Алег Лапіцкі

Алег Лапіцкі
Алег Лапіцкі
Род дзейнасці	удзельнік антысавецкага супраціву
Дата нараджэння	26 снежня 1922
Месца нараджэння	Касута, Q9272295?, Вілейскі павет, Заходняя вобласць, РСФСР;
Дата смерці	5 кастрычніка 1979 (56 гадоў)
Месца смерці	Тапар, Абайскі раён, Карагандзінская вобласць, Казахская ССР, СССР;
Грамадзянства	Беларусь;
Бацька	Аляксандр Якаўлевіч Лапіцкі
Маці	Настасся Жабінская
Жонка	Софія Лапыцька
Альма-матар	Віленская духоўная семінарыя;
Партыя	Беларуская незалежніцкая партыя;

Алег Лапіцкі (26 снежня 1922 — 5 кастрычніка 1979) — удзельнік антысавецкага супраціву, сябра БНП^[1], кіраўнік СБМ у Лідзе. Дэсантнік «Дальвіца». З роду Лапіцкіх, брат Расціслава і Вольгі Лапіцкіх.^[2]^[3]

Біяграфія правіць

Нарадзіўся 26 снежня 1922 года у в. Касута Віленскага ваяводства у Польскай Рэспубліцы ў шматдзетнай сям'і праваслаўнага святара Аляксандра Лапіцкага з роду Лапіцкіх. Маці — Настасся з роду Жабінскіх.

Сярэднюю адукацыю атрымліваў у Варшаве ў гімназіі імя Тадэвуша Рэйтана і ў Смаргоні. Падчас нямецкай акупацыі ў Другую сусветную вайну вучыўся ў Пастаўскай настаўніцкай семінарыі, скончыў курсы кіраўнікоў Саюзу беларускай моладзі ў Альбярціне, быў кіраўніком СБМ у Лідзе, сябрам БНП. Прайшоў падрыхтоўку ў дыверсійнай школе ў Дальвіцы.

Улетку 1944 арганізаваў на Вілейшчыне партызанскі аддзел, які дзейнічаў супраць бальшавікоў. У 1944 г. вучыўся ў Віленскай духоўнай семінарыі, дзе далучыўся да падпольнай Віленскай патрыятычнай арганізацыі, якая ўтварылася сярод навучэнцаў Віленскай беларускай гімназіі і Віленскай семінарыі. Пад канец 1944 г. быў арыштаваны. У 1945 г. засуджаны ў Мінску на 10 гадоў канцлагераў за ўдзел у антыкамуністычнай арганізацыі.

Пасля канцлагераў жыў у Казахстане. У чэрвені 1958 г. перавёз да сябе ў Казахстан Софію Лапыцьку, удзельніцу мядзельска-смаргонскага антыкамуністычнага падполля, якім кіраваў брат Расціслаў, з якой пазнаёміўся праз сваю маці. У дзень прыезду Софіі Лапыцькі жаніўся на ёй. У 1960 г. Алег перавёз сваю маці да сябе ў Казахстан. 27 студзеня 1960 г. нарадзілася дачка Вікторыя. 23 красавіка 1963 г. нарадзіўся сын Алег. У 1977 г. маці Алега памерла.

Працаваў настаўнікам музыкі, актыўна ўдзельнічаў у згуртаванні беларусаў — колішніх палітвязняў.

5 красавіка 1979 г. быў забіты пры нявысветленых абставінах. Пасля забойства жонка пераехала да брата Алега — Вадзіма Лапіцкага ў Польшчу.

Зноскі

↑ Сяргей Ёрш. Вяртаньне БНП. Асобы і дакумэнты Беларускай Незалежніцкай Партыі (нявызн.). Архівавана з першакрыніцы 25 ліпеня 2019.
↑ http://www.slounik.org/154838.html Біяграфія Алега Лапіцкага
↑ http://www.slounik.org/32069.html Біяграфія Алега Лапіцкага

Літаратура правіць

Антысавецкія рухі ў Беларусі. 1944—1956. Даведнік, — Мінск, 1999. — ISBN 985-6374-07-3.
На баявых становішчах // Бюлетэнь БНП. 1946, № 6
Гарт. З успамінаў пра Саюз Беларускіх Патрыётаў, Мн., 1997. С. 143-145
Беларуская Незалежніцкая Партыя // Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. Мн., 1993. Т. 1. С. 394
Чарняўскі Міхась. Ня бойцеся ахвяраў і пакут. — Вільня, 2006. — ISBN 978-9857-0620-58.
Чарняўскі М. Расціслаў Лапіцкі — з кагорты невядомых герояў // Беларуская маладзёжная. 1997, № 1

[1] Сяргей Ёрш. Вяртаньне БНП. Асобы і дакумэнты Беларускай Незалежніцкай Партыі (нявызн.). Архівавана з першакрыніцы 25 ліпеня 2019.

[2] ttp://www.slounik.org/154838.html Біяграфія Алега Лапіцкага

[3] ttp://www.slounik.org/32069.html Біяграфія Алега Лапіцкага

[1]

[2]

[3]