Даўжыня пярэдняга крыла 30-35 мм. Крылы белага колеру, злёгку апыленыя цёмнымі лускавінкамі. Знешнекраявая аблямоўка напаўпразрыстая, у самцоў яна вузкая, а ў самак звычайна бывае шырокай. Паміж ёй і сярэдняй ячэйкай размяшчаецца вузкая папярочная перавязь, утвораная набягаючымі адна на адну чарнаватымі невялікімі плямамі. Паміж ёй і канцом сярэдняга вочка размяшчаюцца дзве невялікіх чырвоных плямы з чорнай акальцоўкай. У цэнтры і на канцы сярэдняй ячэйкі знаходзіцца па буйной чорнай пляме, таксама авальная чорная пляма размяшчаецца ля ўнутранага краю, каля яго сярэдзіны. Задняе крыло мае цёмныя зацямненні на канцах жылак, якія ў самак могуць злівацца ў знешнекраявую паласу. На белым фоне далей паралельна вонкаваму краю знаходзіцца папярочны шэраг невялікіх, часам вельмі слаба выяўленых, чарнаватых плям. Таксама ля пярэдняга краю знаходзяцца даволі буйныя чырвоныя плямы[1].
Сустракаецца на альпійскіх лугах, па далінах горных рэк, па суседстве з выхадамі скал і камяністымі схіламі. На Паміры сустракаецца выключна на скальных выхадах і камяністых асыпках[1].
Развіваецца ў адным пакаленні. Час лёту — у ліпені — пачатку жніўня[1]. Матылі больш актыўныя толькі ў сонечнае надвор’е. Самкі нярэдка сядзяць у траве, а будучы напалоханымі — рэзка ўзлятаюць і пералятаюць на адлегласці да 100 метраў. Матылькі лятаюць павольна, часта плануюць, прысаджваюцца на розныя квітнеючыя расліны. Наведваюць буйныя кветкі раслін. Вусені кормяцца на чубатках.
Зноскі
↑ абвгКрасная книга СССР: Редкие и находящиеся под угрозой исчезновения виды животных и растений. Том 1 / Главная ред. коллегия: А. М. Бородин, А. Г. Банников, В. Е. Соколов и др. — 2-е изд. — М.: Лесная промышленность, 1984. — 392 с.
