Рэмігій
Рэмігій (таксама Рэмігій Рэймскі ці святы Рэмі; фр.: Remi, лац.: Remigius; каля 437—13 студзеня 533) — біскуп Рэймскі з 459 года, апостал франкаў.
Рэмігій | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
лац.: Remigius | |||||||
|
|||||||
Папярэднік | Бенаж | ||||||
Пераемнік | Раман | ||||||
Адукацыя | тэалагічная | ||||||
Дзейнасць | каталіцкі святар, каталіцкі біскуп, пісьменнік | ||||||
Нараджэнне |
437 |
||||||
Смерць |
13 студзеня 533[1][2] |
||||||
Пахаванне | |||||||
Бацька | Эміль Лаонскі | ||||||
Маці | Святая Селіна | ||||||
Дзеці | Helaria[d] | ||||||
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Лічыцца, што менавіта ён перавярнуў у хрысціянскую веру салічных франкаў, хрысціўшы 25 снежня 498 года першага караля з дынастыі Меравінгаў Хлодвіга I з 3000 ягоных воінаў і набліжаных. Гэта адзін з ключавых момантаў у гісторыі еўрапейскага хрысціянства. Менавіта тады Рэймскі сабор стаў тым месцам, дзе ў будучым каранаваліся ўсё каралі і імператары Францыі.
Біяграфія
правіцьСвяты Рэмігій нарадзіўся ў 437 годзе ў Лаонскай дыяцэзіі. Лічыцца, што ён паходзіць з заможнай гала-рымскай сям'і, яго бацькам быў граф Эміль Лаонскі, а маці — Святая Селіна, дачка біскупа Суасонскага. Сваю тэалагічную адукацыю Рэмігій атрымаў у Рэймсе, і неўзабаве стаў вядомы дзякуючы сваёй вучонасці і святасці. У 22 гады яго выбралі біскупам Рэймса.
З імем святога Рэмігія звязана легенда пра суасонскую чашу. Тое, што Хлодвіг I пагадзіўся яму гэту чашу вярнуць, можа сведчыць, што паміж біскупам і франкскім каралём былі даволі добрыя адносіны. Менавіта Рэмігій і жонка Хлодвіга Св. Клацільда змаглі пераканаць караля прыняць сапраўдную веру, а не шырока распаўсюджанае ў той час арыянства. Яшчэ да таго, як Хлодвіг быў ахрышчаны, ён багата адорваў як самога біскупа, так і жыхароў-хрысціян Рэймса. А пасля перамогі над алеманамі ў бітве пры Талбіяку ў 496 годзе ён папрасіў біскупа рэймскага ахрысціць яго і 3000 яго воінаў (калі верыць словам Грыгорыя Турскага), што і адбылося 25 снежня 498 года (гэта дата даволі ўмоўная; дакладней было б сказаць, што гэтая падзея адбылася ў прамежку паміж 496 і 500 гг.). Традыцыя памазання каралёў на валадаранне ў Рэймсе з'явілася ўжо пасля смерці біскупа Рэмігія, яе ўвёў біскуп рэймскі Гінкмар у IX стагоддзі.
Хлодвіг надзяліў Рэмігія землям, дзе той пабудаваў і асвянціў вялікую колькасць цэркваў. Ён узвёў у ранг біскупстваў Турнэ, Камбрэ, Тэруан, Арас і Лан. Брат святога Рэмігія Principius быў біскупам Суасона і ліставаўся з Сідоніем Апалінарыем.
Аўтары «Gallia Christiana» распавядаюць, што святому Рэмігію рабілі дары і многія іншыя франкі, а біскуп перадаваў іх у Рэймскі сабор.
Хоць Рэмігій ніколі не прымаў удзелу ва Усяленскіх саборах, у 517 годзе ён правёў сінод у Рэймсе, на якім пасле гарачай дыскусіі ён пераканаў біскупа, які звярнуўся у ерась — перайшоў у арыянства. Уплыў Рэмігія на просты народ і на святароў быў велізарны ў сувязі з тым, што ён прабачыў абразы, якія яму нанёс Клаўдзій, святар, якога Рэмігій раней паклаў у сан. Гэтым Рэмігій заслужыў асуджэнне іншых біскупаў, таму што яны лічылі, што Клаўдзій заслугоўвае адлучэння.
Павучаннямі біскупа Рэмігія захапляўся ў той час Сідоній Апалінарый, пра што ён пісаў у сваіх лістах да біскупа. На жаль, лісты Рэмігія да нас не дашлі. Існуюць чатыры лісты Сідонія Апалінарыя: у адным распавядаецца пра святара Клаўдзіі, два з іх напісаны Хлодвігу і адзін — біскупу Тонгра.
«Запавет» святога Рэмігія з'яўляецца апокрыфам. Кароткае, аднак легендарнае жыціе святога Рэмігія прыпісваецца Венанцыю Фартунату. Іншае жыціе, калі верыць Якаву з Варагіна (архібіскуп Генуі і аўтар «Залатых легенд», зборніка жыціяў святых), было напісана біскупам Ігнаціем Рэймскім. Віншавальны ліст да папы Гармізда з нагоды яго абрання ў 523 годзе таксама з'яўляецца апокрыфам. Пісьмо, у якім Гармізд нібы прызначыў Рэмігія намеснікам у каралеўстве Хлодвіга, было прызнана фальшывым. Лічыцца, што гаворка ідзе пра спробу біскупа Гінкмара Рэймскага абгрунтаваць свае прэтэнзіі на ўзвышэнне Рэймса да першараднага ўзроўню.
Святы Рэмігій быў пахаваны ў Рэймскім саборы, адкуль біскуп Гінкмар Рэймскі загадаў перанесці яго мошчы ў Эпернэ ў час набегаў вікінгаў. Адтуль у 1099 годзе мошчы былі перанесены ў абацтва Святога Рэмігія.
Дзень Святога Рэмігія адзначаецца 1 кастрычніка.
Цэрквы
правіць- Базіліка Сен-Рэмі ў Рэймсе ў Шампань-Ардэнах
- Царква Сен-Рэмі ў Манцье-ан-Дэр у Шампань-Ардэнах
- Царква Сен-Рэмі ў Фарбак у Латарынгіі
- Царква Сен-Рэмі ў Schorbach (?) у Латарынгіі
-
Базіліка Сен-Рэмі ў Рэймсе, XI ст.
-
Царква Сен-Рэмі ў Schorbach, XII ст.
-
Царква Сен-Рэмі ў Фарбак, XIX ст.
Зноскі
- ↑ Remigius von Reims // Brockhaus Enzyklopädie
- ↑ Schäfer J. Remigius von Reims // Ökumenisches Heiligenlexikon — 1998.
Спасылкі
правіцьРэмігій на Вікісховішчы |