Отранта (праліў)
О́транта[2] (італ.: Canale d'Otranto, алб.: Ngushtica e Otrantos) — праліў паміж узбярэжжамі Італіі (паўвостраў Саленціна) і Албаніі, злучае Адрыятычнае і Іанічнае мора. Названы так ад горада Отранта ў Італіі.
| Отранта | |
|---|---|
| італ. Canale d'Otranto | |
 | |
| Характарыстыкі | |
| Сярэдняя велічыня прыліва | да 0,4[1] м |
| Шырыня | 75 км |
| Даўжыня | 120[1] км |
| Найбольшая глыбіня | 850 (да 1247[1]) м |
| Размяшчэнне | |
| 40°13′10″ пн. ш. 18°55′32″ у. д.HGЯO | |
| Вышэйстаячая акваторыя | Адрыятычнае мора |
| Краіна | |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Даўжыня праліва 120[1] км, найменшая шырыня 75[1] км. Найбольшая глыбіня 850 (да 1247[1]) м. Прылівы вышынёй да 0,4[1] м.
Пад час Першай сусветнай вайны праліў меў стратэгічнае значэнне. Ваенна-марскія сілы саюзнікаў — Італіі, Францыі і Вялікабрытаніі — заблакіравалі праліў, прадухіліўшы выхад аўстра-венгерскага флоту ў Міжземнае мора, дзе знаходзіўся марскі тэатр ваенных дзеянняў.
Крыніцы
правіцьЛітаратура
правіць- О́транта // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 11: Мугір — Паліклініка / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2000. — Т. 11. — С. 458. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0188-5 (т. 11).
- О́транто // Т. 19. Отоми — Пластырь. — М. : Советская энциклопедия, 1975. — С. 12. — (Большая советская энциклопедия : [в 30 т.] / гл. ред. А. М. Прохоров; 1969—1978). (руск.)
- Отра́нто // Военно-морской словарь (руск.) / Гл. ред. В. Н. Чернавин. — М.: Воениздат, 1989. — С. 298. — 511 с. — 100 000 экз. — ISBN 5-203-00174-X.
- О́транто // Военный энциклопедический словарь / Пред. Гл. ред. комиссии С. Ф. Ахромеев. — Изд. 2-е. — М.: Воениздат, 1986. — С. 258. — 863 с. с ил., 30 л. ил. — 150 000экз. (руск.)
- Отранто // Военный энциклопедический словарь / Пред. Гл. ред. комиссии Н. В. Огарков. — М.: Воениздат, 1983. — С. 529. — 863 с. (руск.)
Спасылкі
правіць
На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Отранта (праліў)
