Уладзімір Аляксандравіч Мацкевіч

Уладзімір Мацкевіч
Уладзімір Мацкевіч
	20 снежня 1995 — 27 лістапада 2000
Прэзідэнт	Аляксандр Лукашэнка
Кіраўнік урада	Міхаіл Чыгір; Сяргей Лінг; Сяргей Сідорскі
Папярэднік	Уладзімір Ягораў
Пераемнік	Леанід Ерын
Нараджэнне	1 сакавіка 1947 (76 гадоў); Мар’іна Горка, Пухавіцкі раён, Мінская вобласць, БССР, СССР;
Адукацыя	Беларускі тэхналагічны інстытут імя С. М. Кірава (1970); Акадэмія знешняй разведкі[d] (1978);
Дзейнасць	ваенны, дыпламат
Месца працы	Мазырскі нафтаперапрацоўчы завод;
Ваенная служба
Род войскаў	Камітэт дзяржаўнай бяспекі Рэспублікі Беларусь
Званне
Узнагароды	Ганаровая грамата Савета Міністраў Рэспублікі Беларусь (26 лютага 1997)

Уладзімір Аляксандравіч Мацкевіч (нар. 1 сакавіка 1947, Мар’іна Горка) — беларускі ваенны і дзяржаўны дзеяч, старшыня КДБ РБ (1995—2000).

БіяграфіяПравіць

Нарадзіўся 1 сакавіка 1947 года ў г. п. Мар’іна Горка Пухавіцкага раёна Мінскай вобласці.

У 1970 г. скончыў Беларускі тэхналагічны інстытут па спецыяльнасці «хімічная тэхналогія перапрацоўкі нафты і газу». У 1970—1973 гг. працаваў інжынерам-тэхнолагам, начальнікам устаноўкі гідравычышчэння дызельных паліваў нафтаперапрацоўчага завода ў г. Мазыр. У 1973—1976 гг. — другі, затым першы сакратар Мазырскага ГК камсамола, другі сакратар Гомельскага АК камсамола.

У 1978 годзе скончыў Чырванасцяжны інстытут КДБ^[ru] пры Савеце міністраў СССР. У органах дзяржбяспекі з 1976 г. Мінуў усе прыступкі, пачынаючы з аперпрацаўніка. У 1982—1985 — начальнік Наваполацкага гараддзела УКДБ БССР па Гомельскай вобласці, з 1985 — намеснік начальніка аддзела, начальнік аддзела 4-га ўпраўлення КДБ БССР. У 1990—1994 — намеснік начальніка, начальнік УКДБ Рэспублікі Беларусь па Мінскай вобласці. У 1994—1995 — начальнік УКДБ Рэспублікі Беларусь па Брэсцкай вобласці.

З 20 снежня 1995 г. па лістапад 2000 — старшыня КДБ РБ.

Указам А. Лукашэнкі ад 13 ліпеня 2001 года У. Мацкевіч быў прызначаны Надзвычайным і Паўнамоцным паслом Рэспублікі Беларусь у Саюзнай Рэспубліцы Югаславія^[1]. 4 ліпеня 2002 года быў прызначаны таксама паслом у Босніі і Герцагавіне па сумяшчальніцтве^[2]. Змешчаны з гэтых пасад быў 3 студзеня 2008 года^[3].

У пачатку 2008 года Уладзімір Мацкевіч вяртаўся ў Мінск, праз пэўны час ізноў пераехаў у Маскву, дзе працаваў дарадцам генеральнага дырэктара буйной расійскай кампаніі «Совкомфлот». Цяпер працуе дарадцам кампаніі «Газпромнефть» у Мінску.

Званне — генерал-лейтэнант (1999)^[4].

