Паставы

горад у Беларусі

Паста́вы[3] (трансліт.: Pastavy) — горад у Віцебскай вобласці Беларусі, на рацэ Мядзелцы, адміністрацыйны цэнтр Пастаўскага раёна.

Горад
Паставы
Забудова цэнтральнай плошчы
Забудова цэнтральнай плошчы
Герб Сцяг
Герб Сцяг
Краіна
Вобласць
Раён
Каардынаты
Першая згадка
Вышыня цэнтра
140 м[1]
Насельніцтва
  • 18 772 чал. (1 студзеня 2023)[2]
Часавы пояс
Тэлефонны код
2155
Паштовы індэкс
211875
Аўтамабільны код
2
СААТА
2240501000
Афіцыйны сайт
postavy.vitebsk-region.gov.by
(руск.)  (англ.)
Паставы на карце Беларусі ±
Паставы (Беларусь)
Паставы
Паставы (Віцебская вобласць)
Паставы

Знаходзіцца за 250 км на захад ад Віцебска. Чыгуначная станцыя на лініі Віцебск — Вільнюс (Літва). Вузел аўтадарог на Браслаў, Глыбокае, Шаркаўшчыну, Мядзел, курортны пасёлак Нарач. Насельніцтва — 19882 чалавек (2017)[4].

Назва правіць

Назва Паставаў балцкага паходжання, яна звязаная з адпаведным гідронімам, які мае прамыя адпаведнікі сярод назвамі азёраў ва Усходняй Літве, што непасрэдна мяжуе з Пастаўскім раёнам: Pastovis, Pastovys, Pastovėlis. Яны звязаныя з літоўскім pastovis «глыбокае месца ў рацэ, дзе павольна цячэ вада», адсюль «стаячая вада, якая не цячэ»[5][6].

Існуе і іншае вытлумачэнне. Географ В. Жучкевіч звязваў назву з гняздом слоў з асновай «стаў», у тым ліку са значэннем «сажалка». Разам з тым ён згадваў і балцкую аснову stav-, не даючы ў выніку адназначнага адказу[7]. Дзеясловы стаяць, ставіць (ад іх ставок «сажалка») этымалагічна звязаныя са згаданым літоўскім pastovis (ад stovėti «стаяць»), таму вырашальную ролю мае геаграфічны кантэкст, які ў ваколіцах Паставаў балцкі.

Гісторыя правіць

Дагістарычны час правіць

Першыя людзі на тэрыторыі цяперашніх Паставаў з’явіліся ў эпоху позняга неаліту і ранняга бронзавага веку (кан. III — пач. II тыс. да н.э.), пра што сведчаць матэрыялы археалагічных раскопак у заходняй частцы горада, на беразе Задзеўскага возера.

Вялікае Княства Літоўскае правіць

Упершыню згадваецца ў 1409 годзе, калі вялікі князь літоўскі Вітаўт надаў Зяновію Братошычу, продку рода Зяновічаў, акт на заснаванне на месцы вёскі Пасаднік мястэчка з новай назвай Паставы[8]. У 1414 годзе Зяновій Братошыч атрымаў ад вялікага князя Вітаўта пацверджанне ўладання бацькоўскімі маёнткамі, сярод якіх згадваюцца Паставы з вялікімі абшарам да ракі Дзісны і мяжы Полацкага павета[9].

У 1516 годзе ўласнік Пастаў Юрый Зяновіч са сваімі сынамі зафундаваў касцёл Божай Маці[10] (перабудаваны ў 1760, пасля пажару 1840 года набажэнствы былі перанесены ў францішканскі касцёл). У апісанні Віленскага біскупства, здзейсненага прэлатам Янам Альбінам у 1522 годзе, згадваецца і касцёл у Паставах, але яшчэ як не кансэкраваны. Па просьбе святара Мікалая з Вайцешына сыны Юрыя Зяновіча ў 1522 пацвердзілі гэты фундуш[10].

