Лугамавічы

Лугамавічы
Краіна	Беларусь
Вобласць	Гродзенская
Раён	Іўеўскі
Сельсавет	Лелюкінскі
Каардынаты	53°53′41″ пн. ш. 25°57′28″ у. д.HGЯO
Першая згадка	каля 1250 года
Вышыня цэнтра	144 м
Насельніцтва	▼111 чал. (2009);
Часавы пояс	UTC+3
Тэлефонны код	+375 1595
Паштовы індэкс	231365
Аўтамабільны код	4
	Лугамавічы на Вікісховішчы

Лу́гамавічы, Лугамо́вічы^[1] (трансліт.: Luhamavičy, руск.: Лугомовичи) — вёска ў складзе Лелюкінскага сельсавета Іўеўскага раёна Гродзенскай вобласці Беларусі. Знаходзіцца за 117 км ад Мінска.

У 1940—1954 гадах цэнтр Легамовіцкага сельсавета.

Гісторыя

Першае згадванне пра вёску Лугамавічы можна знайсці ў працах Тэадора Нарбута. Каля 1250 года Кіян, прыняўшы хрост, заснаваў касцёл і кляштар дамініканцаў у Любчы (Навагрудскі раён) і перадаў ім Лугамавічы ў валоданне^[2]. Вёска належала да Дудскага староства, тут знаходзілася рэзідэнцыя старосты. У XVII стагоддзі вёскай валодалі Ян Караль Хадкевіч (1608), Тэадор Дэнгаф (1653), Марыян Валовіч, Казімір Гарбачэўскі (1665), Замойскія, Пацы, Буйніцкія. У 1789 годзе лугамавіцкі маёнтак набылі Іеранім і Барбара Зянковічы^[3]. Пасля падзелаў Рэчы Паспалітай імператрыца Кацярына II аддзяліла маёнтак Лугамавічы ад Дудскага староства і ў 1796 годзе аддала нейкаму Рахману^[3]. Той, маючы канфлікты з суседзямі, праз два гады прадаў маёнтак Корсаку, які ў 1800 годзе ў сваю чаргу перапрадаў яго Самуэлю Воўк-Ланеўскаму (1768—1851)^[3].

Насельніцтва

1999 год — 172 чалавекі
2001 год — 166 чалавек^[2]
2010 год — 111 чалавек

Вядомыя асобы

Яўген Бартніцкі (Сяргей Сурыновіч) — беларускі паэт, каталіцкі святар.

Вёска ў культуры

Лугамавічы ўзгадваюцца ў паэме Адама Міцкевіча «Пан Тадэвуш»:

<…> Бо то ж гэта Дабрынскія самі
на Мышскім заездзе змагаліся там з маскалямі,
каторых расейскі прывёў генарал Вайніловіч
і, злодзей, прыяцель ягоны пан Воўк з Лугамовіч.
Ці помніце, як мы забралі Ваўка да няволі
і як ужо вешаць хацелі на бэльцы ў стадолі,
што быў ён слугой маскалём, мужыкам жа тыранам;
сяляне ж, дурныя, ўзялі й злітавалісь над панам!^[4].

—Адам Міцкевіч, Пан Тадэвуш

Зноскі

↑ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Гродзенская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2004. — 469 с. ISBN 985-458-098-9 (DJVU).
↑ ^а ^б Вера Гулідава. Пра пані засталася памяць, Пра пана — страшныя легенды, А вёска яшчэ збіраецца пажыць… (бел.) // Іўеўскі край. — 2001-10-31. — № 83 (7264). — С. 3.
↑ ^а ^б ^в Czesław Jankowski. Powiat oszmiański. Materiały do dziejów ziemi i ludzi. — Petersburg: Księgarnia K. Grendyszyńskiego, 1898. — Т. 3. — P. 46—51.
↑ Адам Міцкевіч. Пан Тадэуш альбо апошні заезд на Літве: Шляхоцкая гісторыя з 1811 і 1822 г. у дванаццаці быліцах вершам / Пер. Б. Тарашкевіча. — Ольштын: Поезежэ, 1984. — С. 146.

Літаратура

Łogumowicze // Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom V: Kutowa Wola — Malczyce (польск.). — Warszawa, 1884. — S. 681.
Ługomowicze // Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom V: Kutowa Wola — Malczyce (польск.). — Warszawa, 1884. — S. 804.

Спасылкі

На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Лугамавічы
Лугамавічы на сайце «Radzima.net»
Лугамавічы на сайце «Radzima.org»

[1] Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Гродзенская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2004. — 469 с. ISBN 985-458-098-9 (DJVU).

[Іўеўскі_край-2] а ^б Вера Гулідава. Пра пані засталася памяць, Пра пана — страшныя легенды, А вёска яшчэ збіраецца пажыць… (бел.) // Іўеўскі край. — 2001-10-31. — № 83 (7264). — С. 3.

[Jankowski,_Powiat_oszmiański-3] а ^б ^в Czesław Jankowski. Powiat oszmiański. Materiały do dziejów ziemi i ludzi. — Petersburg: Księgarnia K. Grendyszyńskiego, 1898. — Т. 3. — P. 46—51.

[4] Адам Міцкевіч. Пан Тадэуш альбо апошні заезд на Літве: Шляхоцкая гісторыя з 1811 і 1822 г. у дванаццаці быліцах вершам / Пер. Б. Тарашкевіча. — Ольштын: Поезежэ, 1984. — С. 146.

[1]

[2]

[3]

[4]