальнае вучылішча, у 1880 годзе — Санкт-Пецярбургскі інстытут інжынераў шляхоў зносін; інжынер. Удзельнічаў у будаўніцтве Уральскай, Бакінскай і Палескай чыгунак. З 1883 года член Віленскага дваранскага сходу.
Увосень 1905 года дэлегат ад дваранства Лідскага павета Віленскай губерні ў Віленскай земскай камісіі па пытанні аб увядзенні земстваў у Прыбалтыйскіх губернях. У 1906 годзе адзін з арганізатараў Віленскага таварыства сяброў навукі. Куратар Віленскага евангелічнага рэфармацкага сінода. Апякун евангелічна-рэфармацкага прыходу ў Вільні. Член польскай Нацыянальнай лігі і Нацыянальна-дэмакратычнай партыі.
Землеўладальнік Віленскай (1,1 тысячы дзесяцін) і Мінскай (9 тысяч дзесяцін) губерняў.
6 лютага 1907 года выбраны ў 2-ю Дзяржаўную думу ад агульнага складу выбаршчыкаў Віленскага губернскага выбарчага сходу. Уваходзіў у Польскае кола; член Бюджэтнай камісіі.
Пасля роспуску 2-й думы ўдзельнічаў у дзейнасці Віленскага сельскагаспадарчага таварыства, членам якога з’яўляўся з 1900 года, да красавіка 1909 года ўваходзіў у ягоны Савет; да 1911 неафіцыйна прадстаўляў інтарэсы таварыства ў Санкт-Пецярбургу. З 1908 года член Віленскага таварыства ў падтрымку польскага сцэнічнага мастацтва. Прадстаўнік дваранства Віленскай губерні ў Санкт-Пецярбургскім раённым чыгуначным камітэце.
14 кастрычніка 1912 выбраны ў 4-ю Дзяржаўную думу ад з’езду землеўладальнікаў. Уваходзіў у Групу заходніх ускраін (яе старшыня). Член Савета старэйшын (прадстаўнік фракцыі). Член камісій: фінансавай, па мясцовым самакіраванні, па ваенных і марскіх справах, зямельнай, аб замене сэрвітутаў. Дакладчык Фінансавай камісіі. Выступаў з думскай трыбуны ў абарону правоў палякаў.
У пачатку 1-й сусветнай вайны падтрымаў антыгерманскую дэкларацыю Польскага кола, якую абвясціў В. Ф. Яронскі. Выступіў у падтрымку Прагрэсіўнага блока, заявіў пра гатовасць увайсці ў яго склад з умовай, што прадстаўнікам Польскага кола будзе дадзена права выступаць па нацыянальным пытанні, не абмяжоўваючыся рамкамі праграмы блока (яго заява не была ўхвалена іншымі членамі Польскага кола). Рэзка крытыкаваў тактыку «выпаленай зямлі», якую прымяняла расійская армія, якая адступала.
Пасля Лютаўскай рэвалюцыі ўдзельнічаў у арганізацыі і правядзенні Польскага палітычнага з’езду 21-26 ліпеня 1917 года ў Маскве; увайшоў у склад выбранага на з’ездзе міжпартыйнага аб’яднання — Польская рада. Член Савета Усходніх ускраін, які займаўся каардынацыяй працы польскіх палітычных дзеячаў у Літве, Беларусі і ва Украіне.
Пасля кастрычніка 1917 выехаў з Петраграда ў Мінск, затым у Літву. З восені 1918 года член дваранскай арганізацыі, якая выступала за далучэнне Віленскага края да Польшчы. Прызначаны германскімі акупацыйнымі ўладамі «дэлегатам па справах польскай нацыянальнасці». У лістападзе 1918 удзельнічаў у з’ездзе дваранскіх дэпутатаў у Вільні, адстойваў планы польскіх нацыянал-дэмакратаў па ўключэнні Віленскага края ў склад польскай дзяржавы. Затым па даручэнні Часовага камітэта польскіх таварыстваў і груп у Беларусі камандзіраваны ў Парыж, дзе вёў прапаганду за далучэнне да Польшчы былых заходніх губерняў Расійскай імперыі. Супрацоўнічаў з Нацыянальным польскім камітэтам. У маі 1919 вярнуўся на радзіму. З 1919 года член польскага Народна-нацыянальнага саюза. Увосень 1922 па спісе Хрысціянскага саюза нацыянальнага адзінства браў удзел у выбарах у польскі Сенат 1-га склікання, але выбраны не быў.
Раптоўна памёр ад апаплексічнага ўдару. Пахаваны ў Вільні на кальвінісцкіх могілках.
Сям’я правіць
З 1887 года ў шлюбе з Соф’яй з Кеневічаў. Меў дачку Яніну (1889—1968), якая выйшла замуж за Адама Жалтоўскага[2].
Зноскі
- ↑ Wawrzyniec Puttkamer // Internetowy Polski Słownik Biograficzny
- ↑ Ваўжынец Путкамер (1859—1923) у генеалагічнай базе даных Sejm-Wielki.pl