Яўстах Кірдзей
(пам. 1661) кашталян смаленскі і жамойцкі
Яўстах Кірдзей (? — 1661) — дзяржаўны дзеяч Вялікага Княства Літоўскага. Кашталян смаленскі (1649—1653) і жамойцкі (1653—1661).
Яўстах Кірдзей | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||
|
|||||||
Папярэднік | Крыштаф Талочка[d] | ||||||
Пераемнік | Ян Сапоцька[d] | ||||||
|
|||||||
Папярэднік | Аляксандр Нарушэвіч | ||||||
Пераемнік | Якуб Тэадор Кунцэвіч | ||||||
|
|||||||
Папярэднік | Стэфан Няшкоўскі[d] | ||||||
Пераемнік | Уладзіслаў Кірдзей | ||||||
|
|||||||
Пераемнік | Ян Міцута[d] | ||||||
|
|||||||
Папярэднік | Якуб Кунцэвіч[d] | ||||||
Пераемнік | Ян Казімір Кірдзей | ||||||
|
|||||||
Папярэднік | Пётр Рудаміна-Дусяцкі | ||||||
Пераемнік | Уладзіслаў Валовіч | ||||||
Смерць | 1661[1] | ||||||
Род | Кірдзеі | ||||||
Бацька | Кірдзей[d] | ||||||
Маці | Соф’я з Валовічаў[d] | ||||||
Жонка | Соф’я з Храпавіцкіх[d][2] | ||||||
Дзеці | Ян Казімір Кірдзей і Аляксандр Кірдзей[d] |
Біяграфія
правіцьБыў каралеўскім дваранінам, З канца 1610-х займаў розныя пасады ў Гарадзенскім павеце: падстолі да 1626, земскі пісар з 1626, падсудак з 1639, харунжы з 1646. У 1649 годзе дасягнуў сенатарскай годнасці, стаўшы кашталянам смаленскім, а пазней і жамойцкім.
Валодаў палацам у Гродне.
Сям'я
правіцьПаходзіў з роду Кірдзеяў герба «Бэлты», сын Кірдзея Радзіваноўскага і Соф'і Валовіч.
Быў жанаты з Соф'яй Храпавіцкай, дачкой троцкага земскага суддзі Адама Храпавіцкага. Сын Яўстаха Ян Казімір Кірдзей стаў троцкім кашталянам.
Літаратура
правіць- Пазднякоў В. Кірдзеі // Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (гал. рэд.) і інш.; маст. З. Э. Герасімовіч. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. — Т. 2: Кадэцкі корпус — Яцкевіч. — С. 96. — 792 с. — ISBN 985-11-0378-0 (т. 2), ISBN 985-11-0315-2.
- ↑ Senatorowie i dygnitarze Wielkiego Księstwa Litewskiego 1386—1795 / пад рэд. J. Wolff — Kraków: 1885. — С. 144.
- ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego : spisy. T. 4, Ziemia smolenśka i województwo smolenśkie XIV-XVIII wiek / пад рэд. А. Рахуба — Warszawa: Wydawnictwo DiG, 2003. — С. 89. — 412 с. — ISBN 83-7181-279-5