КДБ РБПравіць

Уладзімір Мацкевіч узначальваў Камітэт дзяржбяспекі Беларусі з 20 снежня 1995 года па 27 лістапада 2000 года^[5]^[6]. Незадоўга да сваёй адстаўкі — 22 лістапада 2000 года — генерал-лейтэнант У. Мацкевіч падпісаў пастанову аб ужыванні прэвентыўнага затрымання тэрмінам на 30 дзён у дачыненні да камандзіра воінскай часці № 3214 Дзмітрыя Паўлічэнкі. Вось радкі з гэтага дакумента:

У матэрыялах аператыўнай распрацоўкі маюцца пэўныя даныя аб тым, што Паўлічэнка Дзмітрый Валер’евіч з’яўляецца арганізатарам і кіраўніком злачыннай групы, якая займаецца выкраданнямі і фізічным знішчэннем грамадзян. У прыватнасці, кіраваная Паўлічэнкам Д. В. злачынная група, датычная да забойства 5 жніўня 2000 г. Самойлава Г. В., лідара незарэгістраванай Беларускай рэгіянальнай арганізацыі «РНЕ», а таксама да забойстваў іншых асоб. Прымаючы да ўвагі, што знаходжанне Паўлічэнкі Д. В. на волі можа прывесці да здзяйснення ім і членамі ўзначаленай ім злачыннай групы іншых асабліва небяспечных гвалтоўных злачынстваў, кіруючыся пунктам 1.8 Дэкрэта прэзідэнта Рэспублікі Беларусь ад 21 кастрычніка 1997 г «Аб неадкладных мерах па барацьбе з тэрарызмам і асоба небяспечнымі гвалтоўнымі злачынствамі» пастанавіў ужыць у дачыненні Паўлічэнкі Дзмітрыя Валер’евіча… прэвентыўнае затрыманне тэрмінам на 30 (трыццаць) сутак

^[7]

Дзмітрый Паўлічэнка быў арыштаваны па загадзе Генеральнага пракурора Алега Бажэлкі, але праз суткі вызвалены з унутранай турмы КДБ па асабістым загадзе Лукашэнкі.

УзнагародыПравіць

Ганаровая грамата Савета Міністраў Рэспублікі Беларусь^[8] (26 лютага 1997)
15 медалёў
імянная зброя

Асабістае жыццёПравіць

Некалькі гадоў таму У. Мацкевіч перанёс рак, яму зрабілі аперацыю ў Германіі, куды ён ездзіць рэгулярна, кожныя паўгады на даследаванне.

Зноскі

ЛітаратураПравіць

В. Н. Надтачаев / Военная контрразведка Беларуси: Судьбы, трагедии, победы. — Мн., «Кавалер», 2008, ISBN 978-985-6053-36-1

[1] Указ Президента Республики Беларусь от 13 июля 2001 г. № 385 «О назначении В. А. Мацкевича Чрезвычайным и Полномочным Послом Республики Беларусь в Союзной Республике Югославия и присвоении ему дипломатического ранга Чрезвычайного и Полномочного Посла»(недаступная спасылка) (руск.)

[2] Указ Президента Республики Беларусь от 4 июля 2002 г. № 358 «О назначении В. А. Мацкевича Чрезвычайным и Полномочным Послом Республики Беларусь в Боснии и Герцеговине» (руск.)

[3] Указ Президента Республики Беларусь от 3 января 2008 г. № 5 «Об освобождении В. А. Мацкевича от должности Чрезвычайного и Полномочного Посла Республики Беларусь в Союзной Республике Югославия, Чрезвычайного и Полномочного Посла Республики Беларусь в Боснии и Герцеговине по совместительству» (руск.)

[4] Указ Президента Республики Беларусь от 23 февраля 1999 г. № 110 «О присвоении В. А. Мацкевичу воинского звания генерал-лейтенанта»(недаступная спасылка) (руск.)

[5] Указ Президента Республики Беларусь от 20 декабря 1995 г. № 509 «О назначении В. А. Мацкевича Председателем Комитета государственной безопасности Республики Беларусь» (руск.)

[6] Указ Президента Республики Беларусь от 27 ноября 2000 г. № 625 «Об освобождении В. А. Мацкевича от должности Председателя Комитета государственной безопасности Республики Беларусь» (руск.)

[7] Былы старшыня КДБ Уладзімір Мацкевіч працуе ў Маскве

[8] Постановление Совета Министров Республики Беларусь от 26 февраля 1997 г. № 127 «О награждении В. А. Мацкевича Почетной грамотой Совета Министров Республики Беларусь»

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]