Леапольд Дэльпацэ

Леапольд (Пётр-Леапольд) Дэльпацэ (нар. 25 студзеня 1802, г. Верона (Венецыя) — 23 красавіка 1864) — дзяржаўны службовец.

Леапольд Дэльпацэ
Гарадскі галава Мінска
1836 — 1839
Гарадскі галава Мінска
1851 — 1854
Гарадскі галава Мінска
1859 — 1864
Нараджэнне 25 студзеня 1802(1802-01-25)
Смерць 23 красавіка 1864(1864-04-23) (62 гады)
Месца пахавання

Біяграфія правіць

Паходзіў з венецыянскага роду Дэльпацэ.

Нарадзіў 25 студзеня 1802 года ў г. Вероне (Венецыя), ахрышчаны 27 студзеня 1802 года ў Веронскім касцёле. Сын Валянціна (хр. 14.02.1774) і Альжбеты Заварысэ.

На працягу 4 гадоў вучыўся ў Імператарскім Веронскім вышэйшым вучылішчы і ў настаўніка французскай мовы прафесара Скальдафэры (пасведчанне дырэктара вучылішча А. Рыкабелі ад 02.06.1845). Да 1829 жыў у г. Мінску пры дзядзьку Бярнардзе, выканаў прысягу на вернасць расійскаму трону і залічаны ў склад купцоў 3-й гільдыі г. Мінска (1829).

Дэпутат Мінскай гандлёвай дэпутацыі у 1833—1836 гадах, мінскі гарадскі галава у 1836—1839, 1851—1854 і 1859—1864 гадаў, у 1838—1852 член, у 1852—1854 — дырэктар Мінскага губернскага папячыцельнага аб турмах камітэта, у 1839—1851 гадах засядальнік ад купецтва ў Мінскім сумленным судзе, у 1839—1851 гадах прысутнічаў у Мінскім прыказе грамадскай апекі, у 1843—1854 гадах сябра Слуцкага чалавекалюбівага таварыства. У 1864 годзе купец 2-й гільдыі г. Мінска

У другой палове 1830-х гг. на свае ўласныя сродкі зрабіў нівеліроўку плошчы Новага Рынку ў г. Мінску і на яе месцы заклаў пачаткі будучага Аляксандраўскага сквера, за старанную службу на гарадскіх грамадскіх пасадах атрымаў ад грамадскасці г. Мінска падзяку (пахвальны ліст ад 23.06.1842). Рабіў вывад шляхецтва ў 1843 годзе.

 
Флігель сядзібы Пшаздзецкіх, якім валодаў Леапольд Дэльпацэ, на малюнку Напалеона Орды, 1864-1876

Меў уласны каменны дом і гандлёвы склад він у г. Мінску на рагу вул. Койданаўскай і Высокага Рынку.

У 1864 годзе на працягу 12 дзён да сваёй смерці знаходзіўся пад арыштам «па справе аб выдачы пашпартоў». Памёр 23 красавіка 1864 года ў Мінску «ад крывацёку і старэчай немачы». Пахаваны на Кальварыйскіх могілках.

Сям’я правіць

У 1824 годзе ажаніўся з дваранкай Канстанцыяй Ежаўнай Стрэнкоўскай (нар. каля 1806) у маёнтку Асечына Чарэйскай парафіі Сенненскага павета. У 1828—1834 гадах вёў з ёй справу аб скасаванні шлюбу, у гэты час яна жыла ў доме мужа сваёй сястры Ксаверыя Міхалавіча Завадскага на вул. Зборавай у Мінску. Памёрла 9 мая 1834 у г. Мінску, пахавана на Кальварыйскіх могілках. З ёй меў сыноў:

  • Бярнард. Памёр у дзіцячым узросце.
  • Леан-Юзаф (нар. 1.03.1828 у г. Мінску, хр. 13.03.1828 у Мінскім кафедральным касцёле — 10.08.1829, г. Мінск). Пахаваны на Кальварыйскіх могілках.
  • Міхал (нар. 29.09.1833 — пам. пасля 01.01.1894). У 1833—1848 гадах выхоўваўся ў маёнтку Юстынпаль Мінскага павета і г. Мінску як сын двараніна Ксаверыя Міхалавіча Завадскага ад яго 1-га шлюбу, у 1845—1846 гадах вучань павятовага дваранскага вучылішча ў г. Мінску, залічаны ў склад купцоў г. Мінска (1850). Меў жонку Камілію (пам. пасля 01.01.1894).

Пасля ажаніўся з дваранкай Маргарытай Ежаўнай Кабылінскай (нар. каля 1811 — пасля 01.01.1894). Жонка трымала ў г. Мінску магазін моднага жаночага адзення. З ёй дзеці:

Літаратура правіць