Лучын
Лучы́н[1] — горад Смаленскай зямлі.
Былы горад
Лучын
|
Упершыню згаданы пад 1138 годам у Статуце смаленскага князя Расціслава Мсціславіча.
У 1173 годзе ў Іпацьеўскім летапісе згаданы як месца нараджэння ў князя Рурыка Расціславіча сына Расціслава, у памяць гэтага Рурык пабудаваў у Лучыне царкву ў імя Святога Міхаіла, святога-заступніка свайго сына.
У грамаце «Пра пагароддзе і пачэсце» пад 1211—1218 гадамі Лучын згаданы ў ліку гарадоў, што плацілі даніну смаленскаму епіскапу.
Навукоўцы спрабавалі лакалізаваць летапісны Лучын. Валянцін Сядоў прапаноўваў атаясняць горад з Лучыным у Рагачоўскім раёне, дзе ёсць археалагічныя помнікі (гарадзішча і селішчы) адпаведнага часу. Аднак, на думку Леаніда Аляксеева, Лучын у Рагачоўскім раёне далёка на поўдзень ад апісанага летапісам маршруту князя Рурыка Расціславіча і наогул наўрад ці хоць калі ўваходзіў у склад Смаленскага княства. Таксама на думку Аляксеева, нельга атаясняць горад з Лучыным-Гарадком на Угры паблізу Дарагабужа, бо ён таксама блага адпавядае маршруту. Аляксееў прапаноўваў атаясненне з Лучынам каля Лучанскага возера, дзе раней вядомы пагост Лучане і побач выяўлены шматлікія курганныя групы[2]. На думку Уладзіміра Курманоўскага, версія Аляксеева найболей пераканаўчая сярод прапанаваных[3].
Крыніцы
правіць- ↑ БелЭн 1999.
- ↑ Алексеев Л. В. Смоленская земля в IX—XIII вв. Очерки истории Смоленщины и Восточной Белоруссии. — М.: Наука, 1980. — С. 166—167.
- ↑ Курмановский В. С. О локализации податных центров Лучин и Заруб Смоленского княжества Архівавана 19 ліпеня 2020. // КСИА-255, 2019
Літаратура
правіць- Мяцельскі А. А. Лучы́н // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 9: Кулібін — Малаіта / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1999. — Т. 9. — С. 379. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0155-9 (т. 9).
- Мяцельскі А. Лучы́н // Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. Т. 4: Кадэты — Ляшчэня / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (галоўны рэд.) і інш.; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Мн. : БелЭн, 1997. — С. 405. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0041-2.