Званіца

Званіца — асобнае вежападобнае збудаванне або частка храма ў сакральнай архітэктуры, на якой месціліся званы.

На Беларусі званіцы вядомы з ХІ ст. Дадаткова выкарытоўваліся як гаспадарчыя памяшканні, брамы, дазорныя ці абарончыя вежы. Званіцы звычайна ставілі перад храмам, на вуглу агароджы або над брамай.

Драўляныя званіцыПравіць

Званіца касцёла Святых Пятра і Паўла ў Камені

Драўляная званіца. Строчыцы, 2008 г.

Першым вядомым адлюстраваннем драўлянай званіцы на Беларусі з’яўляецца гравюра Браўна 1572 года. Збудаванні гэтага тыпу былі вельмі распаўсюджаны на Беларусі. З XVI ст. сталі вядомыя і галоўныя віды званіцаў:

слупавыя,
каркасныя,
зрубна-каркасныя або змешаныя.

Па вонкавым вырашэнні на:

вежавыя,
адкрытыя (слупавыя).

Найбольш пашыранымі на Беларусі былі квадратныя ў плане двухярусныя званіцы.

Мураваныя званіцыПравіць

Мураваныя званіцы звычайна былі яруснымі або аркаднымі.

ЛітаратураПравіць

Званіца // Беларусь: энцыклапедычны даведнік / Рэдкал. Б. І. Сачанка (гал. рэд.) і інш.; Маст. М. В. Драко, А. М. Хількевіч. — Мн.: БелЭн, 1995. — С. 329. — 800 с. — 5 000 экз. — ISBN 985-11-0026-9.
Лазука Б. А. Слоўнік тэрмінаў: Архітэктура, выяўленчае і дэкаратыўна-прыкладное мастацтва. — Мінск: Беларусь, 2001. — 158 с., iл. — ISBN 985-01-0124-5.
Сергачоў С. А. Драўляныя званіцы // Помнікі гісторыі і культуры Беларусі. — 1981. — № 4.
Якімовіч Ю. А. Драўлянае дойлідства беларускага Палесся ХVII-XIX стст. — Мінск: Навука і тэхніка, 1978. — 152 с., iл.

СпасылкіПравіць

На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Званіца