Юзаф Коцел
Юзаф Коцел герба «Пелікан» (польск.: Józef Kociełł; 20 верасня 1764 — 18 кастрычніка 1810) — палкоўнік войска Вялікага Княства Літоўскага, пасол першай кадэнцыі на Чатырохгадовым Сойме, адзін з кіраўнікоў паўстання 1794 года, эміграцыйны дзеяч.
| Юзаф Коцел | |
|---|---|
 Пелікан | |
| Нараджэнне | 20 верасня 1764[1] |
| Смерць | 18 ліпеня 1810[1] (45 гадоў) |
| Месца пахавання | |
| Род | Коцелы |
| Бацька | Тадэвуш Коцел |
| Маці | Ганна з Тышкевічаў[d] |
| Партыя | |
| Бітвы | |
| Узнагароды |
  |
Біяграфія
правіцьНарадзіўся 20 верасня 1764 года ў сям’і Тадэвуша Коцела — ашмянскага старосты, генерала-маёра войскаў Вялікага Княства Літоўскага і Ганны з Тышкевічаў.
Быў дзедзічам Гарадзілова і Юзафполя, болніцкім і яльніцкім старостам. Кавалер ордэнаў: Белага Арла і Св. Станіслава (1791).
У 1788 годзе пры падтрымцы бацькі стаў паслом на Вальны Сойм ад Ашмянскага павета. Удзельнічаў у Дэпутацыі па праверцы дзейнасці Пастаяннай Рады. У 1791 годзе належаў да Згуртавання прыхільнікаў урадавай канстытуцыі.
У 1794 годзе ўвайшоў у склад Найвышэйшай Літоўскай Рады. У ліпені ўвайшоў у Найвышэйшую Нацыянальную Раду, хаця Тадэвуш Касцюшка крытыкаваў яго за бяздзейнасць.
Належаў да правага крыла кіраўнікоў паўстання, моцна крытыкаваў Якуба Ясінскага за яго «левую» дзейнасць.
Пасля паўстання эміграваў у Вену. Памёр 18 кастрычніка 1810 года. Пахаваны быў у в. Беніца.