Новыя сілы (групоўка)

Новыя сілы[заўв 1] (фр.: Forces nouvelles) — кааліцыя узброеных груповак, якая дзейнічала ў Кот-д’Івуары ў гады Першай і Другой Івуарыйскіх войн. Змагалася супраць сіл прэзідэнта Ларана Гбагбо.

Новыя сілы
Этнічная прыналежнасць малінка, сенуфа, лобі, дзьюла
Лідары Гіём Саро
Сумайла Бакаёка
Ісіяка Уатара
Актыўная ў Кот-д’Івуар
Расфарміравана 2011
Саюзнікі Кот-д’Івуар Аб’яднанне рэспубліканцаў (2010—2011)
Францыя Сілы Аднарога (2011)
Украіна Украінскі міратворчы кантынгент у Кот-д’Івуары (2011)
Праціўнікі Кот-д’Івуар Івуарыйскі народны фронт
Кот-д’Івуар Узброеныя сілы Кот-д’Івуара
Кот-д’Івуар Маладыя патрыёты
Францыя Сілы Аднарога (2002—2003)
Беларусь Беларускія найміты ў Кот-д’Івуары[1] (2004)
Удзел у канфліктах Першая Івуарыйская вайна
Беспарадкі ў Кот-д’Івуары (2008)
Другая Івуарыйская вайна
Паўстанні ў Кот-д’Івуары (2017)
Сайт fninfo.ci

Гісторыя

правіць

19 верасня 2002 года на поўначы Кот-д’Івуар ўспыхвае ўзброенае паўстанне. Касцяком мяцежнікаў сталі звольненыя вайскоўцы. Іх кіраўніком быў Робер Геі, але ён загінуў у першы дзень выступлення. Новым лідарам стаў Гіём Саро. Ён аб’яднаў антыўрадавых баевікоў у арганізацыю «Патрыятычныя сілы», якая ў снежні таго ж года разам з іншымі апазіцыйнымі групоўкамі стане часткай кааліцыі «Новыя сілы». Паўстанцы захапілі ўвесь поўнач краіны, але былі прыпынены французскімі войскамі, якія разам з міратворцамі ААН размясціліся ўздоўж фронту.

Да 2007 годзе «Новыя сілы» кантралявалі 60% тэрыторыі дзяржавы (193 000 км²). Мяцежнікі захавалі за сабой паўночны раёны нават пасля падпісання мірнага пагаднення[2]

У 20102011 годзе, на фоне спрэчкі вакол выніку прэзідэнцкіх выбараў, ваенны канфлікт успыхвае зноў. «Новыя сілы» разам з партыяй «Аб’яднанне рэспубліканцаў», заручыўшыся ваеннай дапамогай Францыі і Украіны, атрымалі перамогу ў супрацьстаянні з уладамі. Пасля вайны многія паўстанцы былі інтэграваны ў івуарыйскую армію. У студзені 2017 года ветэраны «Новых сіл» у шэрагах войска паднялі мяцеж, патрабуючы паляпшэння ўмоў жыцця і павышэння аплаты працы[3].

Кааліцыя аб’яднала ўзброеныя атрады такіх палітычны партый як Патрыятычны рух Кот-д’Івуара, Івуарыйскі рух Вялікага Захаду і Рух за справядлівасць і мір. У шэрагах паўстанцаў дзейнічалі прадстаўнікі народаў малінка, сенуфа, лобі, дзьюла[4][5].

Камандаванне

правіць

Начальнікам штаба прызначаны генерал Сумайла Бакаёка, а яго намеснікам — Ісіяка Уатара[6].

Занаванне

правіць

Войскі паўстанцаў былі разбіты на дзесяць зон, названых па адпаведным дэпартаментам[7]:

  • Зона 1 (Боуна). Камандуючы Муру Уатара. У пачатку паўстанне асабісты склад валодаў вялікай колькасцю дзяўчат. Жанчыны служылі ў падраздзяленні «Атчэнгэ», што ў перакладзе з маорэ азначае «мы ідзем туды».
  • Зона 2 (Катыёла). Камандуючы Эрве Пелікан Туры.
  • Зона 3 (Буаке). Камандуючыя Ісіяка Уатара да Вата і Шэрыф Усман.
  • Зона 4 (Манкона). Камандуючы Зуман Уатара.
  • Зона 5 (Сегела). Камандуючы Захар Кані, які лічыўся адным з самых жорсткіх паўстанцкіх камандзіраў. Хадзілі чуткі, што ён валодаў магічнымі здольнасцямі. Пасля канфлікту з кіраўніцтвам быў сасланы ў Буркіна-Фасо, а на яго месца прыйшоў Ісіяка Уатара[8].
  • Зона 6 (Ман). Камандуючы Ласені Фафана.
  • Зона 7 (Туба). Камандуючы Абудрахаман Траарэ.
  • Зона 8 (Адзіене). Камандуючы Усман Кулібалі.
  • Зона 9 (Бундыалі). Камандуючы Гаўсу Кані.
  • Зона 10 (Карога). Камандуючы Фафіе Марцін Куаку. За неаднаразовыя ваенныя злачынствы трапіў пад санкцыі ААН.

У пачатку паўстання зоны «Новых сіл» былі перададзены ў вядзенне аператыўных камандуючых (АК), а затым — у вядзенне занальных камандзіраў (камзаны).

Заўвагі

правіць
  1. Таксама сустракаецца найменне ў адзіным ліку («Новая сіла»).

Крыніцы

правіць
  1. Stijn Mitzer and Joost Oliemans. Ivory Coast’s Su-25s - The Sharks Won’t Bite Again, Oryx Blog, 31 March 2021.
  2. Les dix commandants qui gênent Abidjan
  3. Ivory Coast minister freed after troops mutiny deal. Al Jazeera (9 студзеня 2017). Праверана 10 January 2017.
  4. В Кот-д’Ивуаре произошел вооруженный мятеж. Убит бывший глава страны Робер Гей
  5. Анатолий Баронин, Андрей Колпаков. Ситуация в Кот-д’Ивуаре и угрозы для украинских миротворцев(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 13 красавіка 2014. Праверана 26 студзеня 2022.
  6. Wattao : Parcours d’un militaire ivoirien, ex-chef de guerre devenu caïd
  7. United Nations, 'Final Report of the Group of Experts on Cote d'Ivoire pursuant to Paragraph 11 of Security Council Resolution 1842 (2008) concerning Cote d'Ivoire,' S/2009/521, 9 October 2009
  8. Ces chefs de guerre qui ont porté Ouattara au pouvoir|périodique=Slate|date=26 avril 2011

Спасылкі

правіць