У 1522 годзе маёнтак у Паставах падзелены на чатыры часткі паміж братамі Мікалаем, Міхалам, Юрыем і Янам Зяновічамі[11]. З гэтага часу пачынаецца раздробленасць вотчынных земляў. Розныя часткі мяняліся, прадаваліся, пераходзілі ў спадчыну і пасагі.

Полацкі кашталян Юрый Мікалаевіч Зяновіч (каля 1510—1583) паводле Попісу 1567 года выстаўляў «коней» і са сваёй часткі маёнтка ў Паставах:

Кашталян земли Полоцкое. Месяца октебра 8 дня. Пан Юръи Зеновъевич, кашталян земли Полоцкое, державца Лепельский, Чичерский и Пропойский… аи с Поставей и с Полавя коней шесть. [12]

Рэч Паспалітая правіць

У часы Лівонскай вайны (1558—1583) кароль і вял.кн. Стэфан Баторый адпраўляў адсюль плыты з артылерыяй да Полацка: у 1581 годзе з Вільні «венгерская пехота шла пешым шляхам да Пастаў, адсюль на лодках (navibus), разам з гарматамі і іншымі цяжкімі вайсковымі снарадамі, яна па рацэ прыбыла ў Дзісну»[13].

1617 год — у Паставах на Востраве (Гарадзішча) Станіславам Бяганскім пабудаваны каталіцкі храм Беззаганнага зачацця Дзевы Марыі і кляштар францысканцаў:

Я, Станіслаў Бяганскі з Бяганава, сакратар і дваранін яго каралеўскай міласці… касцёл і кляштар мною збудаваныя, усё касцёльнае начынне, а таксама ўвесь пляц і землі, як тое Гарадзішча з даўніх часоў мела і цяпер мае… дзеля гонару і хвалы Пану Богу ўсемагутнаму, згаданаму ордэну святога Францыска і адразу ў моц, уладанне і вечнае карыстанне падаў і паступіў цяперашняму гвардыяну Гіяцынту Сецкаму і нашчадкам яго на вечныя часы[14].

Да часткі Паставаў, якая належалі Бяганскім, адносіліся вёскі Касцені, Сіўцы, Чаранкі, Палуйкі. Пазней у Паставах пабудаваны двор Бяганскіх.

Полацкі кашталян Мікалай Багуслаў Зяновіч меў толькі дзве дачкі (Ганну Соф’ю і Соф’ю), абедзве бацькоўскі пасаг у Паставах саступілі свайму кузэну з малодшай лініі Яну Зяновічу.

У 1620 годзе Ян Зяновіч набывае ўсе часткі Пастаў ад сваіх братоў за 5306 коп літоўскіх грошаў. Акрамя таго, выкупляе часткі Пастаў ад Гойскага і Хржчонавіча.

Паводле інвентара 1628, цэнтрам Паставаў была гандлёвая плошча (стаялі касцёл з плябаніяй, карчма, 6 двароў гандляроў і рамеснікаў). На вуліцах-дарогах, што вялі на Мядзел, Глыбокае і Друю, налічвалася 26 двароў. За ракой Мядзелкай размяшчалася прадмесце Зарэчча, якое мела 17 двароў. Былі таксама 2 пасады па 8 і 9 двароў. Агулам у Паставах было 66 двароў. За межамі мястэчка быў сядзібны комплекс.

Падчас паходу маскоўскіх войскаў на Вільню ў 1655 годзе мястэчка было захоплена і спалена корпусам Васіля Пятровіча Шарамецева, пасля чаго тут засталося толькі 5 двароў.

У 1686 годзе Паставы, Востраў, Сударвы атрымала ва ўладанне Апалонія Бяганская. Ужо ў 1692 годзе тут налічвалася 142 двары, 994 жыхары.

У 1713 годзе кароль Аўгуст ІІ па просьбе Яна Казіміра Бяганскага аб’явіў прывілей на заснаванне кірмашоў у Паставах.

Адзіная спадчынніца маёмасці Зяновічаў і Бяганскіх Ганна Бяганская ў 1722 годзе выйшла замуж за Бенедыкта Тызенгаўза і прынесла яму гэту маёмасць у пасаг. Неўзабаве Тызенгаўзы даведаліся, што гэтыя землі былі закладзеныя і абцяжараны вялікімі даўгамі, што выклікала канфлікт паміж Тызенгаўзамі і Бяганскімі, але ўрэшце Паставы засталіся ва ўласнасці Тызенгаўзаў.

У 1755 браты Антоні, Міхал і Казімір падзялілі спадчыну бацькі Бенедыкта Тызенгаўза, пасаг маці — Паставы — быў падзелены на тры часткі. Неўзабаве Антоні Тызенгаўз выкупіў у сваякоў іх пастаўскія маёнткі і стаў адзіным уласнікам Пастаў, менавіта тут ён распачаў пабудову сваёй асабістай рэзідэнцыі[15].

Па ініцыятыве літоўскага падскарбія ў 2-й палове XVIII ст. у Паставах пабудаваны фабрыкі (папяровая, палатняная, паясоў), некалькі млыноў, гарбарня, пры ўдзеле італьянскага архітэктара Джузэпэ Сака створаны архітэктурны комплекс з жылых дамоў, гандлёвых радоў і палаца (на месцы сядзібы XVII ст.). «З беднага драўлянага мястэчка Паставы ў яго часы пераўтварыліся ў прыгожае каменнае»[13]. З Мядзела быў перавезены гродскі суд.

Увосень 1781 у Паставы з Гарадніцы пераехала балетная школа. Дзякуючы намаганням падскарбія ў 1784 быў падрыхтаваны «Балет водаў, ці Купанне Дыяны». У лютым 1785 школа атрымала ўсе неабходныя падручнікі і дапаможнікі. Пасля смерці падскарбія ў 1785 яго спадкаемцы перадалі балетную трупу каралю Станіславу Аўгусту Панятоўскаму, у Варшаве яна стала асновай для каралеўскага балета.

У 1785 г. Паставы адышлі пляменніцы Тызенгаўза Сафіі Хамінскай, пасля яе смерці маёнтак перайшоў да яе стрыечнага брата Ігнація Тызенгаўза, які запісаў яго свайму сыну Канстанціну Тызенгаўзу.

З 1791 года Паставы — горад, цэнтр Завілейскага павета.

Расійская імперыя правіць

З 1793 года ў складзе Расійскай імперыі, да 1796 — цэнтр Пастаўскага павета. У 1796 годзе статус паніжаны да мястэчка, Паставы сталі цэнтрам воласці Дзісненскага павета. У 1796 годзе Паставам нададзены герб: «у павеце гэтага горада пры мястэчку Міздолі ў возеры здзяйсняецца багатая рыбная лоўля, якая забяспечвае губернскі горад Мінск і іншыя; у знак гэтага ў блакітным полі намалявана ўнізе пірамідальна расцягнутая срэбная рыбалоўная сетка, а зверху такім жа чынам, кутом пакладзены і звернутыя галовамі ўніз тры залатыя рыбы»[13].

З 1806 г. тут жыў учоны — урач Юзаф Кавальскі, пра метады лячэння якога расказаў праз «Віленскую газету» Адам Міцкевіч. Сяброўствам з вучоным і яго жонкай Каралінай Кавальскай навеяны верш паэта «Вяртанне бацькі».[16]

З 1814 г. у родавым маёнтку ў Паставах стала пасяліўся Канстанцін Тызенгаўз. У 1-й палове XIX ст. тут заснаваны арніталагічны музей і мастацкая галерэя (апісаная Аляксандрам Пшаздзецкім «Пастаўская карцінная галерэя», 1842). Экспанаты арніталагічнага музея адышлі да Віленскай археалагічнай камісіі, а сямейны архіў Тызенгаўзаў быў перададзены ў бібліятэку ардынацыі Пшаздзецкіх у Варшаве.

Дзейнічалі папяровая фабрыка, 2 млыны, сукнавальня, налічвалася 111 двароў.

