Франсуа Рэнэ дэ Шатабрыян

Франсуа Рэнэ дэ Шатабрыян (фр.: François-René, vicomte de Chateaubriand; 4 верасня 1768, Сен-Мало — 4 ліпеня 1848, Парыж) — французскі пісьменнік і дыпламат, адзін з заснавальнікаў рамантызму ў французскай літаратуры.

Франсуа Рэнэ дэ Шатабрыян
François-René, vicomte de Chateaubriand
Франсуа Рэнэ дэ Шатабрыян
Франсуа Рэнэ дэ Шатабрыян
Асабістыя звесткі
Імя пры нараджэнні фр.: François-Auguste-René de Chateaubriand[1]
Дата нараджэння 4 верасня 1768(1768-09-04)[2][3][…]
Месца нараджэння
Дата смерці 4 ліпеня 1848(1848-07-04)[2][3][…] (79 гадоў)
Месца смерці
Пахаванне
Грамадзянства Францыя
Бацька René-Auguste de Chateaubriand[d]
Маці Apolline Jeanne Suzanne de Bédée[d]
Жонка Céleste de Chateaubriand[d]
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці пісьменнік
дыпламат
Гады творчасці з 1797
Кірунак рамантызм
Жанр раман, эсэ, мемуары і Аўтабіяграфія
Мова твораў французская
Грамадская дзейнасць
Партыя
Член у
Узнагароды
ордэн Святога апостала Андрэя Першазванага ордэн Святога Аляксандра Неўскага Knight in the Order of the Holy Sepulchre рыцар ордэна Залатога руна афіцэр Ордэна Ганаровага легіёна Knight of the Royal and Military Order of Saint Louis Grand Cross of the Order of Charles III Grand Cross of the Order of Christ ордэн Чорнага арла Knight of the Order of the Holy Spirit Knight of the Order of Saint-Michel Ордэн за заслугі ў мастацтве і навуцы
Подпіс Выява аўтографа
Лагатып Вікікрыніц Творы ў Вікікрыніцах
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы
Лагатып Вікіцытатніка Цытаты ў Вікіцытатніку

Біяграфія Правіць

Нарадзіўся ў 1768 г. у брэтонскай дваранскай сям'і. Вучыўся ў Доле, Рэне і Дынане. У 1791 здзейсніў падарожжа ў Паўночную Амерыку. Падчас рэвалюцыі, вярнуўшыся ў Францыю, выступіў на баку каралеўскіх войскаў. У 1792—1800 знаходзіўся ў эміграцыі ў Англіі. Там ён напісаў і апублікаваў «Досвед аб рэвалюцыях» (1797), у якім крытычна ацэньваў рэвалюцыйныя падзеі ў Францыі.

Вярнуўшыся ў 1800 ў Францыю, ён апублікаваў раман «Атала, або Любоў двух дзікуноў ў пустыні» (1801), аповесць «Рэнэ, або Следства запалу» (1802) і трактат «Геній хрысціянства» (1802). Апошні з'явіўся натхнёнай апалогіяй хрысціянства, не дагматычнай або багаслоўскай, а паэтычнай спробай паказаць, «што з усіх рэлігій, што існавалі, хрысціянская — самая паэтычныя, самая людская, самая спрыяльная свабодзе, мастацтвам і навукам; сучасны свет абавязаны ёй усім, ад земляробства да абстрактных навук, ад бальніц для бедных да храмаў, узведзеных Мікеланджэла і упрыгожаных Рафаэлем; … яна апякуецца геніем, ачышчае густ, развівае высакародны запал, дае думцы сілу, паведамляе пісьменніку выдатныя формы і мастаку дасканалыя ўзоры».

У 1803 Шатабрыян па запрашэнні Напалеона стаў французскім дыпламатам у Рыме, але праз год, пасля забойства герцага Энгіенскага, дэманстратыўна сышоў у адстаўку. У 1811 ён быў абраны членам французскай Акадэміі, а ў 1815 стаў пэрам.

У 1809 выйшаў у свет яго раман «Пакутнікі», які працягвае развіваць ідэі «Генія хрысціянства» і апавядае аб першых хрысціянах. Для напісання рамана Шатабрыян здзейсніў падарожжа па Грэцыі і Блізкім Усходзе.

Пасля ўзыходжання Бурбонаў Шатабрыян працаваў паслом у Берліне (1821), Лондане (1822), і Рыме (1829), у 1823—1824 быў міністрам замежных спраў. У 1830, пасля падзення Бурбонаў, ён канчаткова сышоў у адстаўку.

Пасля смерці былі выдадзены яго мемуары — «Замагільныя запіскі».


  1. https://familysearch.org/ark:/61903/1:1:QP98-BBCV
  2. а б Francois Auguste Rene vicomte de Chateaubriand // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.
  3. а б Chateaubriand // BD Gest' Праверана 9 кастрычніка 2017.
  4. Deutsche Nationalbibliothek Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 10 снежня 2014.
  5. а б Французская акадэмія — 1635. Праверана 3 чэрвеня 2022.