У 1815 годзе згарэла драўляная праваслаўная царква, і Канстанцін Тызенгаўз перадаў вернікам двухпавярховы каменны будынак, які быў перароблены ў царкву.

У 1827 годзе ліквідаваны кляштар базыльянаў.

У 1832 годзе ліквідаваны кляштар францысканцаў.

Пасля смерці Канстанціна Тызенгаўза ў 1853 годзе Паставы пераходзяць ва ўласнасць графа Райнольда Тызенгаўза, які быў апошнім нашчадкам мясцовай лініі роду Тызенгаўзаў. У 1881 годзе маёнтак Паставы пераходзіць ва уласнасць яго сястры Марыі, якая выйшла замуж за графа Аляксандра Пшаздзецкага. Надалей да Другой сусветнай вайны Паставы належаць роду Пшаздзецкіх. Канстанцінам і Густавам Пшаздзецкімі заснаваны вінакурны завод, яшчэ адзін заснаваў у 1885 г. Іосіф Пшаздзецкі (арандатар А. Пергамент).

У Пастаўскім маёнтку ў 1881 г. налічвалася 746 рэвізскіх душ. У 1886 г. у Паставах 66 двароў, 726 жыхароў, валасное праўленне, касцёл, сінагога, праваслаўная царква, школа, паравы і вадзяны млыны, 17 крам, 4 піцейныя дамы, сукнавальня, праводзіліся 7 кірмашоў на год і штотыднёвы базар па нядзелях.

У 1886 годзе згарэла каменная праваслаўная царква, у 1894 годзе быў асвечаны новаадбудаваны храм.

У 1898—1904 гадах быў пабудаваны на месцы былога францішканскага кляштара мураваны касцёл Святога Антонія Падуанскага.

На развіццё Пастаў вялікі ўплыў зрабіла пракладка чыгуначнай лініі Новасвенцяны — Беразвечча, у 1895 годзе пачаўся рух цягнікоў з Літвы да мястэчка, а ў наступныя два гады чыгунку працягнулі да Варапаева і Глыбокага.

Паводле перапісу 1897 года ў Паставах налічвалася 2397 жыхароў, з іх 58 % — габрэі, якія трымалі ў сваіх руках гандаль.

У 1900-13 гадах у маёнтку Пшаздзецкіх у Паставах дзейнічала Пастаўская школа парфорснага палявання.

У 1903—1905 гадах у доме аптэкара Казіміра Парнеўскага на вуліцы Задзеўскай хаваўся ад пераследу Юзаф Пілсудскі.

Першая Сусветная і савецка-польская войны правіць

Падчас Першай Сусветнай вайны Паставы апынуліся на лініі фронта. У ходзе Свянцянскага прарыва 20 верасня 1915 года горад быў захоплены нямецкімі войскамі. У ходзе жорскіх кавалерыйскіх баёў каля Паставаў і возера Задзеўскае ў кастрычніку 1915 года наступленне нямецкіх войскаў было спыненае. Заходняя ўскраіна горада засталася пад нямецкім кантролем, там былі створаны ўмацаванні. 18-28 сакавіка 1916 года расійскія войскі зрабілі спробу прарваць фронт на ўчастку возера Нарач — Паставы, але ліквідаваць Свянцянскі выступ падчас крывапралітных баёў не атрымалася. Больш актыўных баявых дзеянняў не вялося, рускія войскі былі адведзены на ўсходні бераг Мядзелкі[17].

У сакавіку 1917 года быў утвораны Савет салдацкіх і сялянскіх дэпутатаў, паралельна дзейнічалі органы ўлады Часовага ўраду. У лістападзе 1917 года ўлада ў горадзе перайшла да Ваенна-рэвалюцыйнага камітэта. Аднак 18 лютага 1918 года нямецкія войскі пачалі наступленне і захапілі Паставы, была адноўлена валасная ўправа, скасаваныя дэкрэты савецкай улады.

Пасля зыходу нямецкага войска ў 1919 годзе пачынаецца барацьба за кантроль над горадам паміж польскімі і бальшавіцкімі войскамі. 19-21 чэрвеня 1919 года ў ходзе Польска-савецкай вайны пад Паставамі адбылася бітва паміж польскімі легіянерамі 6-га пяхотнага палка і атрадамі Чырвонай Арміі, якая скончылася адступленнем чырвонаармейцаў. 8 ліпеня 1919 года ў горад увайшлі часткі Чырвонай Арміі. 1 чэрвэня 1920 года польская армія пачала чарговае наступленне, падчас якога з баямі авалодала горадам.

Міжваенная польская дзяржава правіць

З 1921 Паставы знаходзіліся ў складзе Польшчы, горад і цэнтр Пастаўскага павета Віленскага ваяводства. У канцы 1920-х гадоў тут працавалі 2 лесапільныя заводы (належалі Пергаменту і Зінгеру) і цагельня (належала Райхелям), паравы млын, бровар, пякарня, фарбавальня, смалярня, дзейнічалі кааператывы «Выгода» і «Зерне», рыбалавецкае таварыства, 47 крам.

18-19 жніўся 1931 года ў Паставах адбыліся мясцовыя ўрачыстасці Архідыяцэзійнага Эўхарыстычнага Кангрэса з удзелам віленскага біскупа Рамуальда Ялбжыкоўскага[18].

У 1934 годзе ўзведзены помнік польскім вайскоўцам, якія загінулі падчас польска-савецкай вайны ў 1919 і 1920 гадах. У 1939 годзе помнік спрабавалі знішчыць танкамі, але толькі збілі жалезныя крыжы, а сам помнік захаваўся да цяперашняга часу.

У 1935 годзе пасля смерці Юзафа Пілсудскага для ўшанавання яго памяці Рынкавая плошча ў Паставах была перайменавана ў плошчу Юзафа Пілсудскага, дом аптэкара Парнеўскага быў выкуплены і ператвораны ў дом-музей, на будынку ўсталявана шыльда «Тут спыняўся будаўнік Польшчы Юзаф Пілсудскі ў 1903—1905 гадах» (у 1939 годзе шыльда знішчана, а музейная экспазіцыя ліквідавана).

У 1935—1939 гадах у Паставах размяшчаўся 23-ці Гродзенскі ўланскі полк.

У 1938 годзе ў Паставах сфарміраваны батальён Народнай Абароны (ON) «Postawy», які ўваходзіў у склад паўбрыгады «Dzisna», штаб якой знаходзіўся ў Паставах. Камандзірам паўбрыгады быў палкоўнік Эдвард Пярковіч, жыхар Пастаўскага павета.

У Паставах дзейнічаў павятовы камітэт БСРГ пад старшынствам Антона Таяновіча, у падполлі дзейнічала КПЗБ, сакратаром Пастаўскага падпольнага райкама быў Ілля Асяненка.

Другая сусветная вайна правіць

З 1939 года Паставы знаходзяцца ў складзе БССР, горад мае 3,4 тыс. жыхароў. З 1940 года — раённы цэнтр Вілейскай вобласці. У 1940 годзе знішчаны гандлёвыя рады на рынкавай плошчы (якія паходзілі з канца XVIII стагоддзя) .

У Вялікую Айчынную вайну 6.7.1941 горад акупіраваны нацыстамі.

У красавіку 1942 года нацысты стварылі Пастаўскае гета, дзе на 1 ліпеня 1942 года трымалі 848 яўрэяў[19]. Да лістапада 1942 года пастаўскае гета было знішчана.

У 1942 годзе нацысты расстралялі ксяндза Браніслава Маціеўскага, які быў мясцовым пробашчам з 1935 года[20].

У пачатку 1943 года ў Паставах размяшчаўся 102-ы латышскі паліцэйскі батальён, паліцэйская кавалерыйская і ездавая школа.

Летам 1943 года былі створаны суполкі Саюза беларускай моладзі, у Пастаўскім павеце кіраўніком быў Яўген Занкавіч, у Пастаўскай семінарыі — Віктар Сікора. У красавіку 1944 года пасля візіта ў Паставы Францішка Кушаля быў створаны 35-ы батальён Беларускай краёвай абароны, якім камандаваў Леў Глінскі.

Са снежня 1942 года ў горадзе дзейнічаў падпольны Пастаўскі раённы камсамольскі цэнтр у складзе Мікалая Кукеля, Ганны Маслоўскай і Мікалая Асяненкі.

Горад вызвалены 5.7.1944 года часцямі 145-й Віцебскай стралковай дывізіі 1-га Прыбалтыйскага фронту ў ходзе Шаўляйскай аперацыі. Пры абароне і вызваленні загінулі савецкія воіны, якія пахаваны ў 2 брацкіх магілах на пл. імя Леніна (2 чал.) і на вул. Чырвонаармейскай (327 чал.). Памяць загінуўшых ушанавана помнікамі.

На месца пахавання мірных грамадзян, расстраляных нацыстамі ў 1941 г., у 2006 г. ля стадыёна ўсталяваны памятны знак з надпісам.

Пасляваенны час правіць

З 20.9.1944 — у складзе Маладзечанскай вобласці. У 1945—1947 гадах у Паставах дзейнічае суполка арганізацыі Саюз беларускіх патрыётаў. У 1940—1954 гадах цэнтр Пастаўскага сельсавета. З 20 студзеня 1960 года ў складзе Віцебскай вобласці. У 1970 годзе ў Паставах 15,1 тыс. жыхароў, у 2001 — 21,1 тыс. жыхароў.

Насельніцтва правіць

  • 1897 год — 2397 чал.[21]
  • 1939 год — 3,4 тыс. чал.
  • 1970 год — 15,1 тыс. чал.
  • 1995 год — 23,9 тыс. чал.[21]
  • 2001 год — 21,1 тыс. чал.;
  • 2009 год — 19,8 тыс. чал.;
  • 2010 год — 19,8 тыс. чал.;
  • 2014 год — 20,1 тыс. чал.;
  • 2016 год — 20 039 чал.[22];
  • 2017 год — 19 882 чал.[4]

Эканоміка правіць

Дзейнічаюць прадпрыемствы харчовай (кансервавы завод, малаказавод, хлебазавод), лёгкай (прадпрыемства «Беліт», ільнозавод), дрэваапрацоўчай прамысловасці («Паставы-мэбля»), тыпаграфія, лясгас. Гасцініца. Дом паляўнічага.

У горадзе функцыянуюць наступныя прадпрыемствы:

  • Радыёэлектронная прамысловасць
    • ПВУП «Завод Беліт»
  • Лясная і дрэваапрацоўчая прамысловасць
    • ДЛГУ «Пастаўскі лясгас»
    • ААТ «Поставымебель»
    • ТАА «Вытворча-мэблевы цэнтр»
    • ПВУП «Пастаўскі мэблевы цэнтр»
  • Лёгкая і харчовая прамысловасць
    • ПУП «Камбінат кааператыўнай прамысловасці Пастаўскага райпо» (хлебакамбінат)
    • ААТ «Пастаўскі льнозавод»
    • ААТ «Пастаўскі малочны завод»[23]
  • Меліярацыйныя і дарожна-будаўнічыя арганізацыі
    • ДКУАСП «Рассвет Пастаўскі»
    • Пастаўскі ДРБУ-132,
    • ДЭУ-33
    • УП «Пастаўскае ПМС»
  • Турызм
    • Тры гасцініцы
  • Спорт
    • ФК ПМЦ
    • Фізкультурна-аздараўленчы цэнтр

Славутасці правіць

Вядомыя асобы правіць

Гл. таксама правіць

Зноскі правіць

  1. GeoNames — 2005. Праверана 9 ліпеня 2017.
  2. Численность населения на 1 января 2023 г. и среднегодовая численность населения за 2022 год по Республике Беларусь в разрезе областей, районов, городов, поселков городского типаНациональный статистический комитет Республики Беларусь, 2023.
  3. Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Віцебская вобласць: нарматыўны даведнік / У. М. Генкін, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2009. — 668 с. ISBN 978-985-458-192-7 (DJVU).
  4. а б Колькасць насельніцтва на 1 студзеня 2017 г. і сярэднегадавая колькасць насельніцтва за 2016 год па Рэспубліцы Беларусь у разрэзе абласцей, раёнаў, гарадоў і пасёлкаў гарадскога тыпу (руск.). Нацыянальны статыстычны камітэт Рэспублікі Беларусь (29 сакавіка 2017). Праверана 3 красавіка 2017.
  5. Адамковіч А. Літоўскія назвы ў тапаніміцы нашага рэгіёна. Паставы, 2018. С. 8-9.
  6. Vanagas A. Lietuvių hidronimų etimologinis žodynas. Vilnius, 1981. P. 248.
  7. Жучкевич В. А. Краткий топонимический словарь Белоруссии. Минск, 1974. С. 305.
  8. Józef Ziemczonok.Traktem Stefana Batorego. Postawy na pograniczu kultur 1409-1939-2009. Warszawa 2009. S. 28-29.
  9. Насевіч В. Л. Зяновічы // Вялікае Княства Літоўскае: У 2 т. — Мн.: БелЭн, 2005. — Т. 1: А-К. — С. 660.
  10. а б Acta primae Visitationis diocesis Vilnensis anno Domini 1522 peractae: Vilniaus Kapitulos archyvo Liber IIb atkūrimas (Historiae Lituaniae fontes minores, VIII). Sud., tekstus ir rankraščius parengė, moksl. įvadą ir paaiškinimus parašė S.C. ROWELL. Vilnius, 2015. — CII, 330 p. — P. 135—136.
  11. Aftanazy R. Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej. Cz.1. T.4.- Wroclaw. — 1993. — S.310.
  12. Литовская Метрика. Отдел первый. Часть третья: Книги публичных дел. Переписи воска Литовского/ Русская историческая библиотека, издаваемая императорскою Археографическою комиссиею. Т.33. — Петроград, 1915. — С.438 — 439.
  13. а б в Сапунов А., кн. Друцкий-Любецкий В. Материалы по истории и географии Дисненского и Вилейского уездов Виленской губернии. Витебск, 1896. С. 154—159.
  14. Города и местечки Великого Княжества Литовского. Мінск: Беларуская Энцыклапедыя Пятруся Броўскі, 2009. С. 258.
  15. Гардзееў Юрый. Антоні Тызенгаўз і яго эпоха. — Мінск: Рыфтур прынт, 2021.
  16. Паставы. Гарады і вёскі Беларусі. Энцыклапедыя. Т. 10. Віцебская вобласць. Кніга IV. Мінск: Беларуская энцыклапедыя імя Пятруся Броўкі, 2020. — С. 11-18.
  17. Пракаповіч Ігар. Паставы: гістарычная хроніка горада. Мінск: Кнігазбор, 2017. С. 41-44.
  18. http://postawyiokolice.blogspot.com/2021/01/kongres-eucharystyczny-w-postawach-w.html
  19. К’яры Бернгард. Штодзённасць за лініяй фронта. Мінск, 2008. С. 262.
  20. http://postawyiokolice.blogspot.com/2011_05_01_archive.html
  21. а б Беларусь 1995.
  22. Колькасць насельніцтва на 1 студзеня 2016 г. і сярэднегадавая колькасць насельніцтва за 2015 год па Рэспубліцы Беларусь у разрэзе абласцей, раёнаў, гарадоў і пасёлкаў гарадскога тыпу (руск.). Нацыянальны статыстычны камітэт Рэспублікі Беларусь (30 сакавіка 2016). Праверана 3 красавіка 2017.
  23. ААТ «Пастаўскі малочны завод»
  24. Людміла Дучыц. Культавыя дрэвы ў Беларусі

Літаратура правіць

Спасылкі